Marina |Book 1|

Κεφάλαιο 18: Ο κύριος Adam.

Άρχισε να ακούει την φωτιά να τριζοβολά. Άρχισε να μυρίζει την μυρωδιά του καμένου ξύλου. Άνοιξε σιγά-σιγά τα μάτια της και ένιωσε το σώμα της ζεστό. Διαπίστωσε ότι ήταν τυλιγμένη με πλεχτές κουβέρτες σ'ένα κρεβάτι.

Πού είμαι; αναρωτήθηκε.

Προσπαθούσε να παρατηρήσει τον χώρο. Γυρνώντας όμως το κεφάλι της προς τα δεξιά...

-''Ααα...''! τρόμαξε γουρλώνοντας τα μάτια της και έκρυψε το μισό πρόσωπό της με την κουβέρτα.

-'' Όχι και άσχημος χαιρετισμός μετά από τόσο ύπνο''.

Ένας άντρας με μακριά ξανθά μαλλιά και μούσι στεκόταν κοντά της, πάνω από το κρεβάτι και κοιτούσε την Marina χαμογελαστά. Είχε αγνό βλέμμα και τα μάτια του είχαν αυτό το καθαρό, γαλανό χρώμα.

''Χαίρομαι που συνήλθες'' είπε μ'ένα χαμόγελο ο άντρας.

Έχοντας καθησυχάσει από την ηρεμία της φωνής του, που βρισκόταν σε αντίθεση με το παρουσιαστικό του, η Marina κατέβασε την κουβέρτα πιο χαμηλά. Η αίσθηση του φόβου είχε αντικατασταθεί από αυτήν μιας ευχάριστης ατμόσφαιρας.

-''Τι είναι αυτό το μέρος; Πού βρίσκομαι'';

-''Στο σπίτι μου. Βασικά, σ'ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι που μένω προσωρινά αυτόν τον καιρό''.

Δηλαδή, δεν είναι δικό του; Ποιανού είναι τότε; Και τι εννοεί όταν λέει ότι μένει προσωρινά; Μήπως κρύβεται; Μήπως είναι κλέφτης, δολοφόνος και φοβάται μην τον πιάσουν οι αρχές; Τα ρούχα του φαίνονται παλιά και ταλαιπωρημένα. Παρ'όλα αυτά όμως, δεν φαίνεται κακός άνθρωπος.

-''Συγνώμη κύριε, εσείς ήσασταν αυτός που με έσωσε'';

Παρ'όλη την κούραση και την εξάντληση που ένιωθε, θυμόταν αυτό που της συνέβη. Δεν είχε όμως δυνάμεις και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να σώσει τον εαυτό της.

-''Ναι. Βασικά, εγώ ήμουν αυτός που βρήκε το σώμα σου να πλέει στο νερό. Μάζευα μικρά κλαράκια κοντά στο ποτάμι και σε είδα. Ήταν υποχρέωσή μου. Αλλά σε παρακαλώ, μην με αποκαλείς <<κύριο>>. Μπορεί να μην μου φαίνεται, όμως είμαι εικοσιπέντε'' και της χαμογέλασε ξανά.

-'' Έχετε δίκιο κύριε. Όταν χαμογελάτε δείχνεται πιο γλυκός και όχι τόσο τρομακτικός'' είπε με ειλικρίνεια η Marina.

-''Πάλι με αποκάλεσες <<κύριο>>. Δεν είμαι κύριος ούτε κακοποιός'' την καθησύχασε, κλείνοντας της το μάτι, καθώς ήξερε ότι αυτή η σκέψη είχε περάσει από το μυαλό της.