เช้าวันรุ่งขึ้น เทรซ่าพบว่าถึงเวลาเที่ยงวันเมื่อเธอตื่นขึ้น เด็กผู้ชายแทบทุกคนกำลังนอนอยู่หน้าเตาผิงที่มอดไปนานแล้ว กลับกันกับพวกผู้หญิง ที่เริ่มเดินไปรอบบ้าน ส่วนแอชรี่ย์ยังคงนั่งเงียบอยู่คนเดียว ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นเธอก็แทบจะไม่พูดกับใครอีกเลย นอกจากพยักหน้าและส่ายหัวหรือตอบเป็นคำๆเดียว
เทรซ่าได้ยินเสียงเหมือนบางหักอยู่ข้างนอกกระท่อม เธอเดินตรงไปที่หน้าต่างและเห็นอาร์เธอร์ กำลังผ่าฟืนอยู่ด้านนอกนั่น รวมๆแล้วเขาก็ถือเป็นผู้ใหญ่ที่ใช้ได้ทีเดียว
เขาเดินกลับเข้ามาในกระท่อม คว้าถังเหล็กที่เอาใส่นมพร้อมกับทัพพี แล้วเคาะมันเสียงดัง "ตื่นๆๆๆ!!!" เขาตะโกน "เราต้องเตรียมตัวเดินทางแล้ว"
เบรนดอนสะดุ้งโหยง เขากระโดดลุกขึ้นและมองไปรอบๆอย่างตื่นตัว แต่แล้วก็ต้องกุมหัวตัวเองไว้เนื่งอจากลุกเณ้วเกินไป ส่วนเด็กที่เหลือก็เริ่มลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงียช้า
"เกิดอะไรขึ้น" เอลเลียตถาม เขาก็มีสีหน้างุนงงไม่ต่างจากคนอื่น
"เราต้งอเตรียมตัวเดินทาง เก็บข้าวของจำเป็นซะ รีบลุกมาช่วยฉันเร็วเข้า" คนแคระว่า
"อะไรนะ! วันนี้หรอ" เบรนดอนร้อง "เรายังไม่ทันหายเหนื่อยเลย"
"ไม่! เช้าตรู่วันพรุ่งนี้ต่างหาก"
"พรุ่งนี้เลยหรอ" เบรนดอนโอดครวญ
"ขืนพวกนายอยู่ต่อ อาหารที่เก็บไว้สำหรับทั้งปีของฉันต้องหมดแน่" เขาบ่น "โดยเฉพาะนายสองคน" เขาชี้ไปที่ไซม่อนและเบรนดอน
"ช่วยไม่ได้ เด็กกำลังโต" เบรนดอนแก้ตัว
เขากลอกตาก่อนจะพูดว่า "ไปเตรียมตัวซะ"
. . .
พวกเด็กๆเริ่มเก็บข้าวของของตนเอง ซึ่งก็มีเพียงแค่ตัวเองและอาวุธที่เตรียมด้วย ที่ส่วนใหญ่แล้วโดนอาร์เธอร์สั่งให้เอาไปทิ้ง หลังจากนั้นพวกเขาก็เริ่มเก็บของจำเป็น
YOU ARE READING
Tresa Kingsley
Science Fictionเมื่อ เทรซ่า คิงสลีย์ ต้องเปลี่ยนแปลงชีวิตอันเรียบง่าย แต่ทุกข์ทนของเธอ มาเผชิญหน้ากับภัยและปรากฏการณ์อันตรายที่น่ากลัวยิ่งกว่าวันโลกแตก เทรซ่าและเพื่อนๆของเธอต้องปกป้องผู้คนมากมาย รวมถึง...โลกทั้งใบ
