Oikawa x OC » ostatni promyk Słońca » Zakończone

Rozdział 7

Szłam wraz z Keishinem na salę gimnastyczną, omawiając strategię Karasuno na jutrzejsze rozpoczęcie turnieju.

- Jesteś pewny, że oni cokolwiek z tego zrozumieją? Nawet ja miałam problemy z odczytaniem - powiedziałam niezbyt przekonana - Nie lepiej, aby pokazać im moje notatki?

- Myślisz? Wiem, że moje pismo nie jest zbyt urodziwe, ale może, jednak...

- Nie! - powiedziałam niemal od razu - Z resztą skserowałam moje zapiski dla każdego, więc będzie łatwiej im to wytłumaczyć.

- Ehhh, no dobrze - mruknął cicho pod nosem, wchodząc na halę, a ja zaraz za nim - Zbiórka drużyno! - krzyknął.

Chłopcy momentalnie nas otoczyli, nadstawiając uszu by móc wszystko dobrze usłyszeć. Ja w tym czasie rozdałam im karteczki z wydrukowanym ustawienie oraz składem grającym w pierwszym meczu. Dla lepszepszego zrozumienia rozrysowałam im to na tablicy, a dodatkowo ułatwiłam robotę blondynowi w tłumaczeniu im wszystkiego.
Ukai zaczął im wszystko wyjaśniać czego się trochę nie spodziewałam... rozwijał i opisywał dokładnie, nawet najmniejsze szczególiki. Jest naprawdę cholernie wygadany, a dodatkowo ma sporą wiedzę o siatkówce co czyni go dobrym trenerem.

- Nasz pierwszy mecz na turnieju gramy z liceum Torino. Drużyna nie jest jakoś silna, ponieważ nigdy nie doszła, nawet do ćwierć finałów. Stwierdziłam, że nie ma sensu robić na ich temat jakikolwiek notatek, a lepiej zająć się mocniejszymi drużynami. Jak pokonamy Torino nasz następny mecz będzie z Dateko - widziałam jak miny drużyny poważnieją - Grają mecz w tym samym czasie co my, więc pomyślałam, że mogłabym wybrać się na małe rozeznanie w terenie.

- Będziesz szpiegiem Takashi? - podskoczył uradowany rudzielec.
- Coś w tym stylu - uśmiechnęłam się miło - Dacie sobie radę beze mnie?

- Hai! - okrzyknęli chórem.

- To dobrze, bo jeżeli przegracie swój pierwszy mecz to nogi wam z dupy powyrywam, a dla zabawy zrobimy sobie po tym konkurs skoków - uśmiechnęłam się psychicznie.

Widziałam jak chłopców przeszły dreszcze co nie powiem trochę mnie rozbawiło. Szczególnie pobladł Azumane, który tylko wygląda na strasznego, ale w rzeczywistości jest bardzo miłym i wrażliwym chłopakiem. Dodatkowo martwię się o Hinatę, jeżeli dojdzie do tej samej sytuacji co na meczu treningowym z Seijoh to mogą przegrać, nawet z słabszą drużyną od nich. Może wezmę do termosu jakąś herbatkę na uspokojenie?

Motywacji drużynie dodała Kiokyo oraz Takeda-sensei, rozwieszając stary baner Karasuno, na którym pisało „Wznieście się!". W dodatku Shimizu życzyła powodzenia chłopakom co cholernie podniosło im pewność siebie. Chyba takie wyznanie z jej strony było raczej rzadkością, a wnioskuje to po ich naprawdę zabawnych reakcjach.

///

- Gotowi? - zapytałam, wychodząc z autobusu.

- Gotowi! - krzyknęli chórem.

Uśmiechnęłam się pod nosem... wszystko szło dobrze, nawet bardzo dobrze. Hinata przeżywa te zawody, ale w pozytywny sposób... przynajmniej spodnie Tanaki przeżyły tę jazdę. Chociaż jestem pewna, że łysek już zawsze będzie brał zapasowe spodnie.
Przy wejściu słyszałam niezbyt pozytywne komentarze na temat Karasuno co wywoływało u mnie irytację. Prawie podeszłam do tych idiotów tak jak Ryu, żeby ostro im nagadać, jednak Suga pomógł mi się uspokoić za co jestem mu wdzięczna. W innym wypadku zmieszałabym ich godność w proch.

Po drodze na salę gimnastyczną spotkaliśmy drużynę Dateko i nie było to najprzyjemniejsze spotkanie. Byłam pod dużym wrażeniem, że Azumane, który był powodem tej dziwnej sytuacji. Chociaż kiedy tamta grupa odeszła chłopak omal nie zemdlał przez tą straszną sytuację.