Menekşeme Huseyin adını verdim.Canım yanar toprağa düşse yaprağı,Her su verişimde ehli beyte gider yüreğim, bir utanç kaplar sol yanımı fırattan su taşımak ıster avuclarım.
Ne vakit çatlayı verse toprağı icimdeki bir kaktus bakıverir inceden ince..
Bilsem ki kurumayacak menekşem kerbeladaki gibi tuzlu suyla yikar, ağıtlar yakardim sam yeline..
Belki de bundan sebep her hurma gözlüde hüseyinimi arayisim.
her ah çekişte icimdeki buharanın yanışı ve suya doyamaşım..
Ne vakit bir kına rahinasi kaplasa odami dolu verir gözlerim, seninle bir bayram sabahı düşer yadima..
Evlerin balçık sivali duvarları senin gülüşünle aydınlanır.Hüseyin güldü derdi sanki dilsizler ve âmâlar.
Medine sokaklarında cennet gençlerinin efendisiydin sen..
Sonra o güne kanat açar ruhum çocukluğumuza..
Yeryüzünün en iffetli fadimasiydi validemiz ve O'na tıpatıp benzeyen gülüşüyle nazar ederdi bize..
Bilemezdik hiç birimiz!
sana dokunup seni bizden alacaklarini tahayyül edemedik.Kan kokulu hatıralar canlanır gönül sahnemde. Ayni kabusa uyanır, ayni atların kişnemeleri, ayni acı yakar genzimi.Seni atindan düşürüşlerine şahit gözlerim..
O gün yerdeki karıncalara gökteki kuşlara malum oldu çilemiz..
Ruhumun sol yanıma bir hançer saplandi o gün! Ne ben eski zeyneb olabildim nede sen artık benimdin.
Oysa ben bitti sandim
sandim ki yüreğimi irakin lanetli topraklarına gömüp geldim.Aradan asırlar geçti sonmuyor içim nasıl dövdüysem dizlerimi ellerim tutmuyor hiç bir sevdayi,
Açmayacağım gözlerimi takı o güne mahşere kadar..
Boynunda yemyesil şalin, mekke sokaklarında sürüklenmemiş gibi omuzlarının üstünde hüseyin başın.
Kırık bir tebessum var cemalinde bana "Gel zeynebim" diyeceksin.Sen gitti gideli kanatlarım hep kırık, umudumun başı kesik..
beklemekteyim o günü vuslatin en nazlı elemini çekiyorum şimdi ama geleceksin biliyorum..
Ben kan ve ölüm,düğün ve zulüm gördüm.Hiçbiri yezidin eliyle kerbela okunun açtığı yara kadar yakmadi beni.
Ali'yi özlüyor Muhammedi bir sevdayla yanıyorum. Ben kim miyim ben sizim..Siz..
G.Z.T.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÖYLE İŞTE
PoetryBir kerbela çığlığla sesleniyorum yesribin ölüm sessizliğindeki ruhuna ; Ben ki yetim ve yitik bir umut kervanına bel baglamis, varlığını susuzluktan serap görmüş gözlerime ab-ı hayat bilmişim.. Değer mıydı ? kalbimi kırık ,hanemi yıkık koymaya! Ey...