Marina |Book 1|

Κεφάλαιο 6: Δεν με συμπαθούν...

Τα παιδιά συνόδευσαν την Marina στο δωμάτιό της, της έδειξαν τα κατατόπια και την άφησαν μόνη στον κρύο χώρο. Τότε η Marina άρχισε να το παρατηρεί καλύτερα. Το κρεβάτι της βρισκόταν στη μέση του δωματίου, το οποίο διακοσμούσαν υπέρδιπλα σεντόνια στις αποχρώσεις των γήινων χρωμάτων και φουσκωτά, λευκά μαξιλάρια. Αριστερά του υπήρχε ένα μικρό, ξύλινο κομοδίνο, ενώ δεξιά ένα μεγάλο, κρεμ γραφείο. Στους τοίχους, πρόσεξε ραφάκια μεσαίου μεγέθους που συγκρατούσαν βιβλία διαφορετικών κατηγοριών, καθώς και σε μια γωνία μια μεγάλη ντουλάπα. Ήταν ενθουσιασμένη! Το μόνο που την στεναχωρούσε είναι ότι δεν υπήρχε παράθυρο.

Χρειάζομαι αέρα, ειδικά τα βράδια. Με κάνει να χαλαρώνω και να ηρεμώ. Όταν είμαι νευριασμένη ή θυμωμένη, φυσάω δυνατά και ο άνεμος παίρνει μαζί του όλα τα άγχη και τα προβλήματά μου. Πώς θα αντέξω; Πώς θα αντέξω σ'αυτό το σπίτι; Η κυρία Garner, η Julia και ο Nick φαίνεται ότι δεν με συμπαθούν. Με κοιτούν μ'ένα παράξενο βλέμμα, παράξενο με την κακιά έννοια γιατί... και το βλέμμα του Πρίγκιπα μου ήταν περίεργο, γλυκό, καλοσυνάτο. Δεν ξέρω για ποιον λόγο, αλλά η παρουσία του έχει χαραχτεί στο μυαλό μου. Άραγε, θα τον ξανασυναντήσω ποτέ;

Τις σκέψεις της όμως, διέκοψαν οι δυνατοί χτύποι της πόρτας.

-''Αμέσως''! φώναξε το κορίτσι τρέχοντας και άνοιξε την πόρτα, βλέποντας μπροστά της μια όμορφη κοπέλα με πλεξούδες στα μαλλιά.

''Γεια σου''.

-''Χαίρεται δεσποινίς και καλώς ήρθατε στην οικία των Garners. Το μεσημεριανό είναι έτοιμο. Θέλετε να κατεβείτε στην τραπεζαρία''; έλεγε χαμογελώντας η καστανομάλλα κοπέλα.

-''Φυσικά. Περίμενε μισό λεπτό'' είπε η Marina, καθώς ήθελε να πιάσει τα μαλλιά της σε μια ψηλή αλογοουρά.

''Εσύ ποια είσαι'';

-''Είμαι η βοηθός της μαγείρισσας''.

-''Μάλιστα. Εμένα με λένε Marina'' και προχώρησε έξω από το δωμάτιό της.

-''Το ξέρω''.

-''Πώς το ξέρεις'';

-''Μου το είπε η Nancy, μια υπηρέτρια. Βλέπεις... είναι πολύ κουτσομπόλα και δεν μπορεί να της ξεφύγει τίποτα. Γνωρίζει σχεδόν όλα τα προσωπικά θέματα των Garners και των συγγενών τους'' πληροφόρησε το κορίτσι, ενώ κατέβαιναν τις σκάλες.

-''Αλήθεια; Και δεν φοβάται μήπως το μάθει κανείς κάποια μέρα'';

-'' Όχι. Της αρέσει να μαθαίνει για την ζωή των άλλων και να φτιάχνει μυθοπλασίες στο μυαλό της... Αλλά όλα αυτά δεν θα έπρεπε να στα λέω. Είμαι μια απλή βοηθός στην κουζίνα και δεν είναι σωστό να πιάνω κουβέντα...''