Με ένα... ΚΛΙΚ!

8: Αδερφούλα!

Μήνυμα από την συγγραφέα: (Παιδιά σας εμφανίζει το προηγούμενο κεφάλαιο; Υπήρξε κάποιο θέμα με το Wattpad και προσπαθούσα δύο μέρες να το ανεβάσω αλλά δεν με άφηνε. Ελπίζω να το εμφανίζει όπως και να εμφανίζει αυτό. Άμα υπάρξει κάποιο πρόβλημα αφήστε ένα σχόλιο να το γνωρίζω και να προσπαθήσω να το διορθώσω)

~

Όταν η Νάλα με αφήνει πίσω στο διαμέρισμα μου ελπίζω να μου ζητήσει να ανέβει επάνω ή ακόμη να έρθει χωρίς την άδεια μου, κάτι που θα ήταν πιο πιθανό αλλά δεν το κάνει. Με αποχαιρετά χωρίς να βγει καν από το αυτοκίνητο και το βλέμμα της είναι πιο απόμακρο από ποτέ. Η παρουσία της δεν θυμίζει καθόλου την γεμάτη ενέργεια μικροσκοπική ύπαρξη που τόσο έχω λατρέψει και θέλω τόσο μανιασμένα να κάνω κάτι για αυτό όμως δεν μπορώ. Είμαι ανίκανος να την κάνω έστω να χαμογελάσει και δεν έχω αισθανθεί πιο άχρηστος από όταν την αφήνω να φύγει με τα χείλια της σε μια ίσια καταθλιπτική γραμμή.

Ανεβαίνω επάνω και ξεκλειδώνω την πόρτα του σπιτιού μου. Ο Σμίτι με περιμένει ακριβώς μπροστά και με το που μπαίνω εκείνος αποζητάει την προσοχή μου κουνώντας σαν τρελός την ουρά του.

«Στα αλήθεια χαίρεσαι που με βλέπεις;» τον ρωτάω και χαϊδεύω απαλά το κεφάλι του καθώς εκείνος ξεκινάει να τρίβεται επάνω μου παρακαλώντας για παραπάνω χάδια. «Μερικές φορές αισθάνομαι πως είσαι η μόνη ύπαρξη σε αυτό τον κόσμο που αντιλαμβάνεται και επηρεάζεται από την απουσία μου» λέω λυπημένος καθώς τον αφήνω ώστε να πάω στην κουζίνα και να φέρω της κροκέτες του για να τον ανταμείψω που για μια ακόμη φορά δεν έπαψε να με αγαπάει.

Την στιγμή που ανοίγω το ντουλάπι χτυπάει το θυροτηλέφωνο και τα παρατάω όλα στην μέση τρέχοντας προς αυτό. Εύχομαι από μέσα μου να είναι η Νάλα και όχι κάποιος πλασιέ γιατί πραγματικά θα ξερίζωνα την πόρτα από την θέση της.

«Ποιος ζητεί να μπει στην οικία μου;»ρωτάει μελωδικά στο ακουστικό.

«Σοβαρά τώρα; Έτσι ανοίγεις σε ξένους; Κάτι ήξερα και δεν χτυπούσα το κουδούνι τόσο καιρό, ή μάλλον καλύτερα έτσι εξηγείται γιατί δεν έχεις ποτέ επισκέψεις» Η φωνή της Νάλα αντηχεί στα αυτιά μου και ένα χαμόγελο ευχαρίστησης σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.

«Τι έγινε; Ξέχασες κάτι;» προσπερνάω το σχόλιο της αν και δεν περνάει απαρατήρητο.

«Όχι αλλά μόλις μου τηλεφώνησε ο Τζέρεμι και μου ζήτησε τα πρώτα πλάνα για την νέα έκθεση μου ώστε να την συγκρίνει με μια ακόμη που το προτάθηκε να χορηγήσει. Ξέρω πως είχαμε ένα μεγάλο βράδυ αλλά είναι ανάγκη να έρθεις στο στούντιο μου για να ξεκινήσουμε» μου εξηγεί με μια ευγένεια που δεν περίμενα πως κατείχε.