La vie est Belle..

35.

Perspectief Souhaila:
Ik blijf maar denken aan wat Noumidia heeft gezegd. Maar ik weet in mezelf dat ze helemaal gelijk heeft. Sinds we de taxi zijn uitgestapt ontwijken we elkaar. Ik pak me valentino tasje en me hakken. Ik loop naar beneden en zie Noehaila al klaar staan. Ik doe me schoenen aan en snel lopen we naar buiten. Voor de deur is een heel groot park met allemaal bankjes en waar kinderen spelen. Ik en Noehaila gaan zitten op het eerste beste bankje dat we tegenkomen en lachen om twee kinderen die achter elkaar aan rennen. Al snel komen de jongens eraan, we halen wat pipa en lopen gezellig rond. Door de woorden van Noumidia probeer ik Bilal te ontwijken en plak zoveel mogelijk bij Brahim.

Perspectief Noumidia:
Als ik de bel hoor loop ik al snel naar de voordeur. "Lieffie." roep ik als ik Salah zie. Ik spring op hem en meteen knuffelen we elkaar dood. "Ahw ben je zo blij om me te zien." Ik knik als een klein kind en sluit de deur achter hem. Hij doet ze schoenen uit en samen lopen we naar de woonkamer. "Mooi huis hoor, bsahtkoum." "Laytik saha." We zitten op de bank en meteen doe ik de tv aan. Hij slaat ze handen op zijn schoot als teken dat ik daarop moet gaan zitten. Ik zit op zijn schoot en samen kijken we een film op netflix.

Perspectief Brahim:
"Waarom is Noumidia niet mee?" Ik kijk Noehaila vragend aan. "Ze wou niet." ik merk aan der dat ze er geprikkeld op reageert. "Is er wat aan de hand?" "Kijk we kunnen daar gaan zitten." Noehaila wijst naar een cafetje. "Ik vroeg je wat." Ik trek Noehaila aan der arm. "Als je het zo graag wil weten app je der toch." Ze trekt haar arm los en loopt dan voorop met Bilal. Verslagen loop ik achter ze aan met Souhaila. Als we in het cafetje zitten kijken we naar een wedstrijd die op dat moment op tv is. Als de ober komt, besteld iedereen wat te drinken. Ik merk dat iedereen een beetje in zijn eigen wereld is. Meteen moet ik denken aan Noumidia. Wat heb ik toch opeens?

Perspectief Noumidia:
Ik voel hoe Salah probeert te liggen. Als we beide liggen draai ik me om zijn kant op en zoenen we. Al snel voel ik hoe me ogen slapjes worden. "Slaap maar lieffie." hoor ik hem zacht zeggen. Hij slaat ze armen strakker om me heen en al snel val ik in slaap met mijn hoofd op zijn borst.

Rustig doe ik mijn ogen open. Na een paar keer knipperen merk ik dat ik in slaap ben gevallen samen met Salah op de bank. Ik kijk hem aan en sluit dan mijn ogen als ik zie dat hij ook nog steeds slaapt. Als ik mijn ogen net 5 minuten dicht heb hoor ik opeens hoe de voordeur dichtknalt. Salah schrikt wakker en houd me meteen stevig vast. "Wajoh eh sahbi." zegt Salah met een slaapstem. "Hahaha ook goeiemorgen." Ik geef hem een kus en hij kijkt me glimlachend aan. "Lekker geslapen mop." Ik knik en geef hem nog een kus. "Jij?" "Heeerlijk." Hij geeft me een kus en zit dan rechtop. Ik ga liggen op zijn plek en zie hoe hij naar de wc toe loopt. Ik rek me uit en ga dan ook rechtop zitten. "Hebben ze ons nou hier zien slapen?" Salah loopt mijn kant op en komt dan naast me zitten. "Ja blijkbaar, ze hebben express die deur zo hard dichtgeslagen." Na nog ff geluierd te hebben op de bank besluiten we buiten te gaan ontbijten. Ik en Salah fixen onszelf snel en lopen dan naar buiten.

Perspectief Brahim:
Ik loop al de hele tijd met een naar gevoel in me buik Subhannallah. Het is al 2 uur en ik voel hoe ik moe begin te worden. Ik kijk naar de rest en zie dat het bij hun hetzelfde geval is. "Kom we gaan naar huis." zeg ik dan. Ze knikken alle drie en we lopen richting het huis van Noehaila en Noumidia. "Blijf je bij ons slapen?" vraagt Noehaila aan Bilal. "Als je dat goed vind." "Tuurlijk dikzak kom kom." "Wat dik, kijk me sixpack dan." Ik zie hoe Bilal ze shirt omhoog trekt en de dames met een rood hoofd naar voren kijken. "Jeh ezel." zeg ik waarna hij zijn shirt weer omlaag doet en zelfverzekerd voorop loopt. Noehaila doet de deur open en rustig wandelen we naar binnen. Ik loop naar de woonkamer om me oplader te pakken als ik opeens zie dat er twee mensen op de bank liggen te slapen. Ik herken Noumidia en meteen breekt me hart als ik zie hoe ze knuffelend op de andere jongen ligt. Als ik goed kijk zie ik dat het die jongen is van het vliegveld. Dus dat is die Salah. Ik voel meteen woede in me opborrelen. Ik pak me lader en draai me om. Ik zie hoe Noehaila me aankijkt. Ze heeft zich al omgekleed in een marokkaanse huisjurk. "Brahim." zegt ze voorzichtig op fluistertoon. Ik gun der geen blik en loop langs der heen naar boven toe. Ik gooi me kleren uit en ga in boxershort op bed liggen. Deze meid maakt me helemaal gek. Snapt ze echt niet dat ik der leuk vind dan? Na een lange tijd piekeren besef ik dat het mijn eigen schuld is. Ik ging met der op date en heb daarna eigenlijk niks meer gedaan om haar te fixen. Terwijl ik nu eigenlijk met der samen woon. Ik was te druk bezig met onderzoeken hoe het met onze vaders zit. Eigen schuld dikke bult. Met een naar gevoel draai ik me om. Ik ga op me rug liggen en staar naar het plafond. Noumidia is al van iemand anders ik ben te laat.

Volgende ochtend word ik vroeg wakker. Ik sta op en loop naar de badkamer, zodra ik klaar ben loop ik weer terug naar me eigen kamer. Ik pak net mijn telefoon op als er word geklopt op de deur. Ik zie voorzichtig Souhaila's hoofd verschijnen. "Pak je spullen we gaan naar strand." Ik knik en ze loopt meteen weg. Ik pak een tas en stop daar een handdoek in. Ik pak de rest van de spullen en kleed me om in een zwembroek van gucci en een witte t-shirt van Armani. Als ik de gang oploop zie ik dat Noehaila, Souhaila en Bilal al klaar staan. We lopen met zijn allen naar buiten. Ik doe slippers aan. Als we langs de woonkamer lopen zie ik hoe Noumidia en Salah nog steeds samen slapen op de bank. Ik herinner me meteen alles weer. Ik draai me om en loop achter de rest aan. Ik doe de deur met een knal dicht. Ik kan der niet tegen dat hij met Noumidia is.
————————————————————————
1151 woorden.
Stem💕.