Tree Portal (Dutch)

Who are they?

Keek naar haar gezicht. Ze staarde me aan met een lege blik. 'Ze hebben je ontdekt.' Zei ze terwijl ze in het niets staarde. 'wie? Wie zijn ze?' vroeg ik haar. Haar expressie bleef leeg en ze verroerde zich niet. Ik legde mijn hand op haar schouder 'wie. Zijn. Ze?' herhaalde ik langzaam. Niets. Ze zweeg, haar gezicht was bleek gekleurd. Ze had donkere kringen onder haar ogen en haar haar zat door de war. Ze zag er ziek uit. 'DOE ME DIT NIET AAN!' barste ze ineens uit. Ik viel achteruit van schrik. Haar gezicht stond angstig. Ik probeerde haar aan te kijken maar ze leek naar een punt achter me te kijken. Alsof ze dwars door me heen keek. 'IK WIL DIT NIET!' Haar ogen vulde zich met tranen. 'NEE!' schreeuwde ze 'NEE! NEEM HAAR NIET OOK VAN ME AF! NEE!' Ze krijste het uit, alsof ze in hevige pijn verkeerde. Ik ging weer op mijn knieën zitten en pakte haar schouders vast. 'Rustig! Ik ben hier er kan niks gebeuren!' 'NEE!' schreeuwde ze opnieuw. Ik schudde haar door elkaar. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik wilde haar helpen! Maar hoe? 'alsjeblieft! Alsjeblieft!' fluisterde ze. 'help me!' Elke zin koste haar moeite en ze kromp ineen van de pijn. 'Alsjeblieft.' En opeens zakte ze in elkaar. Daar lag ze dan als een hoopje op de grond in elkaar gezakt. Ik boog me over haar heen. Luisterend naar haar adem, ze leefde nog. Haar ogen waren gesloten en haar handen waren in elkaar gevlochten. Ik pakte haar handen vast. Tranen bleven over mijn wangen stromen. Ik wilde haar helpen, maar ik kon niks doen. Wat gebeurden er? 'word wakker, ik wil je nog niet kwijt!' fluisterde ik tegen haar handen. Opeens begon ze hevig te trillen, ik dacht dat ze dood ging. Maar net zo plotseling als de aanval was gekomen verdween deze weer, ging ze rechtop zitten en kreeg haar gezicht weer kleur. 'meisje, waarom huil je zo? Wat is er gebeurt?' ik begon nog harder te huilen. Ik was opgelucht dat het over was maar ook geshockt. Wat was dit? Wat gebeurde er? Waarom kon ze zich er niks meer van herinneren? 'het is gebeurt.' zei ze opeens. Ik keek op, tranen gleden geluidloos uit mijn rood opgezwollen ogen. 'W-wat?' antwoordde ik zachtjes. 'Je hebt het gezien.' ik knikte, ze had het over het voorval van daarnet. 'het spijt me zo.' zei ze en zoute tranen vielen uit haar ogen op de houten vloer. 'Dit had je niet mee moeten maken. Je bent nog jong, het is allemaal mijn schuld.' ik snapte niet waar ze het over had. 'wat gebeurde er?' ze zuchtte en snoof, met haar pink veegde ze de tranen onder haar ogen weg. Ze wuifde het weg met haar hand. 'vergeet het, je zult het later wel begrijpen.' Ik wilde verder vragen, ik wilde nu eindelijk een keer antwoord op al mijn vragen! Maar toch hield ik mijn mond. Ze stond op en liep naar de andere kant van de kamer. Daar waar het boek stond. Ze bladerde er door heen en ik liep langzaam op haar af. Opeens hief ze haar hand ten teken dat ik moest wachten. Ik stopte en bleef roerloos staan. Ze bladerde en mompelde af en toe dingen zoals 'waar heb ik het gelaten?' 'ik wist dat dit zou gebeuren!' en 'nee, nee dit is het ook niet.' na een paar minuten liet ze haar hand zakken en draaide ze zich om. 'kijk.' ze wees op een bladzijde. Het was precies het plaatje wat ik ook in de brief had gezien. 'dit,' ze wees op de wolfshond. 'is de Wachter.' ze keek me aan met een veelbetekenende blik. Ik keek haar verward aan. 'nee?' zei ze met een rare blik. 'verder terug...' mompelde ze. Ze sloeg nog meer bladzijdes om en ik zag allerlei dingen voorbij flitsen. Ze stopte bij de eerste bladzijde van het boek. En daar zag ik een bekend gezicht. Charice. Mijn adem stokte, ik had al heel lang geen foto meer van Charice gezien. Het was niet echt een foto, meer een tekening. Tranen sprongen in mijn ogen toen in er naar keek. En ook mijn moeder, het voelde raar om haar zo te noemen het voelde niet zo, leek zich niet echt op haar gemak te voelen bij deze tekening. Ze wendde haar lichaam af en haar schouders begonnen te schokken. Ik legde een hand op haar schouder en gaf er een bemoedigend kneepje in. Zelf beet ik op mijn tong om mijn tranen te stoppen. Ik had genoeg gehuild vandaag. 