Marina |Book 1|

Κεφάλαιο 15: Ματωμένα χέρια.

Οι μέρες περνούσαν ευχάριστα από τότε που η Marina είχε εγκατασταθεί στο καινούργιο της δωμάτιο. Μπορεί να μην ήταν τόσο μεγάλο και ευρύχωρο όπως το προηγούμενο, όμως είχε την δυνατότητα να μιλάει κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί με την Dora.Η ίδια έκανε τεράστιες προσπάθειες για να συγκρατεί το γέλιο της, καθώς η Marina της έλεγε συνεχώς ανέκδοτα, χιουμοριστικές ιστορίες, αλλά και μερικές στιγμές από τα παιδικά της χρόνια στο ορφανοτροφείο.

Επιπλέον, σχεδόν σε καθημερινή βάση, συναντιόταν με τον Bryan. Παρ'όλο που ήταν καλοκαίρι, αυτός και τα ξαδέρφια του συνέχιζαν τα μαθήματά τους, καθώς το φθινόπωρο θα παρακολουθούσαν σε ιδιωτικό σχολείο στην Αγγλία. Ο Bryan είχε πληροφορήσει το κορίτσι πως ο ίδιος και ο Charles θα τελείωναν το σχολείο στα δεκαεννιά τους, ενώ ο Richard την επόμενη χρονιά σ'αυτή την ηλικία. Το μέλλον τους είχε ήδη κανονιστεί σχετικά με την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Θα σπούδαζαν στα καλύτερα Πανεπιστήμια της Αμερικής και στην συνέχεια θα εργάζονταν στις τράπεζες ή τις εταιρείες των Hedersons. Έτσι κι αλλιώς, θα κληρονομούσαν τεράστια περιουσία από τον William Hederson όταν αυτός θα πέθαινε.

Αυτό το γεγονός βασάνιζε τον Bryan. Δηλαδή το ότι θα έφευγε από την Αμερική για δύο χρόνια και θα αποχωριζόταν την Marina, αυτό το γλυκύτατο πλάσμα. Πολλές φορές τα βράδια, έβγαινε έξω στους κήπους του μεγάρου, επιθυμώντας να γράψει ένα ποίημα σχετικά με την Marina. Όμως, δεν μπορούσε να εμπνευστεί καμιά παρομοίωση, κανένα μέτρο γι'αυτόν τον επίγειο άγγελο.

Εκείνο το μεσημέρι η μικρή κοπέλα δεν είχε ξεκουραστεί καθόλου. Ήταν συνεχώς μ'ένα πανί στο χέρι και ξεσκόνιζε γωνίες και περιοχές που δύσκολα μπορούσαν να καθαριστούν μ'ένα απλό πέρασμα.

-''Ααα''! φώναξε με χαμηλή φωνή, καθώς έτριβε το πάτωμα.

Σήκωσε για λίγο τα χέρια της και παρατήρησε να έχουν σχηματιστεί σχισμές από τις οποίες έτρεχε ελάχιστο αίμα.

-''Marina... είσαι καλά''; την ρώτησε με ενδιαφέρον η Dora, καθώς περνούσε από εκείνο το σημείο.

-''Ναι... μια χαρά'' και στάθηκε στα πόδια της, όμως η παρατηρητικότητα της Dora δεν την άφησε να ξεφύγει.

-''Τι στο καλό έπαθαν τα χέρια σου''; ρώτησε με ανησυχία, γούρλωσε τα μάτια της και έβαλε τα χέρια της Marina στα δικά της.

-''Δεν είναι τίποτα. Θα περάσει''.

-''Πας καλά; Έχουν γδαρθεί! Περίμενε να σου φέρω μια κρέμα ιδανική...''