La vie est Belle..

14.

Perspectief Noumidia:
De taxi rijd onze straat in en Brahim betaald. We lopen naar binnen en nemen alle onze eigen weg. Ik loop de douche in en neem een heerlijke douche. Die douches bij mnar zijn namelijk niet het allerbest. Nadat ik heb gedoucht loop ik me kamer in en zie dat Souhaila allang al klaar is. "Ik ga naar woonkamer ja." zegt ze waarna ze wegloopt. Ik kleed me om in een gescheurde spijkerbroek en een zwarte off schoulder top. Ik maak me op, en kam me haar door. Ik heb van mezelf krullen maar doe keratine behandelingen.

Als ik de woonkamer inloop zie ik Jamilla met mijn moeder, Souhaila en Brahim zitten. Ik groet Jamilla en me moeder en schenk wat pomps in, waarna ik verveeld op me tel ga, zoals Souhaila en Brahim. Ik schrik op als Brahim wordt gebeld. Hij staat op en loopt weg.

Perspectief Brahim:
We zaten met z'n allen in de woonkamer tot ik werd gebeld door Achmed. Achmed is de man van de begraafplaats waar mijn vader gelegen zou hebben. (Gesprek is in het arabisch) "Hey Achmed." "Hey Brahim alles goed?" "Hmdl met jou." "Ik heb de boeken gevonden waarin staat wie wie heeft begraven en alle details derbij. Als je wil kan je zo langskomen, gaan we het allemaal even doornemen, om die van jouw vader te vinden." "Ja is goed ik kom zo langs." Na nog even wat besproken te hebben hang ik op.

Der wordt geklopt op mijn deur waarna Noumida's hoofd verschijnt. "Hey." zeg ik waarna ik me kamer beetje begin op te ruimen. "Ga je zo mee naar boulevard?" vraagt ze. "Ik kan niet, heb met iemand afgesproken." "Met wie dan." vraagt ze nieuwsgierig waarna ze naar het balkon loopt in me kamer. Ze kijkt na de mensen die buiten lopen. "Ik ga langs het graf van mijn vader." "Oh, met wie ga je dan." "Alleen." zeg ik dan. "Maar je zei net dat je met iemand had afgesproken." Struikelend over me eigen woorden kijk ik der  aan. "Het is niet goed om alleen te gaan, als je wil ga ik mee." "Nee hoeft echt niet, wil graag alleen gaan." zeg ik snel. "Als je wil dat ik andere keer meega ofz moet je het me zeggen he." ze geeft me een lieve glimlach. Ik geef der een knuffel en zo kijken we naar buiten.

Perspectief Noehaila:
"Dus hij verblijft in een villa?." vraag ik Khalid als zekerheid dat ik alles heb begrepen. "Ja, maar het is niet het huis van Farida. Niemand heeft iemand daar naar binnen zien gaan. Hij is alleen veel weg." "Dus het kan dat hij gewoon hele tijd naar die Farida gaat?" vraag ik met een brok in me keel. "Het kan Noeh, weet het nog niet zeker." Hij kijkt me medelijdend aan en neemt me in zijn armen. "Ik probeer achter meer te komen het komt wel goed." probeert hij me gerust te stellen. Ik neem een slok van mijn mojito drankje. Na nog even gekletst te hebben, wat vooral een Khalid was die mij probeerde op te beuren. Lopen we naar zijn auto. In de auto zet hij de muziek hard en begint helemaal los te gaan. Nu moet ik wel lachen en onderweg naar mijn huis gaan we helemaal los.
Voor de deur aangekomen geef ik hem een knuffel en stap ik uit. Hij scheurt weg. "Ewa was het leuk?" hoor ik Faissal vanuit ze voordeur zeggen. Ik knik. "Kom je binnen? Gewoon even wat drinken." Ik loop zijn richting op en hij laat me binnen. Ik ga op de bank zitten waarna hij in de keuken verdwijnt. Hij komt terug met 2 glazen en allerlei drinken. "Wat wil je drinken?" vraagt hij me. "Doe maar pomps." Hij schenkt voor ons beide in en geeft me mijn glas aan. Hij gaat aan de andere kant zitten en kijkt me achterdochtig aan. "Vertel nu maar wat het is met je verloofde." Geschrokken kijk ik hem aan. "Hoe bedoel je?" vraag ik hem stilletjes. Hij legt ze glas op tafel. "Normaal praten mensen blij en gelukkig over hun verloofde. Jij bent dan gelijk zo stilletjes en ik zie al die verdriet in je gezicht. Ik ken je moeder en ik weet dat je sowieso niet bent uitgehuwelijkt. Dus wat is er aan de hand?" Hij kijkt me diep in me ogen aan en mijn tranen vinden een weg naar beneden. Hij schrikt en neemt me gelijk in ze armen. Ik huil het uit en vertel hem alles van a tot b. Als ik klaar ben voelt het goed dat het allemaal even deruit is. Hij troost me en schenkt een glas water voor me in, die ik opdrink. "Je weet maar nooit Noehaila, misschien is hij hier voor een andere reden. Hij heeft je niet voor niks ten huwelijk gevraagt. En als hij toch voor die Farida hier is dan is hij het niet waard. Kijk me eens aan." Hij tilt me kin omhoog en kijkt me recht in de ogen aan. "Je bent een prachtige dame met een goed hart, je verdient het allerbeste. En als hij dat niet inziet mag hij doodvallen. Het komt goed oke?" Ik slik en hij neemt me weer in zijn armen. Dit had ik even nodig.

