Campus Love Story # 1: My Lost Valentine

Chapter Eleven

            Sinusundan pa ng tingin ni Daniel ang mga papalayong sina Trishia, Kaycee,Vince at Tey. Nasa may tapat pa siya ng University Canteen. Napabuntung – hininga pa siya, they look like 2 pairs of couple walking – enjoying each other's company. Lihim siyang nakaramdam ng kirot dahil kita niya na komportableng komportable ang apat sa isa't isa. Lalo na sa pagitan nila Trish at Vince. Alam niyang pareho lang sila ng nararamdaman ng binate para sa dalaga – pero hindi katulad niya, Vince is brave enough ti slowly show what he feels for her.. Something he is not ready for ..

"Coward", sabi niya sa sarili.

Tahimik siyang naglakad pabalik sa ST Building, naalala niya ang nagging usapan nila sa canteen kanina. Trishia looks happy – infact happier. Ang dami na rin nagbago sa dalaga—the way she talks, she moves, her uniform – Parang it seems she's more confident with herself inlike noong nakasama niya ito sa SPG days nila. Or maybe the distance between them had effect on them also, huling kita niya kay Trishia sa canteen ding iyon noong gabi ng concert na kakagaling lang ng Spongecola. Hindi niya alam kung ano nangyari pero ramdam niya na nasaktan niya si Trish nung gabing iyon. He saw the pain in her eyes nung magtama ang mga mata nila. He felt guilty sa hindi "na naman" niya pagpaparamdam. He loves her – hindi biro ang effort na ginawa niya just to make her happy – just to make Spongecola be the main band in the concert last November. Hindi rin madali na aminin sa "kinuntsaba" niyang Mr. A para gawin yun.. but all for NOTHING he guess—dahil up to this time he is too scared to take the risk and not be able to fulfill all his responsibilities. He wanted to text her that night but he felt ashamed and scared for rejection.

Holidays had passed, he wanted to greet her but again guilt and fear was always there. Sabagay kalian ba siya nagging matapang para kay Trish? Kanina – siguro, dahil hindi na niya napigil ang sarili niyang lapitan si Trish nang Makita niya iting nakaupo na sa akala niya ay mag- isa.

Napailing siya, come to think of it- okay lang naman dahil may magandang naiduldulot naman ang pagiging duwag niya; he got the chance to focus on his responsibilities – ilang buwan nalang they will be graduating. He will be having enough time to catch up with their responsibilities especially the house – their ancestral house – that's his priority. Ayaw niyang mawala ang lahat sa plano nang dahil lang sa siya ay nagmahal. Natatakot siya na kapag linigawan niya si Trish ay masaktan niya ito dahil "baka" sa sobrang focus niya sa plano niya ay maparamdam niya kay Trishia na hindi niya ito priority—masaktan niya ito—at maghiwalay sila..

NO.. it's better to be safe that we are FRIENDS .. for NOW.

"Akala ko susunod ka?", sabay tapik sa balikat ni Daniel.

Ang tapik na iyon ang nagpabalik sa kasalukuyan ni Daniel...

"Oh –T-Tey ikaw pala—", gulat na sabi niya. "Si Vince?"

"Naiwan pa doon, hihintayin pa matapos ang break nila Trish", kibit – balikat na sagot nito.

"Ah..", tanging nasagot niya sa kausap.

"Buti pa siya", sagot ni Tey.

"Buti pa siyang ano?", sagot niya ng tanong sa kausap.

"Na nagpapakatotoo siya ,,, Vince is interested to her", sabay diin sa huling kataga sa kausap.

Silence.

"Wala ka man lang gagawin Dan?", tanong sa kausap.

Again Silence.

"We'll be graduating, you did your part, 5 years of hardwork in this institution, did your extra job as a leader, fair enough – sandaling panahon nalang at mababawi mo na ang bahay niyo"...