Με ένα... ΚΛΙΚ!

14: Η γυμνή αλήθεια

Είχα να πιω τόσο καιρό που είχα ξεχάσει πως ήταν να ζεις με έντονα κενά μνήμης και να αναρωτιέσαι τι μπορεί να έκανες εκείνες τις ώρες, ή ακόμη χειρότερα πως ήταν ξυπνάς με την αδερφή της κοπέλας που είσαι ερωτευμένος ολόγυμνη δίπλα στο κρεβάτι σου χωρίς να έχεις ιδέα πως καταλήξατε εκεί.

Είχε γυρίσει πλευρό και το σώμα της ήταν ελαφρώς καλυμμένος από το σεντόνι μου. Γύρισα να κοιτάξω σε τι θέση βρισκόμουν εγώ. Αρκετά απόμακρος από εκείνη και παραδόξως ντυμένος ακόμη με τα χθεσινά μου ρούχα.

Σηκώθηκα όσο πιο σιωπηλά γινόταν και πήγα στο σαλόνι. Πήρα μερικές βαθιές ανάσες και προσπαθούσα να πείσω το υποσυνειδήτο μου να μου δώσει έστω ένα στοιχείο για εχθές. Όλα ήταν όμως θολά εφόσον η Νάταλι ακούμπησε το χέρι της επάνω μου.

Το μάτι μου πέφτει επάνω στο σταθερό μου. Το κόκκινο λαμπάκι αναβοσβήνει σαν τρελό. Πατάω δειλά το κουμπί για να ακούσω τα μηνύματα.

«Πίτερ, ο Τζέρεμι είμαι... Ξέρω τι είδες και τι μπορεί να νομίζεις αλλά δεν θα το έκανα ποτέ αυτό»

«Πίτερ ξανά εγώ είμαι. Απάντα το τηλέφωνο σου να βρεθούμε εγώ και η Νάλα σου χρωστάμε μια εξήγηση»

Τα επόμενα πέντε μηνύματα ήταν από εκείνον και ήταν όμοια με αυτά. Όταν άκουσα την φωνή της το στομάχι μου σφίχτηκε.

«Πίτερ Μίλστερ, σταμάτα να κάνεις σαν μωρό και σήκωσε το κινητό σου» 

Ήταν αυστηρή και απαιτητική όπως πάντα. Στο επόμενο όμως ακούστηκε λίγο διαφορετική.

«Κοίτα... αυτό που είδες... Εγώ και ο Τζέρεμι... Δεν θα γινόταν ποτέ... Εκείνος απλά... Δεν ξέρω. Δεν είμαι καλός άνθρωπος, παπί μου. Έχω κάνει λάθη αλλά εσύ καλύτερα από όλους θα έπρεπε να ξέρεις πως όλοι μας αξίζουμε μια ευκαιρία. Σε παρακαλώ, σκέψου το. Όταν νιώσεις έτοιμος τηλεφώνησε μου»

Χωρίς να σκεφτώ πως η Νάταλι είναι γυμνή στο δωμάτιο μου πληκτρολογώ τον αριθμό της Νάλα με τόση πίεση που φοβάμαι πως θα πεταχτεί κάποιο πλήκτρο.

Χτυπάει δύο φορές προτού το σηκώνει. Όταν τελικά το κάνει ακούω την ανάσα της αλλά δεν έχω ιδέα τι να πω.

«Είσαι καλός άνθρωπος» της λέω τελικά και μπορώ σχεδόν να ακούσω το χαμόγελο στα χείλι της.

«Ανησύχησα. Πέρασα και από το σπίτι σου κατά τις τρεις το βράδυ αλλά δεν μου άνοιξε κανείς. Φοβήθηκα μήπως είχες πάθει κάτι, Πίτερ» μου απάντησε σοβαρά.