Merhabalar, Ben Asya ortaokula gidiyorum. Annem Melinda, Babam Burak. Ailemin bir kararı yüzünden hayatım mahvoldu. işte o karar ve benim kararan hayatımın hikayesi:
"Hadi Asya kahvaltı hazır." "tamam anne hazırlanıp geliyorum."
***
"Asya bak sana yumurtalı ekmek yaptım en sevdiğin." Evet gerçektende en sevdiğimdi.
"Teşekkürler anne de ne bu sabah sabah?" "Asya biz bi karar aldık..." "Ne kararı anne, baba?"
"Bak Asya senelerce hastalığım yüzünden tek çocuk kaldın özür dileriz, belki bu karar senin hayatını değiştirir yani artık yanlız kalmassın?"
"Yani anne?" "Asya biz çocuk sahiplenmeye karar verdik."
"Ne yani artık benimde mi bi kardeşim olucak?" "Evet..."
Bende çok sevinmiştim ilk başta ve hemen yarınına sahiplenmek için gittik. Bir sürü annesiz, babasız çocuk vardı. Ve belkide onlardan biri benim kardeşim olucaktı çok mutluydum.
Annemle babam konuşurken, ben bi odadan ses duydum. Bi odadan şarkı sesi geliyodu ve o odaya doğru yaklaştım, sessizce çaktırmadan kapıyı aralıklaştırdım.
Sarı saçlı, yeşil gözlü, benim yaşlarımda bi kız vardı. Çok güzel şarkı söylüyordu, şarkıyı dinledim ve bitmesini bekledim çünkü tanışmak için sabırsızlanıyordum.
Ama beni kapıda görünce bi an durdu ve beni süzdü. Sonra ince bi sesle "gelsene." "Adın ne?" "Manolya peki ya senin?" "A-Asya" "Çok güzelmiş"
"Teşekkürler seninde öyle, neden burda tek başına oturuyosun? Bütün çocuklar aşağıda oyun oynuyorlar." "Ben yanlız kalmayı tercih ederim, hayatım gibi."
"Annenle baban ikiside öldü mü?"
"Yok annem hayatta ama beni istemiyor." "Üzüldüm." Hangi cani bi anne çocuğunu istemezki?
"Annenle baban bekler seni git istersen." "Tamam ama bişey sorucam." "Tabiki." "Yeni bi ailen olsun ister misin?" "Herşeyden çok!"
Aslında bi anda böyle demesi garip gelmişti. Ama kızı çok sevmiştim o kadar masumduki.
"Gel, annem ve babamla tanıştırıyım seni." "Tamam."
***
