Tree Portal (Dutch)

Finding Out...

heey peepz,

nieuw hoofdstukje thanks voor reading :)

ByeBye!X

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dit was het dan, waarschijnlijk het einde van mijn leven zoals ik het gewend was. ik gooide mijn tas op mijn schouder, ik liep de straat uit en ik had geen idee waar ik naartoe ging. Ik was diep in gedachte verzonken totdat ik merkte dat ik in de straat van Charice was aangekomen en voor haar huis stond. Dit was de enige plek behalve school waar ik ooit heen ging en onbewust hadden mijn benen me hierheen gebracht. Het waren de enige mensen die ik kenden, maar na de verdwijning van Charice hadden ze al het contact verbroken. Ik had nooit meer iets van ze gehoord, misschien waren ze wel verhuisd zonder dat ik het wist. Ik liep het vertrouwde paadje op richting de deur en ging ervoor staan. Ik strekte mijn arm uit en mijn vinger zweefde vlak voor de deurbel, zou ik het doen? Durfde ik het? Ik kneep mijn ogen dicht en drukte lang en hard op de deurbel. Ik liet de deurbel los en opende mijn ogen, niets. Ik duwde tegen de deur en deze zwaaide open. Ik liep langzaam het huis binnen. De schilderijen  aan de muren zaten onder het stof en de paraplubak was omgevallen. Ik zette hem rechtop en liep verder door het halletje. Aan mijn linkerkant was de trap naar boven en rechts van mij was de deur naar de woonkamer. Ik besloot de woonkamer in te gaan en klopte eerst even op de deur. ‘hallo?’riep ik zachtjes. ‘hallo? Is daar iemand?’ ik opende de deur en zag de moeder van Charice op de bank zitten. Ze zat in elkaar gedoken met haar handen voor haar ogen geslagen, in een soort van trance. ze mompelde iets, een mantra die ze steeds bleef herhalen. Ik liep dichterbij, nu kon ik het gemompel verstaan. ‘nee’ fluisterde ze zachtjes. ‘nee meisje, doe het niet.’ Ik spitste mijn oren om het beter te kunnen horen. ‘je had hier niet moeten komen. Je bent in gevaar, groot gevaar!’ ze snikte, ik liep langzaam naar haar toe en ze dook verder ineen. ‘ga weg!’fluisterde ze harder. ‘je bent hier niet veilig, ze mogen je niet vinden!’ ik hervond mijn stem. ‘wie mogen mij niet vinden?’ ze schrok op uit haar trance en keek me aan. ‘je bent er!’fluisterde ze met haar stem vol ontzag. ‘wie mogen mij niet vinden?’herhaalde ik. Ze keek me gekwetst aan en kroop verder weg. ‘nee, nee, nee!’ fluisterde ze angstig. ‘heb je me niet gehoord! Je bent hier niet veilig!’ ik liep richting de bank waar ze op zat en ze kroop steeds verder weg. haar ogen schoten angstig door de kamer, heen en weer. Alsof ze iets verwachtte te zien, ik naderde haar en ging langzaam op de bank zitten. Ik schoof dichter naar haar toe en dit gebaar leek haar te kalmeren. En opeens begon ze te huilen. Ze huilde hartsverscheurend en tussen haar snikken door bracht ze nog net iets uit ‘meisje, je bent onze laatste hoop, waarom doe je mij dit aan?’ ik schrok en deinsde achteruit. ‘wat heb ik je aangedaan?’ fluisterde ik geschrokken. Ze wuifde mijn woorden met haar hand weg en strekte haar handen naar me uit. ‘ik had niet kunnen verwachten dat je het zou weten.’ Ze snikte nog steeds maar ze leek wat te kalmeren. ‘maar alsnog had je hier niet moeten komen.’ Ik keek haar aan vol van verbazing. ‘w-waarom niet?’ ‘kom hier meisje.’ Ik liep langzaam dichterbij mijn benen voelde als lood. Mijn hart klopte in mijn keel en mijn handen trilden van angst. Ze wees op de plek op de bank naast haar, ik zakt langzaam naast haar neer en ze begon weer te huilen. Ik schrok ervan, waarom huilde ze zo? Ik zat hier met een huilende volwassen vrouw en ik had geen idee wat ik moest doen. Ik had veel tijd doorgebracht bij haar en haar man en natuurlijk Charice. Ze was als een soort van moeder voor me geweest en haar gehuil brak mijn hart. ze huilde net zo erg als op de dag dat Charice was verdwenen en misschien nog wel harder. En ik zat daar maar, wachten totdat er een einde zou komen aan de waterval van tranen. Abrupt stopte ze met huilen en keek me met betraande ogen aan. ‘ik wist dat dit moment zou komen. Maar het is zwaar.’ Ik keek haar aan, waar had ze het over. ‘het meisje dat de ketting zal dragen en het bos in haar ogen draagt.’mompelde ze ‘het meisje dwalend op zoek naar haar verloren verleden, het meisje eenzaam en alleen verlaten door iedereen die haar liefhad. Ze zal gevoed worden door de dieren, verzorgd door het bos en ze zal sterven door de duisternis die zich over de wereld zal verspreiden.’ Ze keek me met een blik aan, een blik die zei dat ik dit zou moeten kennen. ik staarde haar alleen maar aan. Ze ging verder. ‘Als de doorgangen zijn geopend zal de duisternis komen, alleen zij die ervoor geboren is zal haar kunnen redden. Alleen zij die ervoor geboren is zal dit kunnen stoppen. Onder de volle maan zal deze strijd zich vol trekken. De strijd die het einde der tijde bepaald, de strijd die werd beschreven door de sterren en de maan. De strijd zal gestreden zijn bij de ochtend gloren. Bij de eerste stralen van de morgen zon, en dan zal het einde aanbreken.’ Ze zakte in elkaar en viel bijna van de gammele bank. Ik ving haar op en duwde haar met veel moeite terug in de bank. Ze opende haar ogen. ‘we hadden je dit eerder moeten vertellen.’ik staarde  haar aan. Ik begreep niks van wat ze had gezegd, maar ergens heel diep van binnen kwam het me bekend voor. Maar toch kon ik het nergens plaatsen. ‘het was lang, lang geleden voorspeld dat dit zou gebeuren maar ik had geen zekerheid.’ ‘zekerheid over wat?’ vroeg ik aarzelend. Ze keek me aan, haar ogen stonden nu in plaats van vol verdriet vol me trots. ‘dat jij het was.’ zei ze ademloos. ‘dat ik wat was?’ bracht ik verlegen en verward uit. Voor mij leek ze in raadsels te spreken, diep in mij gloeide iets. Een warm gevoel verspreidde zich door mijn lichaam. Iets in mijn, iets diep binnenin mij had het begrepen. Alleen kon ik er met mijn verstand niet bij. Ik voelde me anders. Lichter, verlost van een zware last. Alleen had ik geen idee waarvan, en hoe. Iedere keer als ik meer informatie kreeg over al deze geheimzinnige dingen liet het me met meer vragen achter. Ik zuchtte, en keek haar recht in de ogen. ‘we hadden het nooit moeten doen.’ Mompelde ze meer in zichzelf als tegen mij. ‘wat moeten doen?’ ze haalden diep adem en bracht uit. ‘we hadden je nooit moeten laten adopteren.’ Ik keek haar in shock aan.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------