Nadat ik me weer helemaal goed voel lopen ik en Faissal richting mijn huis. Als we de woonkamer inlopen zien we iedereen daar zitten. Noumidia knuffelt Faissal ook en we zitten met zijn allen gezellig aan tafel. Ik loop richting me kamer om me even om te kleden. Doe een gescheurde spijkerbroek met een zwart hempje en een witte kimono derover heen. Souhaila en Noumidia komen binnenlopen en kijken me met een enge glimlach aan. "Wat willen jullie." vraag ik terwijl ik me hakken aan doe. "Ga je mee naar Boulevard?" vragen ze in koor. "Ja dachten jullie je gaan zonder mij?" verbaasd maar blij kijken ze me aan waarna ze hun eigen kamer in lopen om schoenen aan te doen en hun tas te pakken. We zeggen Faissal, Jamilla en onze moeder gedag en lopen samen met Brahim de deur uit. Brahim vind gelijk al een taxi en rijd weg waarna wij een taxi vinden en wegrijden.

Perspectief Brahim:
Eindelijk bij de begraafplaats aangekomen is het echt eng. Het begint al donker te worden en een begraafplaats is niet een van de vrolijkste plekken. Ik loop naar het gebouw waar Achmed op me wacht. Ik klop op de deur waarna Achmed voor me neus sta. We groeten elkaar met een mannelijke knuffel en ik loop naar binnen. Het bureau staat vol met papieren. "Wil je wat drinken." vraagt Achmed waarna hij Hawaii uit de koelkast pakt die in een hoekje staat. "Ja shokran." Hij geeft me mijn drinken aan en legt me uit hoe ik naar informatie moet zoeken in deze papieren. We praten gezellig en zoeken ondertussen flink door. Hij verteld me dat een collega van hem ook is gaan zoeken maar dan op het bureau wat verder weg ligt. Na een hele tijd zoeken hebben we alle papieren gehad. "Dit klopt niet, alles wordt altijd netjes opgeschreven en bewaard in een van deze mappen." De zenuwen stijgen na mijn kont. We bekijken nog een paar papieren, maar nee niks over mijn of Noumidia's vader te bekennen. Achmed wordt gebeld en neemt op. "Oke isgoed ik kom naar buiten." hoor ik hem zeggen. "Die collega staat hier voor de deur, ik ben zo terug." zegt ie waarna hij naar buiten loopt. Ik zit verder tussen de papieren te kijken maar nee niks. Hoe kan dit? Ze liggen gwn op deze begraafplaats. Achmed komt binnen met een geschrokken hoofd waarna ik nog een man binnen zie komen, zijn collega waarschijnlijk. "Ik weet niet of jij dit ziet als goed of slecht nieuws."
————————————————————————
1305 woorden

Zullen jullie alsjeblieft op al mijn delen willen stemmen? Thankyou x