Tree Portal (Dutch)

The Beginning....

Heey mensen,

jup dit is mijn eerste verhaal op wattpad.... dusss wees niet te hard voor mij okey :( ik geef toe het eerste hoofdstuk is nog niet heel spannend maaaaaahhaaar dat wordt het nog wel.... Veel plezier met leven... ik bedoel lezen.. -_-" ik faal zo hard he.... lees maar gewoon verder!

byebye! X

op de foto: Charice Pempengco als Charice.....

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

We liepen in het bos, charice en ik. We speelde verstoppertje, ik moest tellen....1....2....3...4...5...6...7...8...9..10 'ik kom!' Ik rende vrolijk rond opzoek naar mijn vriendin, niet beseffend dat dit spelletje mijn leven voorgoed zou veranderen.... Na een tijdje gaf ik het op Charice was echt goed in dit spel! 'Charice.....?' stilte...'Charice waar ben je?' niets... 'Charice je hebt gewonnen okey je kunt nu wel weer komen!?!' Roep ik in paniek, maar ook nu zie en hoor ik niks 'Charice!' Schreeuw ik boos 'Nu vind ik het niet meer leuk!' maar langzaam maakt mijn boosheid plaats voor vewarring en angst. Waar kan ze zijn! 'Charice ik ga naar huis, ga je mee?' vroeg ik onzeker. Weer niks ik ren in paniek naar huis en hoor iets. Stokstijf blijf ik staan, ik draai me om. Maar het enige wat ik zie is een grote hond, ik begin te gillen en ren weg. Oke ik ben bang voor honden ik weet het het is dom.... Maar ik rende en rende en de hond kwam achter me aan ik begon harder te rennen. Totdat ik bij het huis van Charice kwam. Ik rende naar binnen en begon te huilen, Charice haar moeder rende op me af en ik begon te vertellen. Over hoe we aan het spelen waren in het bos, over hoe ze opeens was verdwenen, en over de hond.... Charice haar moeder stond op en liep naar de telefoon 'Harold? Ben je in de buurt? Charice is kwijt!' Ze klonk half in paniek, ze probeerde niet te laten merken hoe van streek ze was. Maar ik zag het in haar ogen. Ze kwam naar me toe, en probeerde me te kalmeren. Maar ik was in zware shock, ze gaf me een glaasje water en liep weer terug naar de telefoon. 'Politie! Ja oké, maar ze is pas 7, u moet iets doen! Oké dan zie ik zo!' Ze schoot helemaal in de stres, ze pakte haar schoenen en trok ze aan. Alleen waren het twee verschillende één rode en één groene, één met hak en één zonder, maar ik zei niets. Ze pakte mijn hand en zei 'Waar waren jullie precies? Zeg het zo precies mogelijk!' ik stond aan de grond genageld, moet je je voorstellen ik was zes bijna zeven en het hing van mij af of we Charice zouden vinden of niet ik stond onder enorme druk... En toen scheen er een blauw licht door de ramen en werd ik verdoofd door het loeien van de sirene. De politie stormde naar binnen en het werd me allemaal even teveel, er begonnen zwarte vlekken voor mijn ogen te dansen en even verloor ik mijn bewust zijn. Toen ik weer bij kwam lag ik op de achterbank van een auto en zat er een politie agent naast me. Hij boog zich dichter naar met toe en zei 'gaat het weer een beetje? We zijn alvast het bos ingereden, kun je ons vertellen waar jullie waren? Kan je lopen of moeten we je dragen?' hij wees op zijn collega achter het stuur, mijn hoofd was nog wat draaierig en hij stelde veel te veel vragen in één keer. Ik besloot om maar op één vraag antwoord te geven en antwoordde 'Ik kan wel zelf lopen.' Ik ging rechtop zitten en de agent deed de deur open. Ik stapte naar buiten en ging rechtovereind staan, ik werd duizelig en viel bijna voorover. Gelukkig voorkwam de agent dat ik met mijn hoofd op het asfalt viel. Hij zei 'misschien is het beter als we je even ondersteunen.' Zijn geschrokken collega was al uit gestapt en ze pakte mijn handen. De agenten waren heel vriendelijk en vroegen mij zo precies mogelijk te zeggen waar we heen moesten. Ik was nog in de war en wist niet meer precies waar we waren geweest. We sloegen rechtsaf en kwamen op een bospad, het had geregend en mijn nieuwe zwarte gympen werden helemaal nat. Maar het boeide me niet het enige wat nu telde was Charice vinden. We gingen de bocht om, allerlei dingen begonnen door mijn hoofd te spelen.... Wat als we haar niet vinden? Zouden ze haar wel kunnen vinden, Charice was immers heel goed in verstoppertje! 