Unexpected Love (COMPLETE)

κεφάλαιο 23

Η Χριστίνα φαινόταν τρομοκρατημένη. Μέχρι που απομακρύνθηκε και σηκώθηκε όρθια. Φοβήθηκα και εγώ και γύρισα να κοιτάξω, μόνο για να δω... Τίποτα.

Δεν ήταν κανείς. Δεν υπήρχε και ούτε ένα δέντρο για να κάνει σκιά από την από τη λάμπα που φώτιζε λίγο πιο πέρα.

"Χριστίνα, δεν είναι κανείς. Ηρέμησε." Σηκώθηκα και πήγα κοντά της.

"Ευτυχία, είμαι σίγουρη ότι ήταν κάποιος εκεί." Είπε και ήταν έτοιμη να κλάψει.

"Χριστίνα, Χριστίνα σε παρακαλώ ηρέμησε." Είπα και την πήρα αγκαλιά. "Θα φύγουμε, έλα να μαζέψουμε εδώ τα πράγματα και πάμε να φύγουμε." Είπα και έσκυψα να μαζέψω τις μπύρες.

"Ευτυχία να τη πάλι." Είπε και έδειξε την φιγούρα.

Αυτή την φορά την είδα και εγώ, αλλά μόλις κοίταξα αμέσως απομακρύνθηκε από το οπτικό μας πεδίο.

"Πάμε να φύγουμε." Είπα και ξεκινήσαμε να περπατάμε γρήγορα μέχρι το αμάξι.

Είχα βάλει τους φακούς από τα κινητά μας και η Χριστίνα φώτιζε μπροστά, ενώ εγώ φώτιζαν πίσω, μήπως ξανά έβλεπα αυτή τη φιγούρα.

Δεν μπορούσα να διακρίνω, αν ήταν αγόρι ή κορίτσι. Γιατί δεν την είδα αρκετά καλά.

"Χριστίνα, πως σου φάνηκε ότι ήταν; Άντρας ή γυναίκα;" Ρώτησα μόλις φτάσαμε στο αμάξι.

"Ειλικρινά και τα δύο." Είπε και με μπέρδεψε.

"Τι εννοείς και τα δύο;" Ρώτησα περίεργη.

"Εννοώ ότι την πρώτη φορά ήταν άντρας, ενώ την δεύτερη γυναίκα. Τα σωματότυπά τους δεν ήταν ίδια. Φαινόταν η διαφορά." Είπε και είχαμε ήδη ξεκινήσει για να φύγουμε.

Πριν φύγουμε από το πάρκινγκ όμως, είδα ένα αμάξι παρκαρισμένο. Δεν ήταν κανείς μέσα, αλλά ήταν το μόνο αμάξι εκτός από της Χριστίνας σε αυτό το πάρκινγκ.

Δεν ξέρω γιατί μου φάνηκε περίεργο, αλλά μάλλον θα είναι και άλλοι εδώ σαν εμάς που ήθελαν την ησυχία τους. Εκτός και αν όντως ήταν κάποιος εκεί που είδε η Χριστίνα και ήρθαν με αυτό το αμάξι.

Φυσικά δεν τα είπα αυτά στη Χριστίνα. Αρκετά τρομοκρατημένη είναι.

"Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να με δεις έτσι. Να φοβάμαι." Είπε σπάζοντας την ησυχία.

"Νομίζεις ότι ήσουν η μόνη που φοβήθηκε; Νόμιζα ότι ήμασταν μόνες μας σε αυτή την παραλία." Είπα και γέλασα ελαφρά.