Wybrana

Rodzina królewska

Służka poprowadziła mnie do komnaty która jak się okazuje miała być już moim prywatnym pokojem. Dowiedziałam się, że ma na imię Lorette i służy w królestwie od siedemnastu lat. Była kobietą o przeciętnej urodzie, pulchna starsza pani o ciemnych włosach na których widać już było pojedyncze siwe włoski. Wydawała się bardzo miłą kobietą chociaż widziałam jak na mnie patrzy.. W końcu byłam więźniem, nie mogłam spodziewać się królewskiego traktowania.

Gdy doszłyśmy do drzwi zatrzymałam się niepewnie i spojrzałam na nią.

- Lorette? - Spytałam lekko zdenerwowanym głosem. Nie wiedziałam czy mogę ją o coś prosić.

- Tak? - Uniosła głowę wysoko i spojrzała mi prosto w oczy po czym przeniosła wzrok na moje dłonie. - Ahh tak! Już ci ściągam te kajdany kochaniutka - Uśmiechnęła się ciepło i wyciągnęła z kieszeni fartucha pęczek kluczy.

Gdy moje dłonie były już „wolne" złapała mnie za nadgarstki i otworzyła szeroko oczy.

- A to co? - Przekrzywiała moją rękę we wszystkie strony by móc uważnie się przyjrzeć. - Natychmiast musimy się tym zająć!

- To nic.. - Powiedziałam cichutko - Uroki bycia więźniem - Posłałam jej smutny uśmiech.

- Nic!? To nie do pomyślenia żeby tak zaniedbać rany! - Pociągnęła mnie za sobą i szybkim krokiem doszłyśmy do innych drzwi które otworzyła tak gwałtownie przez co myślałam, że na progu zaliczę solidny upadek. - Trzeba się tym zająć natychmiast! Siadaj i nie ruszaj się stąd. Zaraz wracam.

Pomieszczenie było sporych rozmiarów. Po dokładnych oględzinach mogłam stwierdzić, że znajduje się w pokoju uzdrowiciela. Wszędzie stały donice z przeróżnymi roślinami. - Zapewne o leczniczych właściwościach - Nie zdążyłam nawet się dobrze usadowić na krześle, ponieważ do pokoju wbiegła Lorette a za nią wszedł wysoki mężczyzna.

- Pierce! Musisz koniecznie się nią zająć! Tylko spójrz na jej nadgarstki - Wskazała na mnie palcem i dopowiedziała - Są poważnie poranione.

Mężczyzna spojrzał na mnie po czym spokojnym krokiem podszedł bliżej. Przykucnął przede mną i westchnął ciężko.

- Jak masz na imię? - Jego głos był spokojny i wzbudzał uczucie bezpieczeństwa.

- Rosalie

- Mogę zobaczyć twoje nadgarstki Rosalie? - Pokiwałam głową i uniosłam dłonie by mógł je obejrzeć. Chwycił mnie delikatnie i zrobił zniesmaczoną minę - Sznur zrasta się z twoją skórą. Jak długo byłaś nimi związana?

- Pare miesięcy - Jego oczy otworzyły się szeroko ale nie wystraszył się. Puścił moje dłonie i podszedł do drzwi za którymi za pewne znajdował się schowek.

Gdy Pierce przeszukiwał swoje zapasy, Lorette podeszła do mnie i uśmiechnęła się czule.

- Jest naszym najlepszym uzdrowicielem - Powiedziała pewnym siebie głosem - Musisz mu tylko zaufać.

Odwzajemniłam uśmiech i spojrzałam w stronę drzwi z których właśnie wychodził uzdrowiciel. Trzymał trzy małe skrzynki które za moment położył na blacie. Otworzył je po kolei i wyciągnął z nich kilka narzędzi po czym podszedł do mnie i posłał przyjazny uśmiech.

- Postaram się zrobić to najdelikatniej jak potrafię - Przeczesał dłońmi włosy i chwycił dziwne szczypce - Ale nie obiecuje, że nie będzie bolało.

•••

Słońce przebijało się do mojej komnaty i nie dawało szansy na choć chwile drzemki. Może to z przyzwyczajenia albo po prostu taki już jestem, że za dnia nie umiem zmrużyć oka. Siedziałem więc na fotelu i rozmyślałem o wszystkich ważnych i nie ważnych sprawach jakie miałem teraz na głowie. Rosalie była największym problemem ale starałem się myśleć pozytywnie. Żałowałem mojej decyzji o wybraniu właśnie jej, król przecież może rozkazać ją zabić. Może rozkazać cokolwiek by tylko zrobić mi na złość jeśli dowie się kim jest na prawdę. Zamknąłem na chwile oczy.