Wybrana

Czerwona róża

     Sala tronowa. Ulubione miejsce króla oraz jego podwładnych. Ciężkie tematy, walka, intrygi, rozejm, śmierć. Podążałem korytarzem na zapewne najbardziej niechcianą rozmowę, jaką chciałbym teraz odbyć. Ręce pociły mi się z nerwów, nogi odmawiały posłuszeństwa. Mimo tego wszystkiego, kroczyłem dumnie przed siebie. Głęboki wdech. Drzwi się otwierają.

     - No w końcu! - Ryknął na mój widok - Myślałem, że już nigdy tu nie dotrzesz.

     - Przepraszam Wasza Wysokość - Ukłoniłem się najniżej jak potrafiłem.

     - Siadaj w końcu - Machnął ręką i parsknął pod nosem.

Posłusznie wykonałem jego rozkaz. Spojrzałem na wszystkich zgromadzonych szlachciców i pokiwałem im głową na znak powitania. Wszyscy byli obecni. Czyli sprawa jest bardzo ważna.

     - Powiedz nam Anthony - Nie spodziewałem się, że to namiestnik króla zacznie rozmowę. Spojrzałem na niego, na jego starą, pomarszczoną twarz - Dlaczego myślisz, że to ona?

Zawahałem się, ale nie miałem wyboru. Musiałem w końcu powiedzieć co zobaczyłem, czego się dowiedziałem. Na samą myśl zdradzenia jej tożsamości robiło mi się niedobrze. Miałem tylko nadzieje, że nie zrobią czegoś niemądrego.

     - Chcecie wiedzieć dlaczego ją wybrałem?

     - No tak! Na bogów, Anthony.. Przejdź do rzeczy! - Niecierpliwił się, czyli sprawy przybrały na wartości, on też musiał się czegoś dowiedzieć. Cokolwiek król Harris trzymał w garści, musiałem się dowiedzieć co to takiego. Jaka informacja skłoniła go do przyspieszenia procesu.

     - Ma znak na karku - Spojrzałem prosto w oczy mego władcy - Dwa gryfy walczące ze sobą, jeden z koroną na głowię.

     Król wstał, reszta zgromadzonych osób patrzyła z szeroko otwartymi