Tree Portal (Dutch)

Why Are You Here?

Heey peepzzz,

heel erg lief dat jullie dit lezen<3 als je het leuk vindt please comment ofzo? :D ik heb ook nieuwe hoofdstukjes van Just A Mask geupload dus check die ook even ;P

ByeBye!X

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik werd wakker en dacht meteen weer aan de gebeurtenissen van de vorige avond. Ik reikte naar mijn verwarming en pakte het briefje. Het hoekje dat de hond in zijn bek had gehad was verkleurd. Ik bestudeerde het beter. Het grootste gedeelte van het briefje was nog intact, maar ik werd niks wijzer van al die vreemde tekens. Ik keek nog eens goed naar het rood verkleurde hoekje, de letters kwamen me bekend voor. Het was oud Grieks! Ik keek de kamer nog eens rond en zag tot mijn verbazing een gekleurd pakje liggen. Het was nog van mijn verjaardag door alle ontdekkingen was ik het helemaal vergeten uit te pakken. Ik was zo opgewonden door mijn ontdekking dat ik geen geduld had om het inpakpapier eraf te halen. Ik rukte het hardhandig aan stukken en toen zag ik het, mijn cadeau. Het was een zilveren pen, met mijn een boodschap erin gegraveerd 'Happy birthday!' stond erin gegraveerd. Er zat een briefje bij, ‘Vroeger zei je altijd dat je schrijver wilde worden, vandaar dat ik dacht dat je dit wel zou willen hebben!’ Soms hou ik echt van de Huismoeder. Dit was het mooiste verjaardagscadeau dat ik had gehad sinds het overlijden van mijn ouders. Nu heb ik alleen maar mijn verjaardagen op foto’s gezien, maar toch…. Ik pakte de pen op en hij voelde koud aan, niet licht maar ook niet te zwaar om lang me te kunnen schrijven! Ik was dolgelukkig dit was de beste dag sinds tijden! Ik had een nieuwe ontdekking gedaan en een mooi cadeau gehad. Maar toen viel mijn oog op een ander pakje, ik had geen idee van wie het zou kunnen zijn. Ik kende verder eigenlijk niemand, op school had ik niet veel vriendinnen. Tenminste geen goede vriendinnen dus ik had geen idee van wie het kon komen. Ik pakte het pakje op, het was klein. Ongeveer net zo groot als een doosje waar ze normaal gesproken ringen in deden bij dure juweliers. Maar wie zou mij nou een ring geven? Wie behalve de Huismoeder zou mij überhaupt een cadeau geven? Ik betaste het pakje, ik voelde niets vreemds. Ik rook aan het pakje, een vreemde maar lekker ruikende geur dreef mij tegemoet. Ik hield het pakje bij mijn oor en bewoog het heen en weer, ik hoorde het geluid van water! Ik hield het niet meer van spanning en opende voorzichtig met trillende handen het pakje. Het was inderdaad een sieradendoosje, maar wat zat erin? Ik opende het sluitinkje, en binnen in het doosje zat een piepklein kristallen flesje. Ik pakte het voorzichtig op en bekeek de mysterieuze inhoud, het was roodachtig van kleur. Ik opende het dopje en rook aan de inhoud, het rook een beetje naar, naar vers gemaaid gras! Dat was het juiste woord ervoor! Ik bekeek de inhoud aandachtig maar ontdekte er verder niks aan. Toen kwam het briefje weer terug in mijn gedachten. Ik legde het kristallen flesje terug in het zacht bekleedde doosje, en pakte het briefje van het bureau. Alleen het verkleurde hoekje was leesbaar, nou ja ik herkende de letters. Ik kon het niet lezen, maar de rest van het blaadje stond vol met andere tekens. Die tekens waren nog veel onbegrijpelijker dan het oud Grieks. Ik besloot naar de bibliotheek te gaan om te kijken of ik de tekens kon vertalen. Ik pakte mijn fiets en fietste naar de bibliotheek. De vrouw die achter de balie zat keek me met een vreemde blik aan toen ik vroeg waar de boeken met klassieken talen stonden. De roltrap was midden in de ruimte dus niet moeilijk te vinden, ik liep eropaf en ging naar de 3e verdieping. Daar aan gekomen kon ik mijn ogen niet geloven, er waren tientallen rijen, met honderden kasten en duizenden boeken! Hoe kon ik hier in godsnaam iets nuttigs vinden. Dat zou me dagen en dagen kosten! Ik werd er een beetje depressief van. Ik besloot gewoon er op goed geluk een boek uit te pakken. Bladerde er door heen maar vond niets interessant wat mij verder kon helpen. Na dertig boeken zo te hebben doorzocht begon ik de moed een beetje te verliezen. Toch besloot ik verder te gaan, Charice had gewild dat ik nooit zou opgeven! Dus liep ik terug naar de kasten en pakte er een donkerrood boek uit, de kaft voelde vreemd aan. Ik liep er mee terug naar mijn plek en begon er doorheen te bladeren. