İzleyici

13.BöLüM

Uyandığımda eve anons yapıldığını duydum bir grup adam evin etrafını sarmış içlerinden biri de bana
"DIŞARI ÇIK ETRAFIN SARILDI "
Ne olduğunu anlamaya çalışırken penceremden dışarı baktım Adrien dışarıdan bana doğru bakıyor ve sırıtıyordu .
Ne olduğunu şimdi anlamıştım .
Korkusunu gizlemekte çok yetenekli olmalıydı insanlar anlamadığı şeylerden korkarlar ama onun korkmayışı benimle arkadaş olmaya çalıştığını zannetmeme neden olmuştu.
Nasıl bu kadar iyi rol oynadığını benim ise nasıl bunu anlayamadığımı düşündüğüm sırada .
Bir ışık patlaması oldu.
Ve tekrar uyandım.
Şimdi anlamıştım rüya içinde rüya görmüştüm.
Yaşadığım aşırı gerçekçi rüyanın şoku ile aşağıya inmeye tereddüt ettim.
Ama sonra "bu kadar korkaklık fazla" diye düşünerek aşçağıya indim.
Adrien kahvaltı hazırlıyordu hızlıca insan olup yanına gittim .
"Ne pişiriyorsun?"
"Yumurta "
Masaya oturdum ve yemeğimi beklemeye koyuldum .
Yumurtaları iki ayrı tabağa koyup yanıma geldi ve tabaklardan birini bana doğru uzattı.
Eli titriyordu !
Bişeyler yanlıştı benden korkuyor muydu?
Gördüğüm rüya bir rüya mıydı?
Yoksa gelecek mi?
Birden cesaret edip
"Benden korkuyor musun?"
"Ne hayır ?"
"Ama elin..."
"Sadece biraz yorgun olmalıyım"
Eli daha da titrerken hızlıca Öfkelenmeye başladığımı hissettim ve bir kaza çıkmaması adına hızlıca masadan kalktım ve bir şey söylemeden evden çıktım .sadece sakinleşmem gerekliydi .
Ormana koştum ve yeniden kurt oldum.
Hem koşuyor hem de olanları düşünüyordum.
Acaba benden korkuyor ve öldürme planları mı yapıyordu.
Eğer durum böyleyse beni öldüremeyecekti!ben ölümsüzdüm ve öldürme girişiminde bulunursa tek ölen o olacaktı.
Benden nefret ediyorsa kızımdan da mı ediyordu?
Ona sırf kızımın arkadaşı olduğu için güvenmiştim ama şimdi?
Ani bir öfkeyle Adrien in evine doğru koşmaya başlamıştım Kızım henüz kendini dış etkenlerden korumayı bilmiyordu ve Adrien in kızıma zarar verme düşüncesi ...öfkem vücudumu ele geçirirken.
Biden ileride onu gördüm koşarak bana doğru geliyordu .
Durdum ve tetikte beklemeye başladım saldırabilirdi.
Yanıma geldi ve derin derin nefes alarak konuşmaya başladı.
Hırlayarak bir adım ileri atıldım. Bu açıkça yaklaşırsan pişman ederim demek oluyordu .
" Ne yaptığını zannediyorsun!" "Tanrım , senden korkmuyorum sadece Alexis in başına gelen olay yüzünden güçsüz düştüm , o benim en yakın arkadaşım!"
Ve aniden yere yığıldı .gerçekten de yorgunluktan bayılmıştı.yalan söylemediğini anlayınca vücudumu yakan öfkenin yerini pişmanlığın soğukluğu aldı.
Ne düşünüyordum ki ! O sadece zararsız bir insan be kızım için de endişeli.Ben ise o aptal rüya yüzünden ona karşı öfkelenmiştim .
İnsan bedenime girince Adrien i de alıp evinin yolunu tuttum.
Bir anda aklıma ,bunların o rüyada gördüklerim yüzünden olmadığını düşündüm.
Ben aklımı kaybediyordum.Rüyam da bununla bağlantılıydı.
Aklımda her gün ,her saat ve hatta her dakika o soru vardı...
Eve vardığımda dalgın bir şekilde Adrien i koltuğa yatırdım .
Kafam yerinde değildi .
İlk andan beri yarım yamalak gördüğüm o gelecekte dünyanın yok oluşu vardı ve ben o göremediğim kısım yüzünden deliriyordum.
"Kim veya ne yok etmeye çalışacaktı?"
Yere oturdum ve kafamı boşaltmaya çalıştım aklımı kaybetmem çok tehlikeli olabilirdi .
Ama yapamıyordum yaşadığım her şey üstüme geliyordu .Hiç bu kadar boşluğu/hiçliği özlediğimi hatırlamıyordum.Canlı olmak ve insanların arasında kalmam yetmiyor gibi bir de kızımı beden kontrolünü öğrenene kadar korumalı, dünyanın altının üstüne gelmemesi için de yine benim uğraşmam gerekiyordu.Adrien benden korkmuyorken şimdi gerçekten korkuyor olabilirdi ve kızım arkadaşını korkuttuğum için benden nefret edebilirdi.Ama Kızım hala hastanedeydi, kızım yaralıydı ve bu benim yüzümden olmuştu onu koruyamamıştım .İyileşeceğinden emin olsam bile onu koruyamamış olmak beni delirtiyordu .aslında tek başına bu bile bir Delirme sebebiydi.kızım ,o ya iyileşemez ise?
