Marina |Book 1|

Κεφάλαιο 1: Η καλύτερή μου φίλη.

-''Marina! Marina! Marina''! φώναζε εκνευρισμένη η αδερφή Margarert, καθώς έτρεχε στο καταπράσινο λιβάδι.

-''Εδώ πέρα είμαι αδερφή Margaret''! είπε δυνατά η Marina, σηκώνοντας ψηλά το χέρι της.

-''Ααα!!! Τι κάνεις εκεί πάνω παιδί μου; Κατέβα από το δέντρο αμέσως''!

-''Συγνώμη, απλώς ένα πουλάκι είχε πέσει από την φωλιά του, και επειδή δεν μπορούσε να πετάξει, αποφάσισα να το βοηθήσω'' έλεγε με χαρά, ενώ τοποθετούσε το σπουργιτάκι στην φωλιά του.

-''Ωραία! Τώρα όμως κατέβα''!

-''Αμέσως''! και έκανε όπως της είπε η αδερφή Margaret.

-''Πόσες φορές σου έχω πει ότι δεν πρέπει να σκαρφαλώνεις στα δέντρα; Μπορεί να χτυπήσεις''! την μάλωσε η αδερφή Margaret, έχοντας τοποθετήσει τις παλάμες των χεριών της αντίστοιχα στα μάγουλά της.

-''Μην ανησυχείτε. Δεν παθαίνω τίποτα εγώ''! και άρχισε να προχωρεί χοροπηδώντας προς το μικρό δασάκι, το οποίο βρισκόταν στην πίσω μεριά του ορφανοτροφείου.

Μόλις έφτασε εκεί, παρατήρησε ότι η καλύτερή της φίλη, η Emily, έφτιαχνε ένα στεφανάκι από πολύχρωμα λουλούδια.

-''Emily''!

-'' Όχι, όχι! Φύγε Marina! Δεν πρέπει να το δεις'' είπε η Emily, κρύβοντας πίσω από την πλάτη της το στεφανάκι.

-''Μα γιατί''; απόρησε η Marina και κάθισε κάτω στο γρασίδι, δίπλα από την φίλη της.

-''Είναι το δώρο μου για τα γενέθλιά σου''.

-''Νόμιζα ότι το δώρο μου ήταν η τούρτα που έφτιαξες με την αδερφή Margaret και την κυρία Kate, και μπορώ να πω ότι ήταν πεντανόστιμη! Ειδικά αυτά τα μικρά, σοκολατένια μπισκοτάκια που την διακοσμούσαν, ήταν το κάτι άλλο''! είπε η Marina, γλείφοντας τα χείλη της.

'' Έλα τώρα, δώσε μου το στεφανάκι''. 

-''Καλά...'' είπε ηττημένη η Emily και το τοποθέτησε στο κεφάλι της φίλης της.

''Σου πάει πολύ''!

-''Σ'ευχαριστώ, αν και μου είναι λίγο μεγάλο, αλλά δεν πειράζει'' έλεγε χαμογελώντας, ενώ προσπαθούσε να τοποθετήσει το στεφανάκι κατάλληλα στο κεφάλι της, έτσι ώστε να μην πέφτει μπροστά στα μάτια της.

-''Σήμερα έγινες έξι χρονών Marina. Εγώ... τα έξι μου χρόνια θα τα κλείσω το καλοκαίρι ''.

-''Ναι''!

Εκείνη την στιγμή, η Emily κατέβασε το κεφάλι της και άρχισε να κλαίει σιωπηλά, όμως... η Marina το κατάλαβε.