Sokakları yürekleri kadar geniş şehrin, bir kar yağışınca yürüyorum. Kuytulara sığınmış izdirap veren bir acı, sinsi ve derin.
izmarit çöpleri ve kaldırımlar, birbirine soğuk ve mesafeli adımlar, gokten yagdirilan mucizeler yerde ona basan acizeler.
Döne döne giriyorum. Çocuk parkından içeri, üzerime patlatili verilmiş gibi kardan konfeti.
Usulca oturuyorum, hasta olmamın zilgitini validemden duyacağımı bile bile.
Bankın bir ucuna ıslak kirpikleriyle sen, öteki tarafında ruhum çıkmış tenden.
Kar tanelerinin sokak lambasiyla dansı, içimdeki çocuğun sevinç alkışlaması, kulağıma gelen bir çocuğun kıkırdaması ve babasının omuzunda gökyüzüne el açmış ayni hayalin yansıması.
Semazen mi semah ayını mi Bilmem gökten yağan kelebeklerin ubudiyet dansı? ellerimi açıyorum oracıkta can veriyor hayalin ve kayıp giden kar taneleri.
yürüyorum bastığım her kar tanesinden özür dileyerek, bankta bırakıyorum hayaletini, çam ağaçlarının golgesinde özümün gizinde arıyorum seni.
sahi sen kışı sever misin ? Kardan kalelerin al yanaklı çocukluğunu veya uzun kış gecelerinin düğüm sesli sobali ninnilerini hiç dinledin mi?..
Ben hep dinledim o gecelerde Seni, karlı bir gecede gelecek dedi ninem belki Sarıkamış belki Palandöken belki bambaşka yerlerden bir yiğit.
Atı bile yok dedi. Soğuk nefesi fısıldayan ney misali sesi, kocaman elleri ve yüreği bir yağmur sonrası gibi yada abdest suyuyla ıslak gibi çoğu kez kirpikleri. Ne bileyim ışte hep dinledim Seni..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÖYLE İŞTE
PoetryBir kerbela çığlığla sesleniyorum yesribin ölüm sessizliğindeki ruhuna ; Ben ki yetim ve yitik bir umut kervanına bel baglamis, varlığını susuzluktan serap görmüş gözlerime ab-ı hayat bilmişim.. Değer mıydı ? kalbimi kırık ,hanemi yıkık koymaya! Ey...
