Tree Portal (Dutch)

A Familiar Face

heeey peepz,

sorry voor t lange wachten maaaar ik lag een weekje in t ziekenhuis voor een operatie en toen heb ik niet verder kunnen schrijven maar hier is ie dan het nieuwe hoofdstukje :) ooww en btw het verhaal is niet PG (Parents Guiding) maaaar wattpad wil mij geen andere leeftijdscategorie laten kiezen want dat werkt gewoon niet bij mij op de computer... FAIL de volgende upload komt sneller dan deze! i promise!

ByeBye!X

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ik deed de ketting om en borg de brief op zonder er verder nog aandacht aan te besteden.  Ik zuchtte en plofte op mijn bed. Ik snapte niet meer wat er aan de hand is, ik besloot toch maar naar beneden te gaan voor het ontbijt. Ik stopte de ketting weg onder mijn shirt zodat er geen vragen over zouden worden gesteld. Want ik had zelf geen idee wat ik op die vragen zou moeten antwoorden. Ik wist net zo weinig van de steen als de rest van de mensen in het weeshuis. Ik besloot om te vragen of ik naar de bieb kon met de buskaart van de Huismoeder. We hadden drie Buskaarten in het huis die we één keer per maand mochten gebruiken. Alle andere fietsen waren al in gebruik en de laatste die ik meestal gebruikte was gestolen. Dus moest ik mijn maandelijkse bezoekje aan de ijscosalon verruilen voor de bibliotheek. Ik liep maar haar kantoortje en klopte op de deur ‘binnen!’ Hoorde ik de bekende stem zeggen. Ik opende de deur en ging naar binnen. ‘hoi, zou ik misschien de buskaart kunnen lenen?’ ze knikte en opende een la. Ik kwam dichterbij en keek in de la. Ik zag iets glinsteren iets groens. Het leek wel een diamant, of een robijn of een ander soort edelsteen. De Huismoeder zag me kijken en schrok en deed snel de la dicht. Ik keek haar verbaasd aan, maar ze wendde haar blik af. ‘De buskaarten zijn al weg, vraag maar aan een van de andere of je ze na ze mag?’ Ze praatte tegen me maar keek de hele tijd langs me af, ik keek achterom om te zien of ik iemand zag. Niks, alleen de deur en het schilderij aan de muur. ‘Maar het is pas 8 uur normaal is niemand zo vroeg.’ Zei ik maar de Huismoeder keek nog steeds langs me af. ‘En wat zat er in die la?’ Voegde ik er twijfelend en bijna onhoorbaar aan toe. Ze deed alsof ze het niet hoorde en zei ‘Als je snel bent kun je nog iemand vinden met een buskaart om te lenen.’ Ik zuchtte en liep het kantoortje uit, ze hield iets voor me achter. Misschien zag ze er daarom zo slecht uit? Ik stopte de gedachte weg en liep de eetzaal in. ‘uhm hallo? Mensen mag ik even wat vragen?’ iedereen keek op van het ontbijt en ik voelde me ongemakkelijk. Ik werd rood en stamelde, ‘Wie heeft er een buskaart geleend? Ik wilde de stad in maar volgens de Huismoeder waren ze al weg.’ Ik keek om me heen naar de gezichten en ik zag iedereen het hoofd schudden. Vreemd, waar waren die buskaarten dan? ‘Heeft één van jullie anders iemand weg zien gaan met een buskaart?’ weer schudde iedereen het hoofd. ‘Het is nog vroeg, wie gaat er nu al weg zonder te ontbijten?’ Riep een stem, ik kon niet precies zien wie. En ja, daar had hij gelijk in. Ik zelf had ook nog niet ontbeten dus het was vrij onmogelijk. Dan had de Huismoeder dus gelogen, zou dat kunnen? Nee, ze was altijd goed voor me geweest. Ik had meer een band met haar dan de andere kinderen. Deze kinderen zaten hier pas een paar dagen of een paar maanden. Maar ik, ik woonde hier al mijn hele leven. De meeste waren ook veel jonger dan ik, deze hadden daarom ook veel meer kans op adoptie. Er was wel ooit een gezin komen kijken die  met mij hadden gesproken maar uiteindelijk hadden ze toch een meisje van een andere vleugel geadopteerd. Ik weet nog hoe rot ik me toen voelde, ik had misschien eindelijk een kans gehad op een nieuw leven en die ging net aan mijn neus voorbij. Ik zuchtte en pakte een schaaltje cornflakes, dan maar eerst ontbijten. Terwijl ik naar de tafel liep voelde ik de steen op een neer bewegen tegen mijn huid. De ketting, ik was hem weer even helemaal vergeten. Ik keek om me heen en toen ik zeker wist dat niemand op mij lette haalde ik hem even onder mij shirt vandaan en keek ernaar. Hij fonkelde in het licht, het was een mooie steen en opeens hoorde ik een stem achter mij. Een schaduw viel over mij heen ‘Hoe kom jij daar aan?’ ik draaide me om en keek recht in het vermoeide gezicht van de huismoeder. Haar ogen stonden verward maar ook boos. Ik zat in grote moeilijkheden!

Na een lange ondervraging in het kantoor liet de Huismoeder me toch gaan. Ik weet niet waarom ze zo moeilijk deed. Er waren wel meer kinderen in het Huis met sieraden, maar toch die waren lang niet zo mooi als deze. Ik liep naar het kamertje en pakte mijn spullen, die sleepte ik de trap op. Terug naar mijn kamer, in mijn hoofd bedacht ik hoe ik bij de bibliotheek kon komen. Lopend? Nee, dat was te ver. Met de fiets? Waarschijnlijk zou ik geen toestemming krijgen om die mee te nemen aangezien er al een gestolen was toen hij in mijn bezit was. De bus was mijn enige en laatste optie, maar hoe kwam ik aan zo’n verdomde buskaart! Ik plofte op mijn bed en besloot de brief nog een keer te bekijken. Ik pakte hem uit de lade en zag dat hij nog steeds leeg was, ik kreeg een warm gevoel van binnen zo gauw als mijn vingers zich om het perkament achtige papier sloten ik draaide hem om en zag met bruinde inkt letters staan. Het waren rare tekens , geen gewone letters. Ik bekeek ze, maar ik snapte er niet veel van. De tekens leken op de Keltische tekens die ik in de bibliotheek had gezien. Maar zonder dat boek kon ik er niet wijs uit worden! Ik gaf de moed op en legde hem weer terug in mijn bureau la. Opeens voelde de steen koud aan en verspreidde zich een raar gevoel door mijn lichaam. Ik voelde me koud, bevroren bijna, maar niet onaangenaam. Ik schrok en deed de ketting af en opende de lade, zo gauw als ik hem losliet verdween het koude gevoel. Ik legde de steen op de brief en sloot de lade. Wat was dit voor iets? Wat gebeurde er met me? Ik wreef in mijn ogen en toen ik ze weer opende lichtte het perkament helder op. Ik fronste en wreef weer in mijn ogen, maar het licht bleef stralen. Het werd steeds helderder en feller en het deed pijn aan mijn ogen, verblind strompelde ik naar achter en net zo plots als het licht was gekomen verdween het weer. Ik rende naar de lade toe en sloeg hem dicht. Ik plofte hijgend op mijn bed neer en zwoor die lade nooit meer open te maken. Maar toch, mijn nieuwsgierigheid kwam langzaam weer terug, misschien was ik te snel geschrokken. Waar kwam dat mysterieuze licht vandaan? Ik stond op en liep heel langzaam naar het bureau, ik strekte mijn arm uit. Opende mijn hand en strekte mijn vingers uit naar de knop van de lade. Ik durfde het niet en wilde mijn hand terug trekken, maar net als op de avond met de hond had ik geen controle meer over mijn lichaam. Ik opende met trillende handen de la en zweetdruppels liepen over mijn voorhoofd. Mijn geest vocht uit alle macht met mijn lichaam, maar het haalde niets uit. De lade opende zich beetje bij beetje en het perkament met de steen werd weer zichtbaar. Ik pakte de steen en keek ernaar. Ik zag niks vreemd en bracht de steen dichterbij mijn oog, ik ontdekte een piepklein scheurtje. Hoe kon een steen nou zomaar uit het niets scheuren? Had deze er al gezeten toen ik hem kreeg? Het was me niet eerder opgevallen dus ik besloot dat het door het mysterieuze licht moest komen. Ik hing de ketting weer om en een gevoel van veiligheid verspreide zich door mijn lichaam. Mijn oog viel op het perkament en de afbeelding van de wolfshond was weer verschenen, iets vreemds viel me op. Er stond persoon in de achtergrond in de schaduw, ik zijn gezicht niet goed zien maar iets kwam me bekend voor. De man, nee! Dit was onmogelijk, onmogelijk!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

oewww wie zou het zijn?? sorry ik begin te begrijpen waarom mensen cliffhangers begrijpen... ze zijn vervelend om te lezen maar leuk om te schrijven ^_^ sorryy ma dear people :) thanks voor reading Comments en Votes maken mij heeeeeeeeeeeeel gelukkig (ik ben echt triest zit ik hier een beetje om Comments en Votes te vragen --'sorry ik zal er mee stoppen!)

ByeBye!X