Tree Portal (Dutch)

The Blank Paper...

heey peepz, 

sorry voor het lange wachten ik zit een beetje vast, én wordt geopereerd dus er moesten allerlei dingen geregeld worden... dus vandaar maar hier is ie dan! het nieuwe hoofdstuk! sorry dat hij niet zo lang is het spijt me 213473289612010 maal excusses!

ByeBye!X

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Daar lag ik dan en opeens scheen er een zaklamp op mijn gezicht. Ik probeerde mijn gezicht neutraal en ontspannen te houden. Maar toen voelde ik hoe iemand mijn haar uit mijn gezicht streek. Ik schrok en de zenuwen gierden door mijn lijf. ‘Ze is hier.’ Hoor ik de bekende stem fluisteren. Geen twijfel mogelijk, ze hebben het over mij. ‘Mooi zo, ik heb geen zin om hier nog langer te blijven.’ Siste de zware stem. ‘Heb jij het pakketje? En de brief?’ De andere man gromde en ik vatte dat op als een ja. Ik hoorde iemand iets neerleggen op het bureau en ze liepen naar het raam. Ze klommen naar buiten en verdwenen in de nacht. Toen de voetstappen weggestorven waren klom ik uit mijn bed en sloot het raam. Even keek ik naar buiten of ik ze nog kon zien. Even flitste er iets voorbij, het kon zijn dat ik het me verbeeldde, maar het was een groene flits, en volgens mij waren het de ogen van de hond. Ik schrok ervan en kroop weer terug in mijn bed. Al snel viel ik in slaap, maar weer, weer had ik die droom. Over de hond en Charice, maar dit keer was er ook die schim in de bosjes te zien….

De volgende morgen voelde ik me vreselijk! Ik had de hele nacht liggen woelen en draaien en ik had verschrikkelijk slecht geslapen. Ik voelde me een zombie en liep langzaam de kamer uit. Toen herinnerde ik me wat er de vorige nacht was gebeurd en ik rende naar de keuken. Nog voordat ik daar was knalde ik tegen iemand op, ik keek op en zag de huismoeder. Ze zag er slecht uit, ze had wallen onder haar ogen, haar haar zat door de war en ze keek heel erg triest. Ik schrok ervan en deinsde achteruit. Ze keek me aan en zei ‘Meisje er is niks aan de hand, ik heb alleen slecht geslapen’ ze zag het waarschijnlijk aan de bezorgde en angstige blik in mijn ogen. Toch vertrouwde ik het niet helemaal. Ik besloot niks te zeggen over de mannen ik wou haar niet nog meer van streek maken. Blijkbaar had ze het zwaar, ik wist niet waarmee maar ze was de enige persoon die echt om me gaf die ik nog over had. Dus besloot ik het te laten rusten, maar ergens diep van binnen wist ik dat ik het eigenlijk wel moest zeggen. Toch zweeg ik erover, soms heb ik echt spijt van dingen en dit was een van de dingen waar ik heel erg spijt van ging krijgen. Maar dat, dat wist ik nog niet op dit moment. Opeens schoot me iets te binnen, de mannen! Ze hadden iets op het bureau gelegd, ik spurtte terug naar de kamer en keek naar het bureau. Daar lag een pakje, het leek wel een sieradendoosje, en daarnaast lag een brief. Ik dacht aan mijn verjaardag, lag er toen niet precies zo’n zelfde pakje? Ik rende de trap op naar mijn kamer en opende de kast. Ik schoof verwoed alle spullen aan de kant, en daar lag het, een sieradendoosje. Van dezelfde grote, hetzelfde gewicht en met dezelfde kleur. Er was geen twijfel mogelijk, degene die de brief beneden had gelegd had ook dit doosje gebracht op haar verjaardag. Dat betekende dat die persoon een van de mannen was, tenminste daar ging ik vanuit. Ik had geen enkele andere aanwijzing. Behalve, de brief! Ik rende naar beneden en mijn hart bonsde in mijn keel toen ik de brief zag liggen. Ik legde het doosje naast het andere pakje neer en begon toen te twijfelen. Zou ik eerst het pakje openen? Misschien is het wel gewoon toeval. Ik opende het pakje en daar lag weer zo’n zelfde kristallen flesje. Alle twijfel was verdwenen, de doosjes kwamen van dezelfde persoon! Ik pakte de brief en scheurde onhandig de envelop open. De brief scheurde en er viel iets uit. Ik probeerde het nog op de te vangen en door mijn mislukte poging belande hij uiteindelijk op het tapijt. Ik zuchtte en liep naar het ding toe, ik zakte door mijn knieën en boog mijn hoofd. Het was een ketting, er zat een groene steen aan en een bruin, leren koord. Ik keek ernaar en draaide het om, niks te zien. Ik hielde de ketting in mijn hand en liep naar het bureau, daar pakte ik de brief en begon te lezen. ‘de wolfshond kan door allerlei werelden reizen, werelden waar niet iedereen vanaf weet.’ Dit was interessant, maar hoe wist de onbekende persoon, van wie dit pakje was, van de wolfshond? Ik liet de ketting op het bureau liggen, wreef in mijn ogen en liep naar de stoel. Ik ging zitten en keek weer naar de brief. De tekst was onleesbaar geworden, niet gewoon onleesbaar maar verdwenen! Er stond helemaal niks meer op het papier! Het papier was wit, ik draaide het geschokt om maar ook de andere kant was leeg. Ik liet mezelf achterover vallen en zakte diep weg in de stoel. Hoe was dit mogelijk? ik had geen idee meer of ik wel in de realiteit leefde, misschien was dit allemaal maar een droom en werd ik zo wakker. Ik kneep mezelf, niks. Dit gebeurde allemaal dus echt, ik besloot de brief weg te leggen en ik keek weer naar de ketting. Het was een mooie ketting, maar waarom kreeg ik hem?  Wat was het nut van die ketting? Waarom gaven ze hem niet gewoon? Waarom kwamen ze hem ’s nachts brengen? Wat was er met die geheimzinnige wolfshond? Al deze vragen spookte door mijn hoofd. Waarom eigenlijk? Waarom mensen? Wat heb ik fout gedaan? waar heb ik dit aan verdien?

Waarom ik?

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

en dat is het tweede of derde hoofdstuk dat wordt afgesloten met deze vraag ;P twordt nu wel een beetje eentonig ik beloof jullie, het volgende hoofdstuk eindigt heeeeel ergens anders!

dankje lieve mensen voor t lezen.... van Comments enz wordt ik heeel blij :D

ByeBye!X