Tresa Kingsley

~ 14 ~ The Reven

เทรซ่าใช้เวลาเกือบครึ่งเช้าจ้องมองแผ่นหลังของเบรนดอน การตัดสินใจอย่างแน่วแน่ที่จะคุยกับเขามลายหายไปหมดสิ้นหลังจากที่เขาแทบไม่ได้มองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ เธอไม่เคยคิดเลยว่าการที่เขาไม่พูดหรือทำสีหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลาจะทำให้เธอรู้สึกแย่ได้

ผ่านไปเพียงสี่วันตั้งแต่วันที่เดินทางออกจากกระท่อมของอาเธอร์ แต่เทรซ่ารู้สึกเหมือนเดินรอบโลกมาแล้วสี่รอบ ภายในวันนี้พวกเขาจะไปถึงทางเข้าค่าย ซึ่งอาเธอร์บอกว่าเราจะต้องหยุดที่นั่นสักพัก แต่เขาก็ใบ้ให้ฟังแค่นั้น

สำหรับเบรนดอนแล้ว การที่ไม่ได้เอ่ยปากพูดเป็นเวลานานๆนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้แม้กระทั่งในสายตาของเขา โดยเฉพาะการไม่พูดกับใครสักคนเป็นเวลาสามวันเต็ม และที่สำคัญคือ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงทำอย่างนั้น

หลังจากเสียเวลาหลายชั่วโมงไปกับการมองแผ่นหลังของเบรนดอนแล้ว เทรซ่าก็ตัดสินใจใช้โอกาศตอนที่พวกเขานั่งพักระหว่างทาง เดินไปหาเบรนดอน

"เฮ้" เธอเอ่ยทักขึ้นเบาๆด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูสดใส

เขาเงยหน้ามองเธอและยักคิ้ว "ว่าไง" เขาตอบ พยายามทำน้ำเสียงให้ห้วนนิดๆ ซึ่งค่อนข้างทำให้เขาพอใจเมื่อสีหน้าของเทรซ่าดูจ๋อยไป

"ขอนั่งด้วยได้มั้ย" เธอว่า พยักเพยิดไปทางรากต้นไม้

เขายักไหล่ "ได้สิ ถ้าน้ำหนักของเธอไม่ทำให้รากมันตาย"

'ให้ตายเถอะ เขานี่ปากร้ายชะมัด' เธอคิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรขณะที่นั่งลงข้างๆเขา พยายามรักษาระยะไม่ให้ใกล้เกินไป แต่แล้วเทรซ่าก็รู้สึกเหมือนกับมีอะไรอุดปากเธอไว้ คงเป็นสีหน้าของเบรนดอนที่เห็นได้ชัดว่า เขาค่อนข้างโมโห

"เธอมีอะไรรึเปล่า" เขาพูดออกมาในที่สุด

เทรซ่าพยายามปล่อยอะไรบางอย่างให้หลุดออกจากปากจนได้ "ฉันจะไม่อ้อมค้อมละนะ--"