His Fake Fidelity (Completed) [R-18]

28 : Balikan

Balikan

It has been 245 days without him already.

Aaminin ko, hindi madaling mawalay sa taong mahal mo. My family knows what I am in through right now. Since the engagement has been cut off, they understood that it's hard for me to just let it go. Kahit masama ang loob ko sa ginawang pagdikta ng pamilya namin, I still treasure them. Because it's how the world evolve. Kung maglalatalo ka sa ganoong bagay lamang, paano pa kaya ang masmabigat na.

Leaving the man you love is damn hard. If only he knows how much I cried. Na gabi gabi, siya ang nasa isip ko.

Magmukha man akong tanga dahil sa pag-ibig ko sa kanya, wala akong pakialam. E mahal ko siya eh. At wala na akong magagawa pa roon.

Every night, I ask myself.

Naalala na kaya niya ako? Does he remember me already?

Compromising for something you know that is not enough is like a boundary you don't even want to cross.

It's likea bridge without it's stands.

A sheep without a shepherd.

Hindi mo kailanman mabibigyan ng permanenteng desisyon ang iyong buhay.

But you have to stick with what you desire for.

Ethan has been messaging me these few days but I haven't responded yet to his messages.

Alam kong alam niya ang dahilan ng pag-alis ko. He isn't dumb not think that it is because of Raven. Because it is the truth after all.

Halos magtatatlong buwan na simula nong umalis ako ng bansa. Prior to leaving, I made sure that everything is in place in the hospital. Tinapos ko muna lahat ng operasyon ko at iba pang mga gawain ko bago ako nagfile ng leave nagbabakasakaling mawala ang sakit na nararamdaman ko.

But the pain won't just go away.

I always have the same routine every day.

Kadalasan, sa coffee shop ako tumatambay. Wala akong ibang ginagawa kundi ang magliwaliw mag-isa.

Ngunit sadyang napakabagal ng panahon. Bawat oras ko ay ginugol ko sa pagbaling ng atensyon ko sa iba. Lalo na ngayon na nabalitaan ko na ikakasal na pala si Raven sa Pilipinas.

So Ironic right?

Umalis lang ako, ikakasal na pala siya.

Ang bilis naman ata ng Aldamanteng iyun.

This time I realized, wala na pala talaga akong pag-asa. Ang hirap pala kapag ikaw lang ang nagmamahal. Sobrang hirap pala.

Sa susunod na Linggo na ang kasal niya. Kasabay ng pagbalik ko ng Pilipinas ay ang kanyang kasal.

Ngayon, unti unti ko ng tinatanggap ang katotohanang wala na akong pag-asa. Siya na ang nagdesisyon eh. He has chosen to be with her.

I was scrolling down my messenger account when I saw a message from Serene. It was a message an hour ago.

It took a few minutes when she finally called.

" Jord! Kailan ang uwi mo Doktora! At muntik ko ng mabugbog iyung Aldamanteng iyun!" Wika agad sa akin ni Serene.

" I'm comming home two days from now. I'll be attending the wedding. Just give me more time" Wika ko habang nakapikit.

Konti pa, Jord.

Mawawala din ang sakit.

" Tanga ka ba Jord!" Halos pasigaw ng wika sa akin ni Serene.

" He invited me." Sagot ko.