Με ένα... ΚΛΙΚ!

5: Λίγο κόκκινο θέλει ο έρωτας

Κάποτε είχα διαβάσει σε ένα γυναικείο περιοδικό ότι ο έρωτας θέλει πάντοτε λίγο κόκκινο. Το πως θα το κάνει πράξη κανείς αυτό εξαρτάται από την φαντασία του. Για παράδειγμα μια κοπέλα που θέλει να φλερτάρει θα φροντίσει να φορέσει κάτι το οποίο θα πηγαίνει πακέτο με μια κόκκινη πινελιά, ξεκινώντας από ένα κόκκινο της φωτιάς φόρεμα που θα απλώνεται επάνω στις καμπύλες της έως ένα απλό κραγιόν ή γόβες. Όταν έρχεται η σειρά του άνδρα πρέπει να ανταποδώσει και εκείνος με λίγο κόκκινο, είτε με ένα κρασί, είτε με κάποιο τριαντάφυλλο.

Όταν μπήκα στο μπαρ ξεχώρισα αμέσως την ξανθιά καθώς η κόκκινη πινελιά της έδινε ζωντάνια σε όλο το μαγαζί. Φορούσε ένα σκούρο κόκκινο βελούδινο φόρεμα και ένα κραγιόν στην ίδια απόχρωση κάνοντας τα ξανθά μαλλιά της να τονίζονται ακόμα περισσότερο. Η ματιά της ήταν θανατηφόρα και τα πράσινα μάτια της στιγμάτιζαν κάθε άνδρα που περνούσε από το πλευρό της. Ήταν γυναίκα όνειρο και εγώ ονειροπόλος, ένας κακός συνδυασμός εάν ζεις στην πραγματικότητα.

Η Νάλα με άφησε στην υποδοχή και πήγε να βρει τους δημοσιογράφους που είχαν καμουφλαριστεί ώστε να κρατήσει μακρυά μας τον φακό της δημοσιότητας. Ένιωσα αμέσως σαν να χάνω το στήριγμα μου όταν εξαφανίστηκε στο πλήθος και δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω. 

Βημάτισα δειλά προς το μέρος της και πήρα μια θέση στο σκαμπό παρά δίπλα της. Ανασήκωσε λίγο το βλέμμα της και με παρατήρησε. Φάνηκε να μην με αναγνωρίζει από το πάρτι του Τζέρεμι και αυτό ήταν καλό σημάδι καθώς δεν της είχα κάνει καλή εντύπωση. Βλεφάρισε κάπως θλιμμένα και μελαγχολικά προτού πιει μια γουλιά από το ποτό της. Ήταν εμφανές πως ήθελε μια συντροφιά και ότι η αυτοπεποίθηση της είχε χαθεί. 

Παρήγγειλα το ποτό μου και προσπάθησα να σκεφτώ την πιο έξυπνη ατάκα ώστε να της μιλήσω. Ο εγκέφαλος μου άρχισε να πονάει καθώς τίποτα δεν μου ερχόταν, ούτε καν κάποια σαχλαμάρα. Το μόνο που έκανα είναι να τις ρίχνω κλεφτές ματιές σαν ηλίθιος.

Γιατί να μην μπορώ ούτε καν να φλερτάρω; Γιατί κομπλάρω τόσο πολύ; Στην αρχή πίστευα ότι ήταν λόγο της ιδέα πως η απόρριψη θα ήταν σίγουρη αλλά τώρα αρχίζω να αμφιβάλλω για αυτό. Είναι σαν να μην θέλω πραγματικά να την πλησιάσω παρόλο που ήδη κάνω τρελά σενάρια για το τι θα της έκανα άμα την είχα στο κρεβάτι μου απόψε. 

Μάλλον φταίει αυτό, ότι μπορεί να εξιτάρει την φαντασία μου αλλά το κάνει μόνο στο κάτω μέρος του σώματος μου. Καθώς την παρατηρώ περισσότερο γίνεται όλο και πιο πολύ μια εικόνα παρά μια αίσθηση. Μου θυμίζει όλες τις γυναίκες που έχω σιχαθεί με το πέρασμα του χρόνου. Δεν έχει καμία απολύτως διαφορά από εκείνες που πηδάω ανά διαστήματα, είναι και αυτή ένα άδειο κέλυφος που την εξουσιάζει η ανάγκη για αποδοχή κι προσοχή από το αντίθετο φύλλο. Ο δυναμισμός που εκπέμπει είναι μια ψευδαίσθηση για να τυλίξει έναν άνδρα που θα μπορέσει να την εξουσιάσει. Ο έρωτας όμως δεν είναι μονόπλευρος και εγώ δεν έχω καμία διάθεση να χαθώ μέσα σε απαιτήσεις που πρέπει να εκπληρώσω χωρίς κανέναν αντάλλαγμα. Ναι, άμα την πλησίαζα θα ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος από την απόδοση της στο κρεβάτι αλλά μετά τι; Θα μπορούσε να μου προσφέρει αυτή την τρυφερότητα που έχω τόση λαχτάρα να γευτώ; Κανονικά δεν θα έπρεπε καθώς την κοιτάω να με γεμίζει με τόση ζεστασιά που να θέλω να χαλαρώσω την γραβάτα μου από την ένταση;