Heartbeats

Chapter 10

***

Bumaba siya kinaumagahan para mag-breakfast. Naamoy niya ang familiar na amoy ng ulam na matagal na niyang hindi natitikman. He heard the laughters inside the kitchen. Naririnig niya rin ang tawa ng ate niya.

Pumasok siya sa kusina at agad tumahimik ang tatlo.

"Martelle! Mabuti at gising ka na! Your father cooked breakfast for us. Come here, join us." Sabi ng mama niya na pilit na hinihikayat sya.

Umupo si Martelle sa upuan sa tabi ng kaniyang ate. Nakaramdam ng awkwardness ang binata habang pinapakiramdaman ang tatlo. They were silent while eating at nabasag lang nang umimik ang papa niya.

"Martelle, kamusta ang pag-aaral mo anak?" His father asked him smiling but you can see he's nervous.

Tipid na nagkibit-balikat si Martelle. Ayaw niyang magsalita and his father seemed to notice it kaya hindi na rin ito umimik. The whole table was set in silence again.

Tumayo na si Martelle at kinuha ang kaniyang pinagkainan. Dinala niya ito sa sink and excused his self.

Sabado ngayon at napag-isipan niya na maggala though he's not into it. Ayaw niya lang talagang mag-stay sa bahay. He wanted to stroll around pero paano? Saan siya pupunta at anong gagawin niya?

At the end, Martelle decided to text Denver that he will come over to his house. Pumayag naman ang kaniyang kaibigan at nagbilin pa ng pasalubong dito.

He's ready to leave when a baritone voice called him. He turned around and saw his father smiling at him pero kakaiba ang ngiti nito. Nasasaktan siya sa nakikita. He badly wants to forgive his father but there's something stopping him from doing that.

"Saan ka pupunta, anak?" Anak. He missed that word.

Nag-iwas ng tingin si Martelle avoiding his father's gaze, he focused his attention on his shoes.

"Pupunta po ako sa kaibigan ko." He can see his father nodding.

"Sige, h'wag kang magpapagabi ha, ingat ka." He nodded and turned to leave. Mabigat ang hakbang na umalis siya at naramdaman niya ang kirot sa puso niya.

"Bakit ka naman nandito?" Tanong ni Denver na pinagbuksan siya nang pinto. Dire-diretso siyang pumasok at pasalampak na umupo sa sofa.

Mabuti at wala ang magulang ni Denver sa bahay. Hindi naman sila strict pero nakakahiya pa rin.

"Ayoko sa bahay." Tipid na sagot nito. Napakamot na lang sa ulo ang kaibigan at napabuntong-hininga.

"Tsk! Pasalamat ka at ang gwapo mong kaibigan ay mabait. Diyan ka lang, ayusin mo ang xbox, maglalaro tayo pagbalik ko."

"Ay p*ta! Muntik na 'yun! Bakit hindi mo kasi iniwasan! Natalo tuloy tayo! Sa susunod, tayo naman ang maglal----- oh? Anong nangyari sa'yo?" Tanong ni Denver kay Martelle na parang wala sa sarili.

Habang naglalaro sila, lutang si Martelle. Laging napasok sa isip niya ang kaniyang papa. Tunay ang sinabi ng ate niya, he also saw the pain, longing and love in those eyes. And he's hurt because kahit na anong pag-intindi ang gawin niya, his mind is blank and he can't forgive his father that easily and set aside what happened.

"Problem, dude?" Denver waited for his friend's response but he heard nothing kaya wala siyang nagawa kundi maglaro mag-isa and let his friend to think by himself.

"Denver." Martelle called out. Lumingon naman ang binata and paused the game.

"Bakit?"

Huminga ng malalim si Martelle at nag-iwas ng tingin.

"Can you live without the sun?" Napakunot ang noo ni Denver sa tanong ng kaibigan. Naguguluhan man ay umiling ito. Martelle then asked him another question again.

"What if biglang mawala ang araw at hayaan kang mag-isa sa dilim kung kailan kailangan mo ng liwanag niya, magagalit ka ba sa araw?"

Nag-alinlangan ang kaibigan kung sasagot o hindi. Hindi niya kasi maintindihan ang kaibigan. He's in deep thoughts right now and he knew that he has a problem.

"I don't know--- I mean, I don't know the whole story why he left me. I have this belief that you can't make a judgment if you don't know the whole story." He shrugged his shoulder at napaisip. "Yes and no. There's a chance na pwede akong magalit sa kaniya since I'm a human and I cannot stand my belief forever and possibly no, kung makakapagpaliwanag sa akin nang maayos si 'sun'."

"That's all we need to hear, the reasons without lies."

Napakurap ng mata si Martelle at napatingin sa kaibigan. He frowned and bent his head down.

"Paano kung ayaw mong marinig ang kaniyang mga rason dahil natatakot ka sa katotohanan?" Napatawa ng mahina si Denver and slightly punched Martelle's arm kaya sinamaan siya nito ng tingin.

"Martelle, my friend, paano kung bumalik si sun at gusto ka na niya ulit bigyan ng liwanag. Gusto niyang ipaliwanag sa'yo ang rason niya kung bakit ka niya iniwan muna sa dilim but you refuse. Ayaw mo siyang pakinggan at tinanggihan mo ang liwanag na pilit niyang ibinibigay muli sayo. And what would happen to you? You will live in darkness because you refused to give the sun another chance to tell you his reasons."

"Ngayon ikaw naman ang tatanungin ko, can you live without the sun?" Hindi nakasagot si Martelle as he started analysing every word.

Can I live without the sun? Can I live without light guiding me up?

Martelle stood up and tapped Denver's shoulder. Ngumiti ito at sumaludo sa kaibigan. Napailing naman si Denver at pinaalis na si Martelle.

Yes, to forgive is not easy but if you will open up your mind for their reasons and open up your heart for another chance, hindi mo mamamalayan na napatawad mo na pala siya.

***