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik een afbeelding van een hond zag. Ik bestudeerde het plaatje goed en kwam toen tot de ontdekking dat het dezelfde hond was die ik laatst ook in mijn kamer had gezien. Ik keek naar de tekst eronder, en natuurlijk weer oud Grieks! Ik schoof het boek met mythes aan de kant en ging opzoek naar een woordenboek, nou had ik geen idee waar die stonden want ik was er al een hele tijd naar opzoek. Ik liep er heen en knalde tegen iemand op. Het was de vader van Charice! Hij keek me met een geschrokken blik aan en stoof ervandoor, nog iets mompelend wat leek op sorry ik heb haast. Ik keek hem verbaasd na en ging toen weer verder met zoeken. Terwijl ik zocht vroeg ik me af wat de vader van Charice hier deed, hij had toch bouwkunde gestudeerd. Wat moest hij dan met boeken over oude en klassieke volken? Die vraag kon hij ook bij mijn aanwezigheid stellen dus ik liet het maar zoals het was en concentreerde me weer op het zoeken. Twintig boeken later vond ik eindelijk een woordenboek, het bevatte niet alleen oud Grieks maar ook andere uitgestorven talen zoals het Latijn. Het deel met Oud Grieks begon op pagina 401 ik bladerde er heen en begon de woorden te vertalen. Twee hele woorden waren er leesbaar op het hoekje. Ik wist niet of ik het goed had maar wat ik vertaald kreeg was boom en bewaker. Die hond beschermde de doorgangen van de bomen! Ik keek naar de rest van het blaadje, de tekens leken een beetje op de Keltische tekens uit het woordenboek. Het zou toch niet? Driftig bladerden ik erheen, om tot de ontdekking te komen dat ze op elkaar leken maar niet hetzelfde waren. O wat was ik teleurgesteld! Ik wilde zo graag weten wat er op dit perkament achtige papier stond! Ik stond op wilde weg lopen maar toen viel mijn oog weer op het boek met de hond. Ik pakte het woordenboek en kwam probeerde het te vertalen. Er stond zoiets als: 'Griekse wolfshond, is onsterfelijk en heeft Romulus en Remus gevoed, bezit kracht om door werelden te reizen, beschermer van de berezenen.' Ik had geen idee wat ik met deze informatie moest doen dus ik liep naar de kast om de boeken terug te zetten. Opeens zag ik de kast waar de vader van Charice had gestaan, één boek hing half uit de kast. Dat moet het boek zijn geweest dat de vader van Charice vast had gehad. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en pakte het boek uit de kast. Er zaten ezelsoren op verschillende pagina's, ik sloeg hem bij de eerste open en begon te lezen. Dit boek was gelukkig in het engels en dus veel beter te volgen dat het oude Grieks. Het ging over de werking van kruiden en delen van dieren. Ik ontdekte niet vreemds op de eerste pagina dus besloot ik verder te lezen. Het was een dik boek en de tijd verstreek. Het begon al donker te worden toen ik eindelijk op iets stuitte wat mij zou kunnen helpen. 'Sommige zeldzame wolfshonden hebben speciale eigenschappen, deze komen tot hun recht door middel van hun haren, tanden, bloed en ......' dat stuk van de pagina was eruit gescheurd. Mijn wolfshond had ook speciale eigenschappen dat was wel duidelijk, maar hoe kwamen die nog meer tot hun recht? Ik besloot dat het tijd was om naar huis te gaan, ik sloeg het boek dicht en zette het terug in de kast. Zuchtend liep ik naar de roltrap, de mevrouw achter de balie keek me verwonderd aan. Ze had vast niet verwacht dat ik er nog zou zijn, dacht ik bij mezelf. Ik liep de bibliotheek uit en zocht naar mijn fiets. Maar ik zag hem nergens!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

