မောင်

ေမာင္ (အခန္း - ၆)

အခ်ိန္အားျဖင့္ နံနက္ ကိုးနာရီ ခြဲ......။

သူ လူတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနပါသည္.....။ အတိအက်ေျပာရရင္ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္....ထပ္မံ၍အတိအက်ေျပာရရင္....သူ႔ ႏွလံုးသား......။အဘယ့္ေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္အား အသည္းအသန္ေစာင့္ေနရသနည္းဟု ေမးလာပါက မနက္ကတည္းက ထိုသူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ္ဖူးခြင့္မရေသး၍ေရာဂါသည္းေနရျခင္းဟု ျပန္ေျဖျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္......။
မွန္သည္......။သက္ထက္ေက်ာ္ဆိုသည့္ အမည္နာမတစ္ခုတည္းကပင္
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ဆြဲကိုင္လႈပ္ရမ္းေနသလိုမ်ိဳး၊သက္ထက္ေက်ာ္ဆိုသည့္အေတြးတစ္ခုကပင္ ကၽြန္ေတာ့္၏ေအးခ်မ္းေနေသာ စိတ္ႏွလံုးအား ေယာက္ယက္ခက္သြားေစသလိုမ်ိဳး ခံစားရသည္.....။

ေဟာ!!!!!!!!! ေတြ႕ပါၿပီ.....။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသား.........။
အေဆာင္တစ္ခုမွတစ္ခုသို႔ဆက္ထားေသာ Corriderမွတစ္ဆင့္ Civilေဆာင္သို႔ တစ္ေရြ႕ေရြ႕လမ္းေလၽွာက္လာပံုက အမ်ားအလယ္မွာ ထင္းမေနေသာ္လည္း စကားေျပာေနရင္းမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတြ႕လိုက္ရေသာ သြားစြယ္ေဖြးေဖြးက လင္းလင္းလက္လက္.......။
ကခ်င္လြယ္အိတ္အနီေရာင္ေလးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ရင္း ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေပးျဖင့္လမ္းေလၽွာက္လာေနပံုက ခပ္လြင့္လြင့္.......။ေက်ာင္းပုဆိုး နက္ျပာေရာင္ေအာက္မွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတြ႕ရေလေသာ ေမြးညင္းစိမ္းမ်ားရိွေနသည့္ ေရႊ၀ါေရာင္ေျခဖမိုးအစံုက ေငြေရာင္ကတၱီပါဖိနပ္ေလးႏွင့္ အလြန္လိုက္ဖက္တင့္တယ္ေနေလသည္.......။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္စကားေျပာ၍လမ္းေလၽွာက္လာရင္း ရွားရွားပါးပါးေတြ႕ရေလေသာ အားပါးတရရယ္ေမာမႈက မနက္ကတည္းက ေနာက္က်ိေနေသာ သူ႔ရဲ႕စိတ္အစဥ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစပါေလ၏.........။
မ်က္ႏွာေလးအား ျပတ္ျပတ္သားသားျမင္ရေလေလ.....သူ႔ႏွလံုးခုန္သံေတြ ျမန္လာေလေလ........။
အို....အဘယ္သို႔လုပ္ရပါမည္နည္း.......
မင္းေတာ့ ၾကာရင္ ရူးရခ်ည္ရဲ႕ ငသန္႔ေရ..........။

"ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ေနာက္က်ေနရတာလဲ ကြ....
ဆရာမ ၀င္ေတာ့မယ္........."

"အခုမွ ကိုးနာရီခြဲပဲရိွေသးတာေလကြာ......။
ဆရာမမွ မ၀င္ေသးတာ....။ေနာက္မက်ပါဘူး..."