Hatırlatma:
*Harry*
İçim kavruluyordu sanki. Boğazımda bir elin beni boğuyormuş gibi hissettirmesi gerçekten iğrenç. Neden böyle hissediyorum? Kesin yine bağlı olduklarımdan birinin başı belada. Ama böyle bir şey olsaydı bunu anında tespit edebilirdim. Ama yok. GARİP..
Düşüncelerim derinleşirken kapının çalmasıyla irkildim. Aşağıya indim. Kapıyı açtığımda karşımda gözleri ağlamaktan kızarmış bir Stef vardı.. Ona bakarken ağzımın o şeklini aldığını tahmin edebiliyordum. Yutkundum ve
"Steef ?"
"Ha-H-H-"
Adımı söylemeye çalıştığını anlayabiliyordum.
"Tamam sakin ol, gel içeri."
"Z-zam-zamanımız y-yo-k H-H-harry"
"Hıçkırma lütfen anlayamıyorum."
"Z-zama-nımız y-y-yo-k H-Harry."
"Ne demek bu ?"
"R-osa-l-lie"
"Ne oldu Rosalie'e?"
"H-harry s-silahını al gidelim!"
Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Stef benden Rosalie'i öldürmemi mi istiyordu? Peki neden ağlıyor?
-------
-HARRY-
"Yarım saattir hıçkıra hıçkıra ağlayacağına açık açık anlatsaydın ya!" diye söylene söylene arabanın kapısını kapattım.Stef hala ağlıyordu.Hiç konuşmadı.
"Zayn falan evde yok muydu? Neden ben? Ha?"
"Yoktu! Olsa sana mı gelirdim?!"
Yutkundum ve arabayı çalıştırdım.
Stef bana Rosalie'nin babasını öldüren adamların Stef'e ulaşıp Rosalie'i istediklerini, onunda çaresiz kalıp Rosalie'i o adamların eline verdiğini söyledi. Evet çok s-kimsonik. !
-ROSALIE-
Yorulmuştum artık direnebileceğimi sanmıyorum. Bu lanet olası yerde ölüp gideceğim ve kimsenin haberi olmayacak. Dayanamıyorum. Bu adamlar beni öldürmesede ben kendimi öldürürüm. Karanlık.. Hemde çok.. Başım öylesine ağrıyor ki..
Yaklaşık 4 saattir odaya girn çıkan yok. 4 saaat önce yemek getiren adam örtmüştü kapıyı son olarak. Aman şimdi yemek yemeyi düşünüyordum ya zaten.
Gözlerimi kapatıp olduğum yere uzandım, buada öleceğim biliyorum. Zorlamayacağım. Zorlasamda ne olacak ki? Buradan çıkabilecek miyim ? HAYIR. Sadece boşuna çabalamış olacağım. Gereksiz. 7 saat öncesini hatırlamaya çalıştım. Ama hatırlayamıyordum. Olmuyordu..Yapamadım.
Uykum daha ağır basıyordu artık. Kendimi uykunun kollarına verdim.
-------
-Stef-
Yaklaşık yarım ssattir yoldaydık. Arabanın duruduğunu hissettiğimde gözlerimi hızla açtım.Harry silaha mermi dolduruyordu. Sonuncuyu koyduğunda bana baktı ve
"Burada kalıyorsun. Ben gelene kadar sakın arabadan inme. 2. bir kızla başa çıkabileceğimi sanmmıyorum."
"Hayır. hayır. Onu görmeliyim. Ben de geleceğim."
"Uslu dur."dedi ve arabayı kilitledi. Zamanlaması çok iyi. Bravo. Kalmıştım burada. Onlara bir şey olmaması için dualar ederek Tanrı'ya yalvarıyordum.
Kısa süre sonra silahtan çıkan kurşun sesleri kulağıma dolmuştu. Aman Tanrım. Harry tek başına nasıl üstesinden gelebilirdi ki ?? Hızla Zayn'İ aradım. Çalıyordu.
"Zayn!! Acilen tarif ettiğim yere gel. Çabuk!"
"Neler oluyor? o silah sesleride ne?"
"Sana çabuk ol dedim."
derken arabanın kapağı açıldı ve Harry kucağındaki Rosalie'i yanıma bırakıp hızla ön koltuğa geçti. Şaşırmıştım.Nasıl bu kadar çabuk olmuştu ki? Telefonda kuduran Zayn'i bırakıp Rosalie'e baktım, 7 saat içinde bu kadar değişmesini beklemiyordum. Harry'e döndüm ve
"Nasıl olur?"
"Sizin bu adamlarla ne işiniz var ? Aptal mısınız? Delirdiniz mi siz?!"
"Ne diyorsun sen?"
"Onları tanıyorum."
"Nasıl?"
"Sus lütfen."
Rosalie henüz baygındı. Saçlarını okşayıp alnına öpücük kondurdum, Bestfriendimm . 7 saat öyle çabuk geçmişti ki.. Uyandığında benden nefret edecek biliyorum. Onu kaybetmek istemiyorum.
Düşüncelerim derinleşirken Rosalie'nin gözlerini kırpıştırdığını gördüm.
"R-Rosalie!" dedim sevinçle.
"Steef?"
-ROSALIE-
Karanlığım aydınlanmıştı. Evet sanırı öldürüldüm ve cennetteyim. Gözlerimi açtım ve Stef'i gördüm. Yoksa o da mı ölmüştü? Onunla cennette karşılaşmak hiç aklıma gelmezdi.
Kafamı çevirdim. Kıvırcık biri vardı koltukta. Evet otistik. Merhaba otistik! Seni kim öldürdü? Yoksa cennete girebilmek için sevaplarımdan birazcık istemek için mi geldin?
Stef konuşmuştu.
"Rosalie?"
"Steef!"
"Seni kim öldürdü Stef?"
"Kimse tatlım, ölmedim ki." dedi göz yaşlarının arasından.
"Evet yaşıyorsun,ama ölü olarak. Peki O nasıl öldü?"
"Kim?"
"O" dedim Harry'i göstererek.
"Tatlım seni anlıyorum. Olayı henüz atlatamadın . Ama hepimiz yaşıyoruz bebeğim. Sen ,ben, Harry. Bak seni kurtardık. Yani O kurtardı. Kendine geldiğinde ona bir teeşekkür borçlusun" dedi Harry'i işaret ederek.
Harry'nin sırıttığını görebiliyordum.
Ne yani ? Beni Harry mi kurtardı? Kurtarııcım Harry mi? Beni o kara delikten çekip alan o muydu? Stef'in dediği gibi kendime geldiğimde ona bir teşekkür borçluydum. İşte bu yüzden kendime gelmek istemiyorum.
NE GÜZEL DEĞİL Mİ ? KURTARICIM BİR OTİSTİK.
SELAM AŞKİLOTALARIM, YB GECİKMEDİ SANIRIM :D 2 HAFTA İÇNDE YAYINLARIM SAINYORDUM AMA Bİ ANLIK İLHAM İŞTE.. NEYSE BU BÖLÜMÜ HIZLI YAZDIM HOŞUNUZA GİTMEYEBİLİR. ANLIK BİR ŞEY YANİ. HEPİNİZİ ÖPTÜMM :** GÖRÜŞÜRÜÜÜSS
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dark Paradise
Fanfiction"Zaten doğduğum yer de karanlıktı. İçi ne kadar sevimli görünse de dışarıdan baktığınızda da anlayabilirdiniz hayatımın KARANLIK bir CENNET olduğunu."
