Με ένα... ΚΛΙΚ!

11: Αξίζω

Ποτέ δεν περίμενα ότι κάτι που θα έλεγε ο Τζέρεμι θα με έκανε να σκεφτώ τόσα πολλά για τον εαυτό μου. Είχε δίκαιο όμως. Κάποιος σαν εμένα που είναι απελπισμένος να καλύψει τα κενά του δεν μπορεί να δώσει σε κάποια κοπέλα όσα αξίζει γιατί στην ουσία δεν έχει τίποτα στην κατοχή του. Δεν ήξερα καν αν μπορούσα να το αλλάξω αυτό και κάποια μέρα να είμαι χαρούμενος.

Θυμάμαι, ήταν λίγο πριν πάω στο Κολέγιο όταν η μητέρα μου έκατσε να κουβεντιάσει μαζί μου για γυναίκες.

«Πίτερ Μίλστερ, είσαι ένα πανέμορφο αγόρι που θα έχει πολλές κατακτήσεις. Αυτό όμως δεν θα είναι αρκετό. Είσαι ακριβώς όπως ο πατέρας σου, όμορφος απέξω και κακάσχημος από μέσα. Εύχομαι να μην βρεθεί ποτέ κάποια να σε αγαπήσει ώστε να μην την πληγώσεις» 

Ξέρω... Σκληρά λόγια από το στόμα μιας μητέρας αλλά δεν ήταν στα αλήθεια η μάνα μου. Ο πατέρας μου με είχε κάνει με άλλη γυναίκα, κάτι το οποίο έμαθα πριν πέντε χρόνια, κάτι που εύχομαι να ήξερα νωρίτερα ώστε να δικαιολογήσω γιατί με μισούσε τόσο η ίδια μου η μάνα.

Αν η γυναίκα που με είχε γεννήσει δεν μπορούσε να με αγαπήσει τότε ποια άλλη θα το έκανε;

«Γιατί να είσαι μια τεράστια αποτυχία, Πίτερ» Κοιτάζω στον καθρέπτη μου και θέλω να χαστουκίσω τον εαυτό μου.

Αυτό που κάνω όμως είναι πολύ διαφορετικό. Καλώ τον αριθμό που μου έδωσε η Νικόλ και της ζητάω να περάσει από το διαμέρισμα μου. Σε είκοσι λεπτά είναι εδώ. Όλες οι κακές αποφάσεις γίνονται απίστευτα γρήγορα.

Δεν ξέρω καν γιατί την κάλεσα και όταν άνοιξα την πόρτα ήθελα απλώς να την κλείσω απέξω. Είχα την ελπίδα πως η συμβουλή της Νάλα θα έκανε την διαφορά που χρειαζόμουν τώρα αλλά η αλήθεια ήταν πως ξεπέρασα την Νικόλ πολύ καιρό πριν, αυτό που δεν μπορούσα να ξεχάσω όμως ήταν πόσο με πλήγωσε.

«Πες μου γιατί με χώρισες και με έκανες χίλια κομμάτια;» την ρωτάω και η Νικόλ μένει παντελώς άφωνη.

«Οάου! Νόμιζα πως απλώς θα πηδιόμασταν για να θυμηθούμε τα παλιά αλλά εσύ από ότι φαίνεται ψήνεσαι για εσωτερική αναζήτηση» Ξεφυσάει και κάνει πέρα μερικές ξανθιές τούφες από τα μαλλιά της. «Ωραία λοιπόν, μπορώ να περάσω; Ίσως να απαντήσω στις ερωτήσεις σου με έναν καφέ στο χέρι;»

Συμφωνώ μαζί της και την βολεύω στο σαλόνι. Ο Σμίτι αδιαφορεί τελείως για την ύπαρξη της. Όπως και εγώ το μόνο πρόσωπο που θέλει να δει είναι η Νάλα.