JAZ Do 2: My doppelganger is here with her PBG.
Nandito kami ngayon sa sala, nagtititigan pa rin kami. Nasa sofa sila habang ako ay nakaupo sa upuan katapat nito. Nakangiti lang ako sa kanila habang gulat pa din ang mababaks sa mukha ng mga ito.
Masyado ko yata silang na-surprise sa pagdating ko at ganyan pa din ang itsura nila. Kanina pa ako nagpipigil ng tawa dahil sa dalawang ito. Sinabi ko kasi kay Mommy at Daddy na gawin nila akong surprise gift kay Jaiz para masaya.
“Ano magtititigan na lang ba tayo dito buong magdamag? Didin’t you miss me?” sabi ko sa kanila ng may tono ng pagtatampo.
“Of course we miss you. It’s just that we are still dumbfounded that you’re here. Parang nung summer lang ay naka-settle ka pa sa Italy nung dumalaw ako tapos two weeks pa lang ang nakakalipas at eto ka na nakaupo sa harapan namin.”
Natatawa ako sa mahabang paliwanag ni Jaiz. Halatang hindi pa rin makapaniwala na nandito na ako ang bilis kasing magsalita eh.
“Okay, I’ll explain. Pero akyat na muna tayo kasi marami akong mga pasalubong sa inyo. We can continue the interrogation there.” Sabi ko sabay hatak sa kanilang dalawa paakyat sa kwarto namin ni Jaiz.
Tuwang tuwa naman sila sa mga pasalubong ko. May mg chocolates, damit, bags at kung anu-ano pa. I just stood there and watch them while they rummage through the balikbayan boxes.
I really missed them. Every summer ay dumadalaw si Jaix=z sa Italy and si Ryn naman ay pag-trip niya lang sumama pero kahit papaano ay namiss ko pa rin sila.
I don’t plame Dad for taking me to Itlay, he have to manage our business there and I am very happy to accommodate him. Kaso ang kapalit naman noon ay ang sobrang pagkalayo namin kila Mom at Jaiz. Still we never felt broken and lonely kasi we still have each other in our hearts.
I learned Filipino with the help of Jaiz and in return I taught her how to speak Italian.
“Hey Jaz, bakit nga pala biglaan ang pagpunta mo dito?” tanong ni Jaiz habang kumakain sila ni Ryn ng tsokolate “Is it for good?”
“Well, sabi kasi ni Daddy pwede na daw akong umuwi dito kasi stable na yung business natin sa Italy at makakauwi na din siya dito. So most likely, permanent na kami dito.” Nagulat naman si Jaiz sa sinabi ko pero mababakas pa din sa kanya na masaya siya.
“Ang galling niyo talagang kambal, you two still look exactly the same. Kung hindi ko kaya siguro kilala mula pagkabata ay hindi ko malalaman kung sino si Jaiz at kung sino si Jaz.” Biglang singit ni Ryn sa amin.
Tumawa naman pero si Jaiz ay tahimik lang na parang nag-iisip. Mukhang may ideya na ako kung ano ang iniisip nito, but I still wanna confirm it.
“A penny for your thoughts?” Tumabi naman ako sa kanya. Si Ryn naman ay ipinagpatuloy lang ang pagkain sa tsokolate at hinayaan kaming makapag-usap. “You can tell me what you are thingking. I’m not just your sister but your twin. We’re like connected.”
“You know Jaz, naisip ko lang ngayon na permanente na ang pagtira niyo dito, what about us.” worried pa din ang itsura ni Jaiz.
“I already thought about that, syempre ako pa.” Natawa naman ng kaunti si Jaiz and I’m glad the worry in her face was lessened. “Alam ko naman na kagaya ko sa Italy ay wala din naming nakakaalam here that you have a sister, let alone a twin. And the only people who knew this are Mommy and Daddy, other close relatives, childhood friends at ang mga kasama natin ngayon dito sa bahay.” Tumango-tango naman siya. “And I want to keep it that way.”
