"คุณ มาจากนิวยอร์คหรอ" เบรนดอนถามกลับไปอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
"ลอนดอน" เขาตอบ เปลี่ยนสำเนียงทันที เมื่อรู้ว่าเรามาจากยุคเดียวกับเขา "และฉันเดาว่าตอนที่พวกนายมาก็ต้องเกิดสุริยุปราคาใช่ไหม" เขาเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น หลบกับดักทุกอันอย่างคล่องแคล่ว
"ใช่ครับ" เอลเลียตเป็นคนตอบ "งั้นเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับปรากฏการณ์นั่นใช่มั้ย"
"ถูก แต่ฉันไม่แน่ใจ นายควรไปหาเจนิส ที่ค่าย --"
"ช่วยพักเรื่องพวกนั้นก่อนที่เราจะเลือดท่วมหัวได้มั้ย" เบรนดอนขัดจังหวะ
คนแคระพยักหน้า พร้อมเดินตรงไปยังโซ่ที่ล่ามติดไว้กับพื้น เขาใช้ขวานตัดเหล็กที่ยึดโซ่ออกอย่างชำนาญแล้วบังคับให้คนที่เหลือด้านล่างค่อยๆปล่อยปลายโซ่เพื่อให้เราลงสู่พื้นอย่างเบาที่สุด
พวกเด็กๆเริ่มทำงานอย่างทุลักทุเลโดยต้องระวังกับดักไปด้วย จนทุกคนลงมาสู่พื้นอย่างปลอดภัย แล้วพวกเขาก็พยายามเดินออกห่างจากกับดักพวกนั้นให้ไกลที่สุด พร้อมหอบไซม่อน ซึ่งต้องใช้กำลังคนถึงสี่คนไปด้วย
ตอนนี้ท้องเทรซ่าร้องเสียงดังมาก เสียจนเธอคิดว่าคงดังก้องไปทั้งป่า แล้วคอเธอก็แห้งเสียจนต้นกระบองเพชรยังปลูกไม่ขึ้น
"เขาเป็นอะไรล่ะ ตายแล้วหรอ" ชายคนนั้นถาม เขาพูดถึงไซม่อน ขณะที่ทุกคนไปนั่งใต้ต้นไม้อีกต้นหนึ่งที่ไกลจากกับดัก
"ป่าว เขาแค่เป็นลม เราไม่ได้กินอะไรที่เรียกว่าอาหารมาสามวันแล้ว" เบรนดอนตอบ
"ที่กระท่อมพอมีขนมปังอยู่ อาจพอเลี้ยงพวกนาย --"
ทุกคนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
"-- และพวกนายจะได้ที่พัก แต่ต้องมีข้อแรกเปลี่ยน" เขาพูดจนจบ ทำเอาทุกคนเงียบ
"อะไรล่ะ"
"นี่พ่อแม่นายไม่สอนมารยาทหรอ"
YOU ARE READING
Tresa Kingsley
Science Fictionเมื่อ เทรซ่า คิงสลีย์ ต้องเปลี่ยนแปลงชีวิตอันเรียบง่าย แต่ทุกข์ทนของเธอ มาเผชิญหน้ากับภัยและปรากฏการณ์อันตรายที่น่ากลัวยิ่งกว่าวันโลกแตก เทรซ่าและเพื่อนๆของเธอต้องปกป้องผู้คนมากมาย รวมถึง...โลกทั้งใบ
