Roses are red ~Scorose~ ✔

Chapter 34

Pov Scorpius

Ik staar naar de, nu koude, kip voor mij. Mijn maag rommelt van de honger, maar ik krijg geen hap door mijn keel. Mara zit naast me en leunt tegen me aan, terwijl ze geniet van haar kip op haar bord. Haar mond word door de kip enorm vies en het ziet er grappig uit. Ik lach hardop en Mara kijkt mijn kant op. Ik pak een servetje en veeg haar mond af. Daarna geven we elkaar een kus. Ik blijf glimlachen. Terwijl ik in mijn ooghoeken naar...Rose kijk. Natuurlijk. Ik voel me er schuldig over tegenover Mara, maar nu alles wat er tussen mij en Rose is gebeurd is, vind ik dat afstand de juiste beslissing is. Al doe ik mijn hart ermee pijn.

'Lieverd, wat is er' hoor ik de zachte stem van Mara in mijn oor fluisteren.

'Niets'.

'Je kijkt naar beneden, en eet helemaal niets van je bord. Ben je ziek?'

'Geloof het, heb enorme hoofdpijn en geen eetlust'.

Mara kijkt me aan, en ik besluit om haar ook aan te kijken. Een beetje sociaal blijven mag wel. Ze glimlacht zo mooi, en haar zwarte haren die glimmen in het maanlicht van het plafond. Ze had het perfecte gezichtje en ik mocht van geluk spreken dat ze mijn vriendin is. Het ging misschien een beetje snel tussen ons, maar dat hindert niet. Eerlijk is eerlijk, we zijn het pefecte koppel. Al was onze relatie een soort van leugen, aan een kant.

'Misschien wat eerder naar bed gaan. En als je geen eetlust hebt, geeft dat toch niet. Je kunt altijd nog wat halen in de keukens als je eetlust terug is gekomen' zegt ze met haar zoete en liefdevolle stem.

Ik sta op en geef Mara een kus op haar hoofd. We mompelen even snel tegen elkaar dat we van elkaar houden en ik wil weg lopen. Als ik naar de plaats van Rose kijk zie ik dat ze weg is. Misschien beter ook. Naar haar kijken werd een soort verslaving waardoor ik niet meer kan stoppen, en ik wil niet dat Mara het te weten komt. Dat zal mijn einde worden. En al heb ik gevoelens voor Rose, het zal niets tussen ons worden. En ik wil Mara niet kwijt door zulke gevoelens. En het gaat een keer, en dan maak ik een plekje vrij in mijn hart voor mijn prachtige Mara.

In gedachten verzonken bots ik tegen een stel zwevende boeken aan. Doordat alle boeken vielen, kon ik pas zien dat iemand de boeken droeg. Voordat ik ze op de grond had gesmeten.

'Het spijt me' mompel ik en kijk de persoon aan.

Rose?

Rose.

ROSE!

Rose kijkt me recht aan en...glimlacht. Zolang ik me kan herriner heeft ze, na onze eersteschooldag, niet een keer met een aardige blik aangekeken. Meer woedend. Dit voelt als een totaal andere Rose dat ik ken.

'Maakt niet uit. Ik had ook niet zoveel boeken tegelijk moeten dragen, oh...ik ben Rose btw'.

Ik kijk haar met een van mijn bekenste blik aan. De WHAT?! blik. Meestal in gebruik van toetsen en overhoringen.

'Rose, ik ken je al jaren. Ik weet wie je bent'.

Nu is het Rose dat me raar aan keek.

'Nee, ik ken je niet'.