23: Η θεωρία της Γκλόρια

68 9 8
                                    



¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.



Το γέλιο της Γκλόρια ηχεί στον άδειο δρόμο ενώ βγαίνουμε από την παμπ. Το αλκοόλ που έχει καταναλώσει είναι φανερό μόνο από την ανάσα της καθώς ανοίγει το στόμα της να μιλήσει, φέρνοντας τα χέρια της γύρο από το λαιμό μου.

«Ας πάμε κάπου ήσυχα τώρα. Όλη αυτή η βαβούρα μου προκάλεσε πονοκέφαλο» Μου λέει και εγώ απλώς γνέφω. 

Ξεκινάμε να περπατάμε παράλληλα στο πεζοδρόμιο, με τα χέρια μου επικίνδυνα κοντά. Δεν ξέρω γιατί αλλά απομακρύνω το δικό μου βάζοντας το μέσα στην τσέπη μου. «Περνάς καλά;» την ρωτάω.

«Ναι, υπέροχα. Χαίρομαι που δέχθηκα να βγούμε έξω. Είχες δίκαιο, είχαμε και οι δύο καιρό να διασκεδάσουμε. Δεν ήξερα ότι άντεχες να γελάσεις τόσο πολύ»  Τυλίγει πιο ζεστά την ζακέτα της επάνω στους ώμους της. 
  
«Υποθέτω πως για εμένα η διασκέδαση είχε γίνει μια διαφυγή από τα προβλήματα μου και όχι απλώς ψυχαγωγικός χρόνος. Έμαθα πως το να μεθάω βοηθάει στο να ξεχνάω, έστω για λίγο» Παραδέχομαι με όχι τόση υπερηφάνεια. 

«Και τι άλλαξε; Γιατί σταμάτησες να το κάνεις αυτό;» Ρωτάει καρφωμένη επάνω μου.

Το βλέμμα της μου δημιουργεί αμηχανία και νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν. Κοιτάω αλλού. «Η Νάλα. Μου έδωσε ελπίδα πως μπορώ να γίνω καλύτερος. Βέβαια, μου την πήρε με την ίδια ευκολία» 

Κουνάει απλώς το κεφάλι της. Το πρόσωπο της φωτίζει όταν εντοπίζει ένα μαγαζί απέναντι. «Πάμε να πάρουμε ένα παγωτό;» Δείχνει το παγωτατζίδικο.

«Είναι Φεβρουάριος» Της θυμίζω αλλά δεν νομίζω να παίζει ιδιαίτερο ρόλο.

Με κοιτάζει με απορία. «Το παγωτό είναι ιερό, Πίτερ. Δεν έχει εποχή» λέει και επιταχύνει το βήμα της.  «Έλα κι αν αρρωστήσεις θα σου κάνω σούπα. Άντε!» Με τραβάει από το μανίκι και εγώ την ακολουθώ.

Πηγαίνουμε και παίρνουμε δύο χωνάκια. Εκείνη βάζει φράουλα και σοκολάτα με άπειρες τρούφες επάνω ενώ εγώ απλώς μια γεύση βανίλια. 

Με ένα... ΚΛΙΚ!Donde viven las historias. Descúbrelo ahora