Magkabilang Mundo ( On-hold )

MM13

Magkabilang Mundo

Written by: L

_____________________________________________________________________________

"There is never a time or place for true love. It happens accidentally, in a heartbeat, in a single flashing, throbbing moment."

- Sarah Dessen

_____________________________________________________________________________

Naalimpungatan ako sa tunog nang alarm clock ko. Napaka-habang panaginip pero maiksi pa iyon sa totoong nangyari. Bakit ganun? Parang idineretso nang panaginip ko ang ang pag-mumuni muni ko nung isang araw pa. Dahan dahan kong iminulat ang mata ko.Saka pupungas pungas na bumangon mula sa pagkakahiga.KInapa ko ang kinalalagyan ng cellphone ko. Alam kong nasa ilalim lang nang unan ko iyon. Doon ko kase nakasanayang maglaga nun kahit pa sabihing uso na sa bahay ngayon ang bedside table.

26 missed calls

I unlock my phone and eventually click it to view who the person was. It's our IOS in a branch nearby. Awtomatikong nagising ang diwa ko. Sino ba namang hindi? Baka mamaya tinangay na pala ng alien ang store namen. Or kinain ng buo ng halimaw sa bangin --

"Hello!" Sabe ko agad matapos nilang sagutin ang tawag ko.

"Buti naman ma'am Jo nagising ka den." Banaag ang relief sa boses ni Kelly. Isa sa mga kahera sa coffee shop.

"So, kelangan pang unahin yan? Malamang sinagot kita kaya gising na ko. Hallerrr!" Biro ko pa.

"--teka. Teka. Andami mong missed call. What's wrong? Did a monster from the cliff appear there, eat our store and you're the only one survived?" Exaggerated kong tanong.

"OA na ma'am. Pero kahit OA na. Kelangan ko po talaga nang tulong ninyo. Si Clarence po kase. Natapunan ng kape yung customer. Ayun! Galit na galit. Gusto daw po kayong maka-usap." Walang gatol na kwento nito. Ang clarence na tinutukoy nito ay ang anak ng kapit-bahay den lang namen. OJT daw kaya naki-usap. Sino ba naman ako para tumanggi e parang yun lang. Eh ang kaso ---.

Natampal ko nang mahina ang noo ko. Yun ang iniiwasan ko mangyari kaya nga tutok kami sa pag-ti-train ng mga staff namen. Na kahit pwede namang mag-hire ng Trainor e kami na lang mismo ni Julie ang gumagawa. Hindi dahil nagtitipid kame. (Konti lang :D) kundi dahil gusto namin makita kung gaano ka-interesado at ka-determinado ang bawat empleyadong pumapasok samen sa trabahong kakaharapin nila. We just don't need an employee. We also need people who will love our business just as we love it. Simula kase nang maging barista ako sa Taiwan. nagng perfectionist na ko. Ugaling namana ko sa mga Taiwanese. Kaya nga maunlad ang bansa nila dahil isa iyon sa dahilan. Di uso sa kanila ang salitang "Kapalpakan". Katwiran nila walang puwang ang pag-kakamali sa determinadong tao.

"Wala pa ba si Julie dyan?" Tanong ko pa. Baka sakaling maremedyuhan ang katamarang sumasapi saken ngayon.

"Yun nga po ma'am. Kaninang umaga pa po yun tumawag. Di daw po siya makaka-punta dahil may emergency daw po."

Nagpakawala ako ng isang malakas na Woaaaaaaaaaaaaaah at Bakit ngayon paaaaaaaaaaa~

I'm enduring pain cos of monthly period that's why.

"I guess I don't have any choice now but to go there. I'll be there in a minute. OK?" Tugon ko.

Mabilisan ang ginawa kong pag-ligo gayun din ang pagbibihis. I decided to wear black fitted knee lenght dress and pair it with red stiletto shoes. Kailangan maging formal though I don't usually wear dresses. Haharap ako as an owner so I don't have any choice now. Wearing jeans isn't enough so I gotta go.