Με ένα... ΚΛΙΚ!

10: Άνδρες σαν εμάς

Το τηλέφωνο μου χτυπάει σαν τρελό και εγώ πετάγομαι με την ελπίδα πως θα είναι η Νάλα. Έχουν περάσει πέντε ημέρες και δεν έχω κανένα σημάδι της. Όταν βλέπω στην οθόνη το όνομα του Τζέρεμι εύχομαι να ήταν εδώ ώστε να του έδινα μια μπουνιά επάνω στο αψεγάδιαστο πρόσωπο του.

Το σηκώνω και εκείνος αμέσως ξεκινάει να μιλάει.

«Σε έχω πάρει εκατό φορές, φίλε! Ούτε γκόμενα έχω πάρει τόσες! Δηλαδή τι προσπαθείς να κάνεις; Να μου το παίξεις δύσκολη για να κολλήσω;»

«Τι θέλεις, Τζέρεμι; Κοιμάμαι» Ή έστω κοιμόμουν και δεν χρειαζόταν να σκέφτομαι πως η Νάλα με έχει γραμμένο.

«Πάμε για κανένα ποτάκι, αδερφέ; Καιρό έχω να σε δω. Θέλω να μου πεις πως είναι τώρα που είσαι μοντέλο» Γελάει σαν μικρό παιδάκι. Ναι, αυτός ήταν ο Τζέρεμι, ένα μικρό παιδάκι με πολλά λεφτά.

«Εσύ έχεις να μοιραστείς καμία εμπειρία σου τόσα χρόνια ως μαλάκας;» τον ρωτάω και εκείνος όμως δεν σταματάει τα γέλια του. Μέχρι και ο Σμίτι παραπονιέται που ξυπνήσαμε.

Αυτές τις μέρες κοιμάται στο πάτωμα καθώς μου κρατάει μούτρα επειδή τον ξέχασα στο αυτοκίνητο της Νάλα. Ήμουν τόσο σοκαρισμένος που είχα ξεχάσει την ύπαρξη του ώσπου η Νάλα επέστρεψε αργότερα στο διαμέρισμα για να τον αφήσει. Ντράπηκα τόσο πολύ αλλά ο ίδιος δεν φάνηκε να πέρασε και τόσο άσχημα μακρυά μου.

«Σε είκοσι λεπτά θα είμαι από κάτω να σε πάρω. Μην δείχνεις σαν άστεγος. Είπαμε, θέλω να δείχνω ότι ενδιαφέρομαι για τους φτωχούς αλλά το να τους παίρνω και για ποτό θα χαλάσει πολύ την εικόνα μου» λέει προτού κλείσει το τηλέφωνο.

Πηγαίνω προς το μπάνιο για να ετοιμαστώ. Συνήθως ο Σμίτι με ακολουθεί αλλά αυτή την φορά μένει αδιάφορος.

«Ένα μυαλό έχω. Πρέπει κάποια στιγμή να το ξεπεράσεις» Χτυπάω την πόρτα πίσω μου και μπαίνω για ένα ντουζ.

Ο Τζέρεμι μέσα σε ακριβώς είκοσι λεπτά βρίσκεται κάτω από το σπίτι μου και εγώ σέρνω κυριολεκτικά τον εαυτό μου ως εκείνον. Δεν θέλω καθόλου να δω κόσμο, ειδικά τον κόσμο του Τζέρεμι αλλά ίσως να μου έκανε καλό να βγω λίγο από το διαμέρισμα πέρα από όταν πρέπει να πάω δουλειά. 

Το να είμαι εσώκλειστος δεν θα μου προσφέρει τίποτα. Όλα τα προβλήματα μου μοιάζουν πιο μεγάλα στις σκιές του σπιτιού μου και αυτό με τρομάζει τόσο που παραλύω. Είχα ξεχάσει πως ήταν εκείνο το μούδιασμα στις άκρες των δαχτύλων μου το οποίο με έκανε να θέλω να ξεριζώσω τα σωθικά μου. Όσο είχα την Νάλα όλα έμοιαζαν τόσο σωστά μέσα μου και με έκανε να αφήσω πίσω εκείνα που με φόβιζαν. Η Νάλα είχε μια αύρα που έδινε στους άλλους την δύναμη που είχαν ανάγκη για να γείρουν προς το καλύτερο. Μπορεί το δικό μου καλύτερο να μην είναι τόσο συναρπαστικό αλλά είναι σίγουρα διαφορετικό από το χειρότερο μου.