Bütün bunları düşünürken ileri geri sallanmaya başladım.
"Delirme"
"Delirme"
"Sakın Delirme"
"Delirme"
"Sakin ol"
O anda bunları sesli söylediğimin farkına vardım.
Adrien bana bakıyordu
"Ne oldu?"demesiyle patladım ve ağlamaya başladım bana sarılıp ,
"Alexis için mi endişelisin? Merak etme o iyileşecek"aslında her şey için endişeliydim ama tabiki kızım öncelikliydi.Ama vücudu onu korurdu .
O anda o da ağlamaya başlamıştı.
" O iyileşecek tamam mı?"
Tamam anlamında başımı salladım ve Adrien e sarılmayı bıraktım sonuçta o hala bir insandı.
İnsan kokusu çok iğrenç bir şeydi ve daha fazla yanında durmayıp koltuğa oturdum.
Gözlerimdeki yaşları silerken teyzesinin yanına gitmek aklıma geldi kızımın iyi olduğunu söylemesi akıl sağlığımı düzeltebilirdi.
...
Teyzesinin evine vardığımda beni pek sıcak karşılamadı.Yoksa karşılayamadı mı !?
Çok solgun görünüyor,birkaç gündür yemek yememiş gibi ayakta zor duruyordu.
"Siz iyi misiniz dediğim anda ağlamaya başladı"
"Sen Alexis in arkadaşı mısın?"
"Evet.şey ,siz iyi misiniz acaba?"
"Değilim , gel içeri geç"
İçeri girdim ve bir koltuğa oturdum.
Teyze gelip tam karşımdaki kanepeye yarı uzanır şekilde oturdu.
Tam ağzımı açacaktım ki sanki ne sormak istediğimi anlamış gibi.Aniden konuya giriverdi.
"Alexis iyi değil" neler oluyordu iyi olması gerekirdi.
"Ama siz bana ..."
"Evet iyi olduğunu söylemiştim ama doktor dün akşam beni aradı"
İçimi ani bir korku kapladı ölmesini kaldıramazdım. Acaba kurşun kalbine gelmiş olabilir miydi?Sırf dünya kurtarıcısı olduğu için değil artık onunla aramızda bir bağ vardı ölmesini artık Onu kızım gibi sevmeye başladığım için de istemiyordum.
Düşünceler ışık hızında aklımdan geçerken kadın tekrar konuştu.
"Kurşun kalbinin tam yanına gelmiş.Damarlardan biri hasar görmüş. Yani kurtulma şansı çok düşük"korktuğum başıma gelmişti.
Kadın ağlamaya başladı.
"Bunu bana daha etken söyleseydiniz ..."
"Ne yapabilirsin ki?"
İşimden çok şey diye geçirdim.
Ben bunun bu kadar hayati olacağını olay sırasında hiç düşünmemiştim.Neden yanına uğramamıştım?
"Ben onun iyileşeceğini zannediyordum"vücudunu her ne kadar kontrol edemiyor olsa bile ,bilinci kapalıyken vücudu kendini korumalıydı . Benim gücümden biraz bile alan birinin ölmesi çok zor olurdu.Ama kalp ile ilgili konularda bu durum değişebiliyordu .kalbini onarabilmek için benim yaşam enerjimin bir kısmını almak zorunda kalabilirdi.
Kadına bir şey demeden kapıdan son hız çıktım ve kurt olup hastaneye gittim.Hastaneye vardığımda tekrar insan oldum.
Kızımı bulur bulmaz hiç bir şey konuşmadan aklıma gelen ilk şeyi yaptım yaşam enerjimin yarısını ona aktarmaya başladım .
Başım dönmeye başlayınca durdum ve kızıma baktım vücudu kasılıyor ve titriyordu .
Ben endişeyle kızıma bakarken biden yatağında doğruldu ve  bana baktı.
"Ben b-ben neredeyim."
Ona sevgiyle bakarak
"Merak etme güvendesin " dedim
Yaşam enerjimin yarısı ondaydı ve böylece aramızdaki bağ daha da güçlenmişti.
Ona her şeyi teker teker anlatmaya koyuldum.
Artık her şeyi bilmesini istiyordum .Ama ona henüz tek bir şeyi söyleyemezdim ,kurt meselesi ona henüz ağır gelirdi.
Beni sonuna kadar dinledi ama inanmadığı çok belli oluyordu.
Ona ayağa kalkmasını söylediğimde önce direndi ama sonra pes ederek ayağa kalktı .
Ölüme bu kadar yakın olan bir insanın bu kadar hızlı ayağa kalkması normal değildi .
Sonunda inandırma çabalarım sonuç vermiş kızım bana inanmıştı.
Hızlıca hastaneden kaçtık .insanlar paranormal bir olayla karşılaşınca hiç olumlu tepkiler vermezlerdi.
O gece , kızım ormanda uyudu .
Yaşadığım şok çok büyüktü ve ben uyuyamıyordum onun yerine gök yüzünü izliyordum.