Unexpected Love (COMPLETE)

Κεφάλαιο 2

"Εννοώ ότι... Ότι μάλλον σε ερωτεύομαι." Είπε η Μάρα και έσκυψε το κεφάλι της.

Εγώ είχα μείνει σοκαρισμένη. Πως γίνεται αυτό; Αυτό είναι απίστευτο.

"Χαχα μου κάνεις πλάκα έτσι;" Είπα εγώ γελώντας.

Η Μάρα με κοίταξε με δάκρυα στα μάτια και σταμάτησα να γελάω. Δεν ξέρω τι να πω. Πέρασα το χέρι μου από τα μαλλιά μου και ξεκίνησα να πηγαίνω πέρα δώθε.

"Αυτό δεν είναι σωστό. Δεν είναι φυσικό." Είπα εγώ, πηγαίνοντας ακόμα πέρα δώθε.

"Τι δεν είναι σωστό ρε Ευτυχία; Το ότι ερωτεύομαι ένα κορίτσι; Το ότι είμαστε και οι δύο κορίτσια; Εεε συγνώμη αλλά έγινε. Σε ερωτεύτηκα. Είτε το θεωρείς σωστό είτε όχι. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Νομίζεις ότι είναι εύκολο για εμένα να νιώθω έτσι; Νομίζεις ότι θέλω να βασανίζω τον εαυτό μου έτσι;" Είπε και φωνάζοντας και έφυγε από το δωμάτιο.

Εγώ πήγα στο δικό μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Τι ήταν αυτό τώρα; Δεν μπορώ να καταλάβω. Πως γίνεται να είναι ερωτευμένη μαζί μου; Δεν είναι σωστό.

Από μικρή πάντα μου έλεγαν να βρεις έναν ωραίο άντρα να παντρευτείς να και κάνει παιδιά μαζί του. Ποτέ κανείς δεν μου είπε ότι ξέρεις η ζωή είναι πιο περίπλοκη. Και ότι αντί για έναν άντρα μπορεί να βρεις μια ωραία κοπέλα.

Ποτέ κανείς δεν μου είπε ότι μπορεί μια γυναίκα να ερωτευτεί μια άλλη, ή ένας άντρας να ερωτευτεί έναν άλλον. Και τώρα βλέπω τι γίνεται γύρω μου, και πολλοί είναι αυτή που δεν συμφωνούν με αυτό τον τρόπο ζωής.

Έμαθα να ζω έτσι. Οι γονείς μου με έμαθαν να ζω έτσι. Και πάντα πίστευα ότι αυτό είναι το σωστό. Το φυσικό.

Μα υπάρχει φυσικό και αφύσικο στον έρωτα; Ποιός είπε ότι δεν είναι σωστό να ερωτεύονται δύο άτομα του ίδιου φίλου; Γιατι πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ανεχτούν το ότι υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάν άτομα του ίδιου φίλου;

Δεν μπόρεσα να συνεχίσω τις σκέψεις, γιατί η πόρτα του δωματίου μου χτύπησε. Δεν είχα καταλάβει ότι έκλαιγα. Μέχρι που σηκώθηκα για να ανοίξω και κοιτάχτηκα στο καθρέφτη. Αμέσως σκούπισα τα δάκρυά μου και άνοιξα.

"Χευ. Τι συμβαίνει;" Είπε η αδερφή μου και μπήκε μέσα, κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

"Τίποτα." Είπα εγώ και ξανά ξάπλωσα στο κρεβάτι.

"Ρε Ευτυχία, κάτι συνέβη. Η Μάρα ήταν μέσα στα νεύρα και έκλαιγε. Δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν και έφυγε. Βγήκε από το σπίτι." Είπε η Στάβι και εγώ ανησύχησα.