Tree Portal (Dutch)

Don't Leave Me...

heey peepz,

een snellere upload dan ik van mezelf ben gewend en dat geeft moed! :) ik hoop dat jullie het waarderen en als jullie dat doen maak mij dan gelukkig en druk even op vote of laat een leuke comment achter want daar wordt ik HEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEL gelukkig van :)

ByeBye!Xx

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ik stond aan de grond genageld. Ze hadden me wat? ‘w-wat?’ bracht ik uit. Ik keek haar met grote ogen vol verbazing aan. ‘we hadden je nooit moeten laten adopteren.’zei ze haar gezicht stond ernstig. Duizenden vragen stroomden mijn hoofd in, adopteren? Hadden ze me weggedaan? Waarom? Waren hun mijn ouders? ‘w-waarom? Waarom hebben jullie mij weggedaan?’ tranen prikte in mijn ogen en woede stroomde door mijn aderen. Mijn ogen vol verdriet en woede, haat. Pure haat. Ik had al die tijd ouders gehad, niemand had het me verteld! Ik had ouders gehad maar ze hadden we weggedaan, afgedankt! Als een hoopje vuil! Ik voelde me nog eenzamer dan  ik al was en de moeder van Charice strekte haar armen uit. Ik dook weg, ik keek haar aan nog steeds met afkeer op mijn gezicht. ‘je begrijpt het niet lieverd.’ Zei ze voorzichtig. ‘wat begrijp ik niet!’schreeuwde ik ‘jullie hebben me afgedankt, alsof ik rottend afval was, alsof ik een 2e rangs speeltje was dat je gewoon kon wegdoen als je erop uitgekeken was!  Alsof, alsof, als- ’ ‘ik wist dat het zou gebeuren…’ onderbrak de moeder van Charice me. ‘dat wat zou gebeuren?’ riep ik nog steeds buiten mezelf. Ze draaide zich van me af en liet haar armen lang mijn lichaam vallen. Opeens schokte haar schouders, huilde ze nou? Ik was degene die zou moeten huilen! ‘denk je echt dat we je weg wóuden doen?’ ze begon heviger te snikken. ‘denk je dat het voor ons niet moeilijk genoeg was.’ mijn woede vloeide uit me weg, en opeens voelde ik me heel klein. Ik was zo tegen haar tekeer gegaan, ik had niet meer aan haar gevoelens gedacht. Aan de gevoelens van mijn moeder. Mijn moeder. De woorden echoden in mijn hoofd. Ik had een moeder! ‘we wilden niet, maar we wilden jullie ook niet in gevaar brengen.’ Ze snoot haar neus in een tissue. ‘het is allemaal voor niets geweest, ze hebben jullie gevonden. Ze zullen je proberen te doden. Ze zullen niet rusten. Ze willen niet dat de voorspelling uitkomt. Ze zullen je afpakken wat je het meest dierbaar is.’ Ik stond aan de grond genageld. Had ze nou echt gezegt dat iemand mij wilde vermoorden? Had ze nou echt gezegt dat ik in gevaar was? ‘ze zijn al begonnen, de profetie is in werking gesteld. Ze zullen niet rusten.’ Opeens knapte er iets in me. Ik had al die nachten, dagen, weken, maanden, jaren gewacht op het moment dat ik mijn ouders zou hebben. Maar daar had ik me dit niet bij voor gesteld. Ik zakte in elkaar op de vloer en huilde, huilde zoals ik nog nooit had gedaan. ik huilde, en huilde. De zoute tranen stroomden over mijn wangen. Niemand begreep me, niemand zou me ooit begrijpen. Niemand! Verschillende momenten uit mijn leven flitsten aan me voorbij. Mijn eerste herinnering aan het Huis, mijn eerste schooldag, mijn eerste ontmoeting met Charice, de dagen waarop ik gepest werd, de momenten dat ik wakker lag en niet wilde denken aan de volgende morgen, de momenten dat ik de dagen probeerde te rekken zodat ik niet terug hoefde naar school, de momenten waarop ik gelukkig was, dacht gelukkig te zijn,  het moment waarop Charice verdween, de moeizame jaren daarna en het stopte hier. Het moment waarop ik mijn ouders vond. Ik had me dit moment in mijn jeugd altijd voorgesteld als een gelukkig reünie. Niet als een dag waarop twee dierbare mensen uit mijn leven waren omgekomen en de andere nu hier in elkaar zat gedoken als een hoopje ellende. Ik wilde dit niet! Ik huilde nog steeds, mijn tranen veroorzaakte een vlek op de grond en ik draaide me om zodat ik er niet in lag. en opeens zag ik dat de moeder van Charice, mijn moeder. Was verdwenen, ik wist dat dit te mooi was om waar te zijn. het was allemaal weer van me afgepakt. Opeens stopte mijn tranen en herinnerde ik me het moment waarop ik had gezworen dit nooit meer te laten gebeuren. Ik raapte mezelf bijeen, stond op en de woede begon weer door me heen te stromen. Mijn blik verscherpte zich en ik voelde mijn kracht toenemen. Ik had mezelf gezworen dat er nooit meer iemand zou verdwijnen zonder dat ik er alles aan had gedaan wat ik kon. Ik had altijd het gevoel gehad dat het mijn schuld was, dat ik beter had moeten onthouden waar we waren geweest, dat ik altijd had moeten blijven zoeken, dat ik niet weg had moeten gaan. Maar diep vanbinnen wist ik dat het niet mijn schuld was, maar dat deel werd altijd overheerst. Overheerst door andere emoties, schuld, woede, verdriet, pijn. En dit zou me niet nog een keer gebeuren. Ik liep de deur door en kwam in de gang. ik stormde de trap op en kwam op de eerste verdieping. Daar zag ik de drie vertrouwde deuren. De eerste was voor de badkamer, de tweede voor Charice haar ouders en de derde was een kamer die altijd op slot was geweest. Ik opende de badkamerdeur, niemand. De zenuwen gierden door mijn lijf, ze mocht niet verdwenen zijn. ik mocht niet nog iemand verliezen, ik zou het niet meer aankunnen. Ik weet niet wat er met me zou gebeuren als ik nog iemand zou verliezen. Ik rende naar de andere deur en knalde er tegen aan, ik drukte de klink omlaag en rende de vertrouwde kamer in. Ook hier was niemand. Ik stormde de kamer uit en opende de derde en laatste deur op deze verdieping. En opeens stond ik in een ruimte waar ik nog nooit eerder was geweest. De deur was open gegaan! Er stond weinig meer in de ruimte dan een boek op een standaard en een kast vol met spullen die ik niet herkenden. Opeens zag ik iets achter me bewegen. Ik draaide me razendsnel om en daar in de hoek zat de moeder van Charice. Ik liep op haar af en knielde bij haar neer. Ik streek met mijn handen haar, haar uit haar gezicht en…

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

cliffhanger i know sorry :$