Magkabilang Mundo ( On-hold )

MM3

Magkabilang Mundo

Written by: L

_________________________

Magla-log-out na sana ko nang biglang

.

.

.

.

.

.

.

.

Hoon Saeng accept your friend

And

.

.

.

.

.

.

.

.

Hong Saeng messaged you.

Dinalahit ng kaba ang dibdib ko.

And i find it really weird. It was just a message but then why do i feel like i have butterflies in my stomach?

Di ko na pinatagal. I clicked the message button and in an instance his message appeared.

Hello jeoy! Thanks for making me your friend. I guess you're from philippines. See you soon.

Anlaking pasalamat ko dahil he knows how to speak English. Bahagya kong natawa sa pag-spell nya ng pangalan ko. Siguro nabaliktad nya. Mistype. Uso yun sa keyboard.

I hit the button reply.

Hi Hoon Saeng! My pleasure actually. Thanks also for accepting my request. What do you mean by see you soon? Are you planning to visit here?

I'm about to send him when a notification popped up.

Hoon Saeng is now offline.

Ayos den 'tong tao na'to e noh? Re-reply-reply. Tapos biglang mag-o-offline. Kunsabagay baka busy.

Hinayaan ko na lang. Binuksan ko nalang facebook account ko at dun ko inubos lahat ng oras ko nang araw na yun maliban syempre sa pagkukwento kay lalaine nung patulog na kame. As usual, mas excited pa sya saken. May pagka-authistic kase yung kapated kong iyon.

Thursday Morning~

"Nak anong oras pasok mo? Mag-a-alas diyes na."

Sukat doon ay napabangon ako. Bibiyahe pa ko. Dali-dali akong bumaba. Naligo at nagmamadaling nagbihis.

"Bakit kase di ka nagsabeng alas 11 pasok mo? Ma-li-late ka talaga nyan."

"Nakalimutan ko e." Tugon ko. Nagmamadali kong itinupi ang uniform ko. Matapos niyon ay isinukbit ko na sa balikat ko ang bag.

"Alis na ko nay." Paalam ko habang naglalakad na palabas ng pinto namin. Sa daan ko na susuklayin ang buhok ko.

"Di ka tuloy nakakain." Habol niya pa ko hanggang tulay.

"Hayaan mo na. Sa store nalang nay!"

Iiling-iling na tinanaw nya ko ng tingin. Sige ang hakbang habang sige den ang hagod ng suklay sa buhok ko. Kadalasan pa nga ng nakakasalubong ko panay ang sulyap den saken. Siguro dahil sa sabog kong buhok.

Hindi nagtagal. Narating ko ang main road. Sumakay ng jeep patungo sa bus station na may trenta minuto den ang layo. Depende pa sa traffic.

Isinuksok ko ang headset sa tenga ko. Iniisip ko pa den yung koreanong nagmessage saken. Akalain mong napatapat pa ko sa marunong mag-english. Yun nga lang parang timang lang.