La vie est Belle..

20.

Perspectief Noumidia:
"Waar woon je precies." vraagt Salah me. Ik leg hem uit waar precies en we rijden er heen. "Ik ga ff de meiden bellen vragen waar ze zijn ja?" Ik pak me telefoon en bel Noehaila. "Hey mop, waar zijn jullie?" vraag ik gelijk. "Okee is goed, ben al bijna thuis, veel plezier. Bye schat." "En?" vraagt Salah. "Ze zijn nog aan het eten daarna komen ze pas." "Dus je bent dan alleen thuis?" Hij kijkt me aan. "Uhm ja." "Is zielig kom we gaan ergens heen." zegt ie dan. Opgelucht haal ik adem, begon al te denken dat hij zoon viezerik is die met me na huis wou. "Naast ons is er een park, we kunnen daar ff zitten." zeg ik dan. "Isgoed mop." We rijden erheen en hij parkeert zijn auto. We lopen naar het park waar Salah zakjes pippa haalt. We gaan op een bankje zitten en genieten van onze pippa, het uitzicht en elkaars gezelschap.

Perspectief Brahim:
"We zijn der." zeg ik als ik en Bilal de oprit van de begraafplaats oprijden. "Bismillah." hoor ik Bilal vervolgens rustig zeggen. Ik parkeer de auto en loop naar het huisje. Ik klop op de deur en hij word al snel geopend door Khalid. "Salam broer." We lopen naar binnen en gaan tegenover hem zitten. Hij kijkt me met een ernstende blik aan. "Wat heb je ontdekt." "Der is 3 dagen voordat hun begraven werden, gebeld om 2 graven naast elkaar gereserveerd te houden. Voor hun 2 dus. Het rare is dat het van een onbekend nummer kwam, die later zou terugbellen om te vragen over hoelaat de begravenis zou kunnen plaatsvinden. Die persoon heeft nooit gebeld. Er is nooit een begravenis gehouden." "Wat heeft dat nou weer te betekennen. Ons is verteld dat er een begravenis is geweest." zeg ik verbaasd. Ik snap hier helemaal niks meer van. "Wat ik denk mij broer. Jouw vader en zijn vriend, leven nog, ze zijn nooit overleden."

Perspectief Noumidia:
We stappen weer in de auto en rijden voor me huis, wat serieus 1 minuut rijden is. "Dankjewel voor vandaag Salah." Ik kijk hem blozend aan. "Jij bedankt schat, vond het gezellig met je." Ik kijk hem glimlachend aan en hij knijpt in een van me wangetjes. "Behoefte aan een tweede keer?" Hij kijkt me een beetje onzeker aan. "Ja lijkt me leuk, we appen en bellen nog." Ik geef hem een knuffel en hij drukt een kus in me haren. "Sms me als je thuis bent aangekomen he." zeg ik dan als ik me tas vastpak. "Ja mop sws." Ik stap uit en loop naar de deur. Als ik de deur open heb gemaakt draai ik me om, zwaai nog een keer en zie hem dan wegrijden.

Ik gooi me hakken uit en ga lui op de bank liggen. Ben helemaal alleen thuis. Net wanneer ik naar me kamer wil lopen gaat de bel. Ik loop na de deur en kijk door de deurgat. Ik zie Noehaila en Souhaila en open de deur voor ze. Ze geven me een kus en gaan dan ook uitgeput op de bank liggen. "Ewa hoe was je date?" Nadat ik ze alles enthousiast heb vertel besef ik me dat ik Noehaila moet vertellen over Moo. Na een aparte stilte zeggen ik en Noehaila tegelijk: "ik moet je wat vertellen." We kijken elkaar alle drie aan en schieten dan in de lach. "Begin jij." zegt Noehaila. "Okee, ik zag Moo in dat restaurant met dat wijf." Ik kijk der aan en zie hoe ze der ogen dicht doet. "Ze kanker moeder." Ze kijkt me aan. "Wat wou jij vertellen." vraag ik dan voorzichtig. "Der is thuis ingebroken, lappie van werk van Samir is gestolen." Nadat ze me het hele verhaal heeft verteld bellen we nog met Samir.

"Ik ga slapen, ben echt doodop van al dat lopen." zegt Souhaila dan waarna ze opstaat. "Ik ook." Noehaila staat ook op en ze kijken beide mijn kant op. "Ik kom zo pas, slaaplekker." Ze lopen naar boven en ik doe de tv aan. Ik ga naar netflix en zoek een film. Ben eigenlijk ook moe, maar had Brahim beloofd dat ik op hem zou wachten. Alsof ik over de duivel praat hoor ik net hoe Brahim binnen komt lopen. "Hey je bent nog wakker." fluistert hij. "Ja had het je beloofd eh." "Kom we lopen naar me kamer." zegt ie. Ik doe de tv uit en loop achter hem aan. Zodra we in zijn kamer zijn gaan we op zijn bed zitten. "Slapen die twee?" vraagt ie dan. "Ja, ze zijn net naar bed gegaan." "Vertel me is wat meer over je vader." zegt ie als hij me diep in me ogen aankijkt. "Wat.. Uh.. Hoebedoelje?" vraag ik verward. "Hoe zijn dood ging en de begravenis." "Ik heb zijn lichaam nie gezien en we zijn ook nie erbij geweest toen hij begraven is. Hoezo dit opeens?" vraag ik hem. "Dacht ik al, kom eens hier." Hij slaat op ze been als teken dat ik op zijn schoot moet zitten. Ik ga op zijn schoot zitten en kijk hem aan. "Weetje Noumidia, volgens mij, leeft je vader nog." Ik schrik van zijn woorden en kijk hem aan. "Wat, hoe bedoel je." Ik voel de tranen in me ogen komen. Hij kijkt me medelijdend aan. "Ik moet je een verhaal vertellen."
————————————————————————
Dames, ik zie dat ik vergeleken met de lezers die ik heb heel weinig stemmen en reacties heb. Op deze manier heb ik ook steeds meer motivatie. Zouden jullie svp willen stemmen op alle delen? Thankyouu😘

Sorry was deze tijden beetje afwezig, heb het namelijk erg druk. Ik zal me best doen om steeds meer te gaan schrijven en te posten.

957 woorden.
Stem💕.