'Je hoeft niet bang te zijn we vinden haar wel' ik schrok, blijkbaar had ik mijn gedachten hardop uitgesproken. We sloegen rechtsaf en kwamen steeds dieper in het bos, ik dacht aan de hond en mijn hart klopte in mijn keel. De agenten liepen verder en opeens kwam er gekraak uit hun portofoons en lage donkere stem sprak en het was moeilijk te verstaan door al het gekraak ik verston niet veel alleen de woorden 'meisje.....krghhh....bijgekomen...aanwijzingen....krghh' en toen hield het geluid op. De agenten vroegen mij om te vertellen waar het ongeveer had moeten zijn en ik wees naar links, ik zei 'Daar stond ik het allereerste spelletje maar we waren nog iets verder het bos ingegaan richting de rivier.' De agent die naast mij had gezeten op de achterbank pakte zijn portofoon en begon er iets in te mompelen. Hij had een doorlopende wenkbrauw en er zat een kras vlak onder zijn mond, hij had blauwe ogen en zijn bruine haar stak warrig onder zijn politiepet uit. Na vijf minuten kwamen er nog meer agenten aangehold ze begonnen meteen met zoeken. En ik bleef daar maar roerloos staan want ik zag twee groene ogen in de verte oplichten.... De hond! Ik ging dichter bij de agent staan die achter het stuur had gezeten hij glimlachte, sloeg zijn arm om mijn schouder en krabde aan zijn veel te grote neus. Hij probeerde me gerust te stellen, maar toen het donker begon te worden was hij zelf ook niet meer zo kalm. Ze hadden Charice nog steeds niet gevonden en de zaklampen gaven niet meer genoeg licht. Ze moesten hun zoektocht staken en de volgende dag verder gaan. We liepen richting de auto en daar zag ik de ouders van Charice ze hadden tranen in hun ogen en omhelsde me. Zo bleven we staan, totdat ze besloten me naar huis te brengen. Maar het probleem is, ik heb geen huis. Mijn ouders zijn overleden toen ik nog geen dag oud was, mijn vader zelfs voor mijn geboorte, ik heb geen broertjes of zusjes geen tantes of ooms en geen andere familie. En nu had ik ook geen vriendin meer, ik was alleen op de wereld, ze brachten me naar het kindertehuis waar ze het verhaal vertelden. Ik had teveel emoties in me, ik was in de war, boos, verdrietig maar vooral ook bang..... Bang wat er ging gebeuren, bang of ze haar nog wel konden vinden en vooral, bang voor de hond. Ik liep de trap op maar de huismoeder hield me tegen, ze bracht me naar een speciale kamer waar ze me goed in de gaten kon houden en gaf me een soort alarm knopje. Op dat knopje kon ik drukken als ik iets wilde vertellen met iemand wilde praten of ik me gewoon alleen voelde. Ze liet de deur op een kier staan en voor deze ene keer mocht er een lampje op de overloop blijven branden. Ik sliep onrustig die nacht ik werd geteisterd door nachtmerries over een grote hond en Charice. De daaropvolgende dagen kan ik me niet meer zo goed herinneren, maar de zevende dag na Charice verdwijning wel. Toen ik wakker werd stonden er twee agenten in mijn kamer ze liepen op mij af en gingen naast mijn bed zitten. 'We hebben je vriendin niet gevonden...' tranen sprongen in mijn ogen, voor deze woorden was ik al die tijd bang geweest, niet puur voor deze woorden, maar de gebeurtenis waarom deze woorden werden uitgesproken, deze woorden, deze vervloekte die mijn hele wereld deden instorten. 'We hebben niet genoeg mensen om verder te zoeken, maar we zullen altijd naar haar opzoek blijven, begrijp je dat?' ik knikte voorzichtig en probeerde niet in huilen uit te barsten. Ze stonden op en de huismoeder kwam binnen, de agenten verlieten de kamer. En mijn hart brak, ik huilde en huilde. De huismoeder probeerde me te troosten, en na wat wel een eeuwigheid leek kwamen de ouders van Charice mijn kamer binnen. We begonnen alledrie te huilen en de huismoeder liet ons even alleen.... We huilden en huilden, ik stopte pas heel even toen ik geen tranen meer over had. En toen huilde ik weer verder zonder tranen. Pas laat in de avond kalmeerde ik weer een beetje. Ik viel in een diepe slaap en toen ik wakker werd waren Charice haar ouders verdwenen......

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------