Tresa Kingsley

~ 10 ~ Dwarf

"It's so strange that autumn is beautiful ;

yet everything is dying."

แอชรี่ย์กรีดร้องออกมาสุดเสียง เธอรีบวิ่งเข้าไปรองรับร่างของแฝดคนน้องเอาไว้ "แอดเลห์! แอด!!" เสียงของเธอฟังดูเหมือนคำรามมากกว่าการพูด มือของเธอสั่นเนื่องจากควบคุมไม่อยู่ น้ำตาพรั่งพรูออกมาจากดวงตาเหมือนสายน้ำ ปากสั่นระริกเมื่อเรียกชื่อของน้องสาว

"แอช" แอดเลห์ใช้แรงที่มีอยู่น้อยนิดร้องเรียกพี่สาว

แอชรี่ย์มองดูน้องสาวมีทั้งความรักและความเศร้าโศกอยู่ในดวงตาทั้งคู่ เทรซ่ารู้สึกเหมือนยืนมองดูฉากจากหนังหลายๆเรื่องที่จะมีการสั่งเสียก่อนตายและการร้องไห้ฟูมฟายเกิดขึ้น แต่เมื่ออยู่ในสถานการณ์จริงแล้ว ความรู้สึกมันต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

"กลับไป" แอดเลห์พูดได้แค่นั้นแล้วเธอก็สิ้นลมหายใจ ไม่มีความหมายแน่ชัด ไม่มีประโยคที่สละสลวย ไม่มีการบอกว่าทั้งคู่รักกันมากแค่ไหน หรือการรั้งรออะไรทั้งสิ้น เพียงคำๆเดียว แล้วเธอก็จากไปง่ายๆอย่างนั้น ดวงตาหลับสนิท ในขณะที่เลือดยังคงไหลทะลักออกมาจากแผล

มือและเสื้อผ้าของแอชรี่ย์เต็มไปด้วยเลือด เธอกอดร่างไร้วิญญาณของน้องสาวไว้แน่น ปากพูดออกมาแค่คำว่า 'ไม่' โลกทั้งใบดูเหมือนกำลังจะถล่มทลายอยู่รอบตัวเธอ คนๆเดียวที่เธอมีเหลืออยู่ในชีวิต เพิ่งจากเธอไป การสูญเสียยากเกินกว่าการจะรับมือไหว แฝดทั้งคู่เหมือนมีส่วนหนึ่งเชื่อมโยงกันเอาไว้ และตอนนี้มันขาดผึง จากฝาแฝดเหลือเพียงแค่เด็กสาว และแอชรี่ย์ก็ตกลงไปในความมืดมิดที่ไม่มีจุดสิ้นสุด

"กลับไป"

. . .

พวกเด็กๆยังคงเดินทางไปเรื่อยๆ แอชรี่ย์ยังคงร้องไห้สะอื้นมาตลอดทาง เทรซ่าพยายามเข้าไปปลอบบางครั้ง แต่เห็นว่าจะทำให้เรื่องแย่ลง เพราะเธอยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนจึงปล่อยให้เธออยู่กับตัวเอง