'Lees het.' zei ze tussen haar snikken door. Ik liet mijn hand van haar arm glijden en ging dichterbij het boek staan. ik begon te lezen. 'Profetieën zullen worden vervuld, tranen zullen vallen. Zij zullen proberen te vinden, en hen voor hun te winnen. de een is verdwenen, de ander is achtergebleven. vecht voor het goede, en bescherm je hart. zij zullen door het lot worden getart. Het Bos in haar ogen, het Bos in haar haar. Samen sterker, zwak zonder elkaar. de Aarde in haar ogen, de Aarde in haar haar. Samen sterker, zwak zonder elkaar. De steen, de sleutel en het zwaard. Samen sterker, zwak zonder elkaar.' Wat is dit? Waar gaat  dit over? ik draaide om naar mijn moeder. Nee, mijn ogen verwijdde zich. dit kon niet waar zijn! dit mocht niet waar zijn! ze had, ze had me verlaten! op de plek waar een paar minuten eerder mijn moeder nog had gestaan lag nu een minicul briefje. ik pakte het op, het was precies hetzelfde briefpapier als die van de brieven die ik in het huis had gehad. ik opende het en keek ernaar. Het was vluchtig geschreven en soms was het handschrift moeilijk te ontcijferen. 'Het spijt me. Ik had graag onze tijd samen langer willen laten duren. Na al die verloren jaren. Maar het was en is niet veilig. Niet voor jou, niet voor mij. Later zullen onze wegen elkaar weer kruisen. Later zall ik je terug zien. Maar voor nu moet je sterk zijn, Ik weet het, je bent altijd al sterk geweest. Je kunt het. Liefs, je Moeder. Dat was het dan? Ze heeft me weer verlaten? Waarom gebeurde dit altijd?Ik stopte het briefje weg in mijn zak en draaide me terug naar het boek. Ik wilde de bladzijde omslaan, maar het lukte niet. het leek wel alsof de bladzijdes aan elkaar gelijmd waren. Ik duw en trok uit alle macht, maar het boek gaf niet mee. Ik zuchtte en zakte neer op de grond. Ik was weer eenzaam, en ik had geen idee wat ik moest doen. Al mijn dierbaren waren verdwenen of gedood. Ik wilde dit niet meer, ik wilde antwoord op mijn vragen. Ik wilde ze terug, ik wilde geluk. Opeens begon mijn hoofd te steken, mijn lichaam versteef,  mijn ogen bevroren, en mijn oren suisden. ‘Je kunt dit niet.’ hoorde ik een stem fluisteren. ‘Dit gaat je nooit lukken.’ Een andere steek in mijn maag. ‘AAAAAH!’ ik gilde het uit. ‘Je zult ze nooit meer terug zien, al je geliefden zijn verloren!’ Nog een steek, dit keer in mijn been. ‘AAH, LAAT HET STOPPEN!’ kermde ik. ‘Je bent een mislukkeling! MISLUKKELING! Ing…ing…ing’ De stem bleef maar galmen en echoën. ‘NEE, HAAL HET WEG.’ Ik krijste het uit van de pijn. En ik kon me nog steeds niet verroeren. Het voelde alsof mijn hele lichaam in brand stond en de stekende pijn werd steeds heviger. ‘Je zult worden vernietigd!’ siste de stem weer. ‘Je bent gedoemd!’ ‘laat het ophouden! Alsjeblieft.’ Smeekte ik, ik weet niet aan wie. Iemand, iemand moest dit laten stoppen. Iemand moest de pijn weghalen. Iemand moest die stem verjagen. ‘GEDOEMD!’ krijste de schelle stem en opeens verdween het gesuis en zakte ik in elkaar. Ik huilde, tranen stroomden. Ik wilde niet meer huilen. Maar de pijn was te erg, en het ergste was nog. De stem had gelijk. ik was gedoemd, ik kon dit niet. ik wist niet eens wát ik niet kon. Ik was een mislukkeling. En opeens hoorde ik een schel gekrijs en alles om me heen begon te vervagen. Een koude windvlaag blies langs me heen en ik begon te klappertanden. ‘help me.’ Was het laatste wat ik zei voordat ik wegzakte in een diep zwart gat.

-----------------------------------------------------------------------------

heey peepz,

thanks voor lezen... als je het leuk vindt comment of vote ofzo xD

en als je het niet leuk vindt... laat dan weten in een reactie waarom niet ^_^ daar ben ik dan wel benieuwd naar...

ByeBye!X