Unexpected Love (COMPLETE)

Κεφάλαιο 17

"Τι;" Είπα εγώ και η Στάβι ξεκίνησε να κλαίει.

"Αυτό που άκουσες. Ήθελες να μάθεις τι έχω; Ορίστε λοιπόν." Είπε και έκατσε στο κρεβάτι της.

Πήγα δίπλα της και την αγκάλιασα. Αυτή ξεκίνησε να κλαίει με σπαραγμούς.

"Ηρέμησε. Ηρέμησε." Της έλεγα εγώ, αλλά αυτή δεν σταματούσε.

"Πώς να ηρεμήσω; Είμαι μόνο 19 χρονών. Τι θα κάνω; Άντε πες πως εγώ θέλω να το κρατήσω. Ο Στέφανος τι θα πει; Είναι μόνο 17." Έλεγε κλαίγοντας.

"Θέλεις;" Είπα εγώ και με κοίταξε.

"Δεν ξέρω." Είπε και έσκυψε το κεφάλι της. Τουλάχιστον ηρέμησε λίγο.

Εγώ πάντως δεν την πιστεύω. Νομίζω πως ξέρει τι θέλει, αλλά φοβάται να το παραδεχτεί.

"Λοιπόν, η μαμά και ο μπαμπάς τι σου είπαν;" Ρώτησα και αυτή γέλασε ειρωνικά.

"Ότι μου λένε όλοι. Ότι πρέπει να κάνω αυτό που θέλω και να μην σκέφτομαι τι θα πουν οι άλλοι και τέτοιες βλακείες." Είπε και έβαλε τα χέρια της στο κεφάλι της.

"Εε λοιπόν εγώ θα σου πω να το κρατήσεις." Μόλις το είπα αυτό η Στάβι με κοίταξε σοκαρισμένη.

"Δεν περίμενα εσένα να το πεις αυτό." Είπε άφωνη.

"Νομίζω και η μαμά και ο μπαμπάς θέλουν να το κρατήσεις, απλά δεν θέλουν να επηρεάσουν αυτό που θέλεις εσύ να κάνεις." Είπα εγώ και συνέχισα. "Επίσης σε ξέρω και είμαι σίγουρη πως και εσύ το θέλεις αυτό το παιδί, απλά δεν ξέρεις τι θα θέλει ο Στέφανος." Συμπλήρωσα.

"Η αλήθεια είναι πως ξέρει τι θέλει... Αλλά φοβόμαστε για το τι θα γίνει. Δεν είναι απλό να μεγαλώνεις ένα μωρό, όταν ακόμα και εσύ είσαι ένα." Είπε και εγώ γέλασα ελαφρά.

"Ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη σου. Έχεις εμένα, την μαμά, τον μπαμπά, έχεις την ην οικογένεια του Στέφανου. Αλήθεια πέρα από την Μάρα το ξέρει κανένας άλλος;" Ρώτησα και αυτή με κοίταξε με ένα βλέμμα 'συγνώμη'.

"Το ξέρουν." Είπε και εμένα με έπιασαν τα νεύρα μου.

"Ωραία. Δεν πειράζει που δεν το ήξερα μόνο εγώ αλήθεια. Το καλό είναι ότι έχεις όλους μας να σε υποστηρίξουμε σε όποια απόφαση και να πάρεις." Είπα εγώ και πήγα την αγκάλιασα.

"Έπρεπε να είσαι η πρώτη που θα το μάθαινε και όχι η τελευταία. Με συγχωρείς;" Ρώτησε και με κοίταξε λυπημένη.

"Φυσικά και σε συγχωρώ. Δεν υπάρχει λόγος να μου ζητάς συγνώμη. Είσαι αδερφή μου. Άσε τι λέω εγώ, εσύ να ξέρεις ότι πάντα θα σε συγχωρώ. Πάντα θα σ'αγαπώ και ας κάνεις βλακείες." Είπα εγώ και αυτή γέλασε καθώς σκούπιζε τα δάκρυά της.