OMG wat is er met haar fiets gebeurt? ;P

hihihi xD slechtste cliffhanger ooit xD

omdat ik het niet kon laten is hier nog een stukje :D gefopt! xD

Ik raakte in paniek en begon te zoeken, niets! Toen zag ik een politie agent, hij kwam naar mij toe gelopen en vroeg: 'Meisje wat is er aan de hand, je kijkt zo geschrokken!' Ik keek omhoog en schrok nog een keer, dit keer van zijn gezicht! Het was diezelfde agent van zes jaar geleden! 'ikeh.....ikehh....' hakkelde ik 'm-mijn fiets i-is weg.' stotterde ik verlegen. Ik richtte mijn blik op de grond en de politie agent knielde. 'Hoe zag je fiets eruit?' 'Wit met een zwart zadel en een oranje bagagedrager.' De agent antwoordde vriendelijk 'Waar woon je? Dan brengen we je wel even.' Hij wees op zijn collega en natuurlijk was dat nog steeds dezelfde man als zes jaar gelden. Hij had nog steeds een veel te grote neus en glimlachte even. De agent met het litteken vlak bij zijn mond gebaarde dat ik hun moest volgen. Ik liep achter ze aan naar de politie wagen, hij hield de deur open en ik stapte in. 'Nou vertel ons maar eens waar je woont?' Zei hij met een grote glimlach. Ik legde de agenten uit waar het Huis stond, ze knikte en startte de auto. De straten waren uitgestorven en de lantaarnpalen flitste aan. We sloegen linksaf, nog twee minuten en we waren bij het Huis. Ik vroeg me af of ze vaker mensen thuisbrachten, of hadden ze me herkend en hadden ze medelijden?  Er spookte duizenden vragen door mijn hoofd, Wat deed de vader van Charice in de bibliotheek? Zou de huismoeder zich afvragen waar ik was? Zal ik er ooit achter komen wat de tekens betekenen? Hoe wist de hond waar ik woonde? En zo nog vele andere, maar waarschijnlijk zouden ze allemaal onbeantwoord blijven. Ik zuchtte en ging rechtop zitten, ik zag het huis al. De auto gaf richting aan en reed de oprit op, de huismoeder kwam naar buiten en schrok toen ze politieauto zag. De agenten stapte uit en een hield de deur voor me open. De Huismoeder keek opgelucht en liet een zucht ontsnappen. Opeens dacht ik weer aan mijn fiets en was bang voor haar reactie. De agenten legde vriendelijk uit waarom ze me hadden thuisgebracht en dat ze opzoek zouden gaan naar de fiets. Ik ontspande een beetje en liep naar de deur. Ze legde haar hand op mijn schouder en bedankte de agenten. Ze stuurde me naar mijn kamer nadat ik mijn eten ophad. Zo erg vond ik dat nou ook weer niet, nu had ik alle tijd om in mijn dagboek te schrijven. Ik pakte mijn nieuwe pen en begon te schrijven over het papier en de hond, over wat er was gebeurt in de bibliotheek. Nu ik alles zo opeen rijtje had begon me langzaam wat te dagen. Ik had geen fiets meer. Dat betekende dat ik niet meer zo makkelijk naar het bos kon! Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, af en toe ben in zo'n sukkel hè! Arghhh met een woedende kreet drukte ik mijn hoofd in het kussen. Dat was niet zo slim want ik kreeg een acute astma aanval. Tja ik heb zo mijn klachten, maar daar heb ik het liever niet over. Nadat mijn ademhaling weer wat was gekalmeerd, ging ik verder met schrijven. Nog een gedachte kwam in me op wat deed de vader van Charice daar... En als het boek dat ik had gezien van hem was.... Dan betekende dat, dat,dat.... HIJ OOK VAN DE DOORGANGEN WIST! Ik sprong overeind en probeerde de shock te verwerken. Opeens kreeg ik een stekende pijn in mijn hoofd. Ik zag de avond weer voor me, maar dit keer zag ik iets anders iets wat me nog niet eerder was opgevallen. Ik zag iets bewegen in de bosjes, en net zo snel als het was gekomen verdween de pijn en het beeld weer. Ik voelde me duizelig en rende naar de badkamer. Ik viel op mijn knieën en gaf over. Ik voelde me verschrikkelijk en toen werd alles zwart.