Tree Portal (Dutch)

Leaving The House

heey peepz,

ik zal proberen wat vaker up te loaden en aangezien ik vandaag de tijd had is hier weer een nieuw hoofdstukje! het is misschien een beetje dramatisch en ik vond het een beetje triest om te schrijven maar ja dat hoort nu eenmaal bij het leven :'(

ByeBye!X

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik stond op de gang, zou ik gewoon naar beneden gaan? Of zou ik het avond eten overslaan? Mijn maag knorde ik moest echt naar beneden. Ik liep naar de trap en benden zag ik al verschillende kinderen lopen. Ze keken  niet op of om toen ik langzaam de trap afdaalde. Voetje voor voetje schuifelde ik door de gang tot ik in de eetkamer kwam. Ik pakte een bord van de stapel en schepte eten op. Ik liep naar mijn tafeltje in de hoek en plofte daar neer met mijn rug naar de rest van de kinderen toe. Het avond eten verliep goed tot op een bepaald moment. Opeens hoorde we een knal, iedereen schrok op en keek om zich heen. Waar was dat geluid vandaan gekomen? Opeens vloog  de eetkamer deur open en iedereen keek om. in de deur opening stond een man, zijn gezicht was bebloed, zijn kleren aan stukken gescheurd en het ergste nog was dat hij naar mij wees. ‘jij!’schreeuwde hij. ‘jij! Maak dat je hier weg komt! Het is hier niet veilig voor jou! Er staan dingen te gebeuren dingen die invloed zullen hebben op jou én je omgeving! Ga hier weg, je speelt niet alleen met je eigen leven maar ook met dat van de mensen om je heen!’ hij gebaarde naar de andere kinderen. Ik had me omgedraaid toen ik merkte dat de man naar mij wees. Ik had mijn ogen stijf dichtgeknepen en hoopte dat dit een droom was. ik draaide me om en alle kinderen staarde me met open ogen aan. De man zakte in elkaar en bleef roerloos op de grond liggen. Eindelijk hervond ik de kracht in mijn benen en stond op. Ik keek de kinderen één voor één aan. Ze keken angstig, geschrokken en sommige zagen eruit alsof ze in tranen wouden uitbarsten. Dat alles gold ook voor mij, ik schraapte mijn keel. Ik wist niet waar het vandaan kwam maar ik sprak. ‘kinderen.’ Mijn stem doorbrak de angstaanjagende stilte. ‘kinderen, ik heb geen idee waar deze man het over heeft.’ Iedereen staarde me aan. ‘j-je ogen!’bracht een meisje angstig uit. Ze wende haar blik af en dook in elkaar, alsof ze bang was dat ik haar wat aan zou doen. Ze hadden het gemerkt, nu zou niemand me nog geloven. Maar alsnog had ik echt geen idee waar de man het over had gehad. Ik draaide me weg van de kinderen en liep langzaam op de man af. Ik knielde bij hem neer, zijn gezicht was angstaanjagend door al het bloed. Maar toch deed ik zijn hand voor zijn gezicht weg, ik keek naar zijn gezicht. De shock verspreidde zich door heel mijn lichaam. Elke zenuw in mijn lijf begon te tintelen, ik kende deze man. Ik kende deze man, heel goed zelfs! Deze man, die man die als een vader voor me was geweest. Die man kwam mij nu ervan beschuldigen dat ik iedereen hier in gevaar bracht. Iets binnenin mij knapte en opeens werd ik woest, hoe haalde hij het in zijn hoofd om mijn leven hier te verpesten! Wat had ik hem misdaan, wat? Ik stampte woedende op de grond, iedereen schrok op en keek weer mijn kant op. Sommige zaten nu ook in elkaar gedoken, andere huilden zachtjes weer anderen hadden zich onder de tafel verstopt maar het overgrote merendeel had hun kracht hervonden en ze stonden nu allemaal op van de tafel. Ze vormden een halve cirkel en schoven door totdat ze me helemaal hadden omsingeld. Ik keek ze aan, met een mengeling van verbazing en angst. Ze keken me aan, met een woedende blik in hun ogen. ‘jij’ gromde een grote jongen. ‘volgens die man.’ Hij wees op de in elkaar gezakte man. ‘is dit gebeuren jou schuld’ vervolgde hij. ‘en daarom zul je moeten vertrekken.’ Maakte iemand anders in de kring zijn zin af. Ik keek verbaasd om me heen. ‘i-ik heb jullie toch gezegt dat ik hier niks van weet!’ stamelde ik. ‘kijk naar ze.’ Mompelde een meisje van ik gok 14, ze gebaarde naar de in elkaar gedoken kinderen. ‘ze zullen in angst leven zolang jij hier bent! Het kan me niks schelen wat de Huismoeder hi-‘ ‘waar is ze!’schreeuwde ik. De gedachte van de Huismoeder kwam in me op. Het beeld van de ochtend toen de mannen langs waren geweest schoot door me heen, hoe slecht ze eruit had gezien, hoe angstig en bedroefd. Had zij hier iets mee te maken? De vrouw die ik mijn hele leven had vertrouwd? Degene die ik al zolang kende als dat ik me kan herinneren. Een steek van pijn schoot door mijn hart. Het meisje knikte naar twee lomp uitziende jongens en ze verlieten de cirkel. Meteen werd deze weer aaneengesloten door de rest van de kinderen. Ze liepen door de deur waar de man doorheen was gekomen en stopte direct. Ze bukte net achter het hoekje en ik kon niet zien wat ze deden. Ze liepen achteruit door de deur en toen ze helemaal binnen waren, zakte ik in elkaar. Ik vouwde mijn handen voor mijn gezicht en huilde, waar had ik dit allemaal aan verdiend. Waarom gebeurde dit allemaal in mijn leven. Ik wilde dit niet, hier had ik niet voor gekozen! Waarom? Ik huilde en opeens voelde ik iemand tegen me aan schoppen. Het was het meisje, ik keek op met betraande en roodopgezwollen ogen. ‘dit, dit is allemaal jou schuld!’siste ze. ‘pak je spullen en vertrek! Je krijgt 3 minuten!’ ik knikte ten teken dat ik het had begrepen. Ik sprong op en de kinderen weken haastig uiteen om me er door te laten. Ik rende de trap op en het liefst zou ik me willen laten neervallen op het bed, maar ik moest opschieten! Ik had geen tijd te verliezen. Ik trok een tas onder mijn bed vandaan en schoof mijn kussen, mijn teddybeer die ik al sinds mijn geboorte had en mijn armzalige hoopje kleren erin. Bovenop legde ik mijn dagboek en het geschenk van de huismoeder. Het laatste geschenk dat ik ooit van haar zou krijgen. Niet alleen omdat ik hier wegging maar ook, omdat ze er niet meer was. tranen sprongen weer in mijn ogen en ik ritste de tas dicht. Ik stapte de deur uit totdat ik besefte dat ik wat was vergeten. De twee jongens kwamen de trap al op om me het Huis uit te zetten. Ik rende naar binnen opende de bureau la en haalde mijn spullen eruit. De dagboek, de brieven en de kristallen flesjes. Ik propte ze in mijn zakken en op dat moment hoorde ik ‘tijd is op! Je moet gaan!’ ik liep naar buiten en wierp een laatste blik op mijn kamer die al die jaren een thuis voor mij was geweest. Ik slikte mijn tranen en de brok in mijn keel weg en draaide me om. de jongens liepen achter mij aan om er zeker van te zijn dat ik echt het Huis zou verlaten. Ik opende de grote eikenhouten deuren voor de laatste keer en keek nog even achterom. De kinderen keken me met een woedende en vastberaden blik aan, en sloten de deuren achter me. Ik hoorde de deuren voor de laatste keer in het slot klikken en wierp een blik op de voorgevel. Ik draaide me om hield diep adem en liep weg, weg van het Huis, míjn huis.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------