La vie est Belle..

22.

Perspectief Noumidia:
Ik word wakker met een barstende hoofdpijn. Ik kijk op me telefoon en zie dat het al half 11 is. Ik sta op en pak douche spullen waarna ik gelijk de douche in loop. Na het douchen poets ik me tanden snel en loop dan na me kamer. Ik droog me haar, doe gezichtscreme op en doe een Marokkaanse huisjurk aan. Ik trek me puma slippers van Rihanna aan, pak me telefoon uit de lader en loop de trap af richting de woonkamer. In de woonkamer zie ik iedereen al zitten ontbijten. "Goeiemorgen." zeg ik waarna ik naast Souhaila ga zitten. Ze groeten me terug en ik pak een Marokkaanse pannenkoek. Als ik de kant van Brahim op kijk, zie ik hoe hij me medelijdend aan kijkt. Ik kijk gelijk weg en slik de brok in me keel weg met Marokkaanse thee. "Ik ga zo vertrekken naar Rif met de buurvrouw, weten jullie zeker dat jullie het hier alleen reden?" vraagt mijn moeder dan als het stilvalt. We stellen haar allemaal gerust en ruimen dan met ze alle de tafel op.

Terwijl iedereen in de woonkamer bijkletst loop ik naar boven richting mijn kamer. Ik ga op me bed liggen en bel Salah op. Heb wel even behoefte aan afleiding. Na een paar keer overgaan neemt hij op. "Hey mop." hoor ik hem slaperig zeggen. Omg zijn stem is nu zo mooi. "Sorry heb ik je wakker gebeld?" vraag ik hem. "Hahaha jij mag dat." "Ahw zo lief." Ik hoor de deur opeens hard opengaan en uit schrik hang ik meteen op. Ik kijk in de deuropening en zie Brahim staan. "Met wie belde je?" vraagt hij dan rustig. "Met Samir, hoezo dan?" "Waarom hing je dan op?" zegt ie met een wenkbrauw omhoog. "Omdat ik schrok van je." Hij doet de deur achter zich dicht en komt op me bed zitten. "Hoe voel je je?" Hij kijkt me bezorgt aan. "Ik weet niet hoe ik me moet voelen, verdrietig of vrolijk?" Hij legt ze hand op me been en kijkt me in de ogen aan. Hij komt met zijn gezicht dichterbij net wanneer hij me wilt kussen gaat mijn ringtone. Hij pakt me telefoon gelijk op en gooit hem dan weer terug. "Hmm Samir he." zegt hij en loopt me kamer uit. Ik kijk op me telefoon en zie Salah met allerlei hartjes staan. Ik sms hem: "Ik bel je zo terug ja?" Ik sta op en wil net achter Brahim aanlopen totdat Noehaila me kamer in stormt. "Kleed je om." zegt ze me dan terwijl ze me kledingkast opentrekt. "Huh hoezo, voorwat?"

Perspectief Noehaila:
Ik pak voor Noumidia een bordeaux rode jurk die tot haar knie komt. Ik geef het haar aan en ze kijkt nog steeds verbaasd. "Waar gaan we heen?" vraagt ze me opnieuw. "Mo gaat vandaag terug naar NL, we gaan hem gezellig een bezoekje brengen op vliegveld." Ze kijkt me raar aan maar glimlacht dan. "Geef me een halfuur." Ze draait zich om en pakt der stijltang. Ik loop haar kamer uit en sluit der deur. "Mama." schreeuw ik dan. "Ze is naar de buurvrouw." hoor ik Brahim ergens uit een hoek schreeuwen. "Oke." schreeuw ik terug. Ik loop richting me kamer en zodra ik langs de badkamer loop, hoor ik het geluid van een camera op een telefoon. Ik stop verbaasd als ik me besef dat het geluid uit de badkamer komt. Snel loop ik door naar Brahims kamer en doe de deur zonder te klopen open. Ik zie Brahim die zijn haar aan het doen is mij verbaasd aankijken. "Wat is er aan de hand." vraagt hij me dan. "Niks." zeg ik waarna ik hem een enge glimlach geef en loop dan snel mijn kamer in om mijn haar nog te doen. Ik ga voor de spiegel staan en denk na. Noumidia en Brahim zijn in hun kamer. Mama is naar de buurvrouw. Dus het was Souhaila die een foto schoot in de badkamer. Met dit in me hoofd fohn ik snel me krullen in model en trek me schoenen aan.

Perspectief Noumidia:
Ik doe snel me horloge om en spuit me La vie est belle geurtje op en klaar is kees. Ik pak me valentino tasje en stop daar me oplader, oordopjes en kauwgom in. Ook pak ik mijn portomonee en stop die er in. Mijn telefoon pak ik in me hand. Ik loop naar beneden en zie Souhaila op der tel. Ik spring op der en geschrokken beschermt ze haar telefoon. "Oeh met wie praat je." "Niks niks, waar blijven die twee." verandert ze snel van onderwerp. "Ze komen zo wel  naar beneden. Als ik op der hoofd kijk zie ik haar zonnebril en besef me dat ik mijne ben vergeten. "Ik ga ff me zonnebril pakken." Ik sta op en kijk der aan. "Oke." zegt ze zachtjes en gaat gelijk weer op der tel. Raar, normaal is ze niet zo. Ik loop snel naar boven en pak me zonnebril, op de gang kom ik Brahim tegen die me geen eens een blik gunt. Hij loopt de trap af en ik zucht. Ik loop Noehaila's kamer in en zie der lippenstift opdoen. "Ben je klaar? We wachten allemaal op je." "Ja kom." Ze pakt der Chanel tasje  en doet haar lippenstift erin, en we lopen beide naar beneden. "Iedereen klaar?" vraagt Brahim waarna we alle drie braaf knikken.

Stil zitten we in de auto onderweg naar het vliegveld. Gelukkig is het niet zo ver. Brahim en Noehaila praten over waar ze Mo gaan vinden en over wat ze gaat zeggen, terwijl ik en Souhaila helemaal in onze telefoons zijn gedoken. Ik sms met Salah en Souhaila waarschijnlijk met Jaouad. "Wil je vanavond wat gaan drinken?" vraagt Salah me. "Hoelaat zijn we terug Noehaila." vraag ik dan. "Hoezo, heb je wat te doen dan?" Gelijk draait Brahim zich om. Ik gun hem geen blik. "Ja eigenlijk wel, hoelaat zijn we ongeveer weer thuis?" "Uhm, ik denk dat we rond twee uur wel klaar zijn, maar dacht we gaan ff wat eten nog." Noehaila kijkt naar Brahim die oogcontact wil maken met mij, en naar hoe ik koppig de andere kant op blijf kijken. "Is goed dan pak ik taxi richting huis." Ik ga weer recht zitten en kijk uit het raam. "Oke dan." zegt Noehaila dan, waarna ze muziek op zet. Waarschijnlijk om deze ongemakkelijke stilte niet meer zo ongemakkelijk te laten lijken. Ik sms Salah terug, en kijk Brahim die via de achteruitkijk spiegel hele tijd oogcontact zoekt aan met een grijns. Gelijk slaat hij zijn blik weg. Beter voor zijn leven.

————————————————————————
1106 woorden.
Stem💕.