Tree Portal (Dutch)

Meet You Again...

Heey peepz,

dit is het vierde hoofdstuk :) ik weet het het is nogal langdraadig.......... of niet xD maar in ieder geval hier is het  dan.... khoop dat jullie t leuk vinden. laat een comment achter met te zeggen wat ik kan verbeteren of wat er leuk aan is ;) van comments wordt ik blij :D

ByeBye!X

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Ik zag de hond, met zijn groene ogen en zwart grijs geklitte vacht was hij uit duizenden te herkennen. Mijn hart klopte in mijn keel en ik pakte snel de boom vast en ik was weer terug in mijn wereld. Ik raakte de boom aan en ik ging veilig op de grond liggen. Een zorgwekkende gedachte schoot door mijn hoofd, als ik door die doorgangen kan dan kan die hond dat waarschijnlijk ook! En als dat zou gebeuren, wil ik hier niet zijn dacht ik bij mezelf. Ik snelde naar mijn fiets en sprong erop, ik trapte totdat mijn longen uit mijn lijf knapte. Ik rende de trap op en kroop mijn bed in. Daar bleef ik roerloos liggen, te bang om te bewegen. En toen, toen viel ik in slaap. Half acht, de huismoeder maakte me wakker het was mijn taak vandaag om de tafel te dekken. Ik sleepte mezelf uit bed en deed mijn haar in een slordige knot, stapte in mijn sloffen en dekte de tafel. De andere kinderen uit het huis kwamen aan tafel zitten en begonnen te eten. God thank you dat het vakantie is, ik had er niet aan moeten denken om weer naar school te gaan. Ik at mijn ontbijt en bedacht me dat we vandaag zakgeld zouden krijgen! Ik propte zo snel als ik kon alles naar binnen en rende naar het kantoortje van de huismoeder. 'Zo jij bent er vroeg bij vandaag!' Zei ze met een knipoog. 'Het is vandaag zakgeld dag...' Zei ik met een verlegen glimlach. 'Inderdaad, dat weet ik nog wel hoor.'  Zei ze met een lachje terwijl ze mij twee euro vijftig overhandigde. 'Bedankt! Riep ik nog over mijn schouder terwijl ik weg stormde richting het winkelcentrum. Ik rende de eerste beste boekenwinkel binnen en kocht het mooiste dagboek dat ik kon vinden voor twee euro vijftig. Het was bruin met rozen erop en een sluiting. Ik liep trots met mijn nieuwe aankoop naar buiten.  Ik besloot vandaag niet naar het bos te gaan maar alles Wat ik tot nu toe had ontdekt op te schrijven, ik liep het huis binnen ging de trap op en plofte neer op mijn bed. Ik schreef een soort van brief naar Charice over alles wat ik had meegemaakt, het voelde alsof ik het allemaal aan haar vertelde. Maar het deed me pijn, ik besefte nu pas dat ik haar waarschijnlijk nooit meer iets zou kunnen vertellen. Want hebben ze ooit nog iemand terug gevonden na zes jaar? Ik hield mezelf voor de gek, elke dag zei ik stiekem tegen mezelf ook al mocht ik er niet aan denken: Ze vinden haar nog wel. Maar nu ik dit zo aan haar schreef besefte ik pas echt dat ze verdwenen was, dat we nooit meer samen zouden lachen, dat we nooit meer geheime met elkaar zouden delen. Ik voelde tranen opkomen maar ik hield me sterk, ik schreef verder. Toen ik alles had opgeschreven met mijn schetsen erbij was het al laat in de avond. Ik dacht nog steeds aan Charice. Ik miste haar zo verschrikkelijk, ik weet dat het niet gebeurt maar ik hou mezelf weer voor de gek. 'Ze komt terug...' fluisterde ik zachtjes en ik viel in slaap. Ik werd wakker van een raar geluid, ik opende langzaam mijn ogen. Ik probeerde te gillen maar mijn stem weigerde. Wat ik zag, dit had ik nooit verwacht. Op twee meter afstand van mijn bed zat de grote hond! Hij zat op mijn bureaustoel. Ik kroop naar het verste uiteinde van mijn bed en bleef daar verstijfd van angst zitten. De hond sprong van de stoel en liep richting mijn bed. Ik slaakte een geluidloos kreetje en dook weg onder mijn dekbed. De hond naderde en bleef vlak voor mijn bed zitten. Ik hoorde niks meer, maar nog steeds durfde ik me niet te verroeren. Heel langzaam liet ik de deken van me afglijden en keek ik de hond aan. Ik zag iets anders aan de hond, iets wat ik nog niet eerder had gezien. Ik weet niet wat het was, misschien was het de blik in de ogen van het dier. Of misschien was het de rust die de hond uitstraalde. Mijn angst begon af te nemen, langzaam bewoog ik me naar de hond toe. Ik weet niet wat me bezielde, normaal als ik een hond alleen al zag begon ik al te gillen. Het leek wel of ik naar de hond werd toe getrokken. Langzaam strekte ik mijn arm uit naar het dier, opeens dacht ik aan mijn nachtmerrie en ik trok mijn arm weg. Nou ja, dat was mijn bedoeling maar mijn lichaam deed niet meer wat ik wilde dat het deed. De hond hield zijn kop schuin en ik streelde de oren van het dier. Een rilling van angst trok door me heen. Hij liet het toe, opeens viel me het op dat de hond een halsband droeg. Ik keek ernaar, er zat een zakje aan. Langzaam bewoog ik mijn hand richting het zakje, het was van een donkerbruin materiaal dat ik nog nooit eerder had gezien. Ik raakte het aan, en het voelde ook anders dan dat ik ooit had gevoeld. Ik opende het zakje langzaam en daarin zat een briefje. Ik pakte het briefje eruit en keek ernaar... Er stonden vreemde tekens op die ik niet kon thuis brengen. Ik probeerde het te ontcijferen wat natuurlijk niet lukte, maar terwijl ik daarmee bezig was deed de hond iets vreemds. Hij begon te grommen, mijn hart maakte een sprongetje van schrik. Hij opende zijn bek en ik zag rijen grote tanden blinken in het maanlicht. Hij bewoog zijn kop razendsnel en beet in het briefje. Ik schrok en trok mijn handen terug! Maar ik wilde weten wat er op het mysterieuze papier stond, die nieuwsgierigheid overheerste mijn lichaam. Mijn handen sloten zich om het briefje en ik trok eraan. De hond gromde zacht, maar het gegrom ging langzaam over in gejank en de hond liet het papier los. Mijn ogen spuwde vuur toen ik zag dat het papier nat was! Nu zou ik de tekst nooit meer kunnen ontcijferen! Ik keek de hond met een vernietigende blik aan en de hond sprong uit mijn open raam. Minuten gingen voorbij maar ik hoorde geen plof, geen gejank, geen gekraak van brekende botten, niets.... Ik klom uit mijn bed en keek door het raam, ik zag alleen de duisternis van de nacht. Af en toe kon ik de contouren van een huis onderscheiden door het maanlicht. Maar dat was het dan ook, ik speurde de nacht af opzoek naar de oplichtende ogen. Maar ik vond ze niet, mysterieus! Ik keek half naar het papiertje en legde het op de verwarming om te drogen. Ik kroop weer in bed en trok de dekens over me heen. Ik schudde mijn kussen op en viel in een droomloze slaap. Het was lang geleden dat ik zo goed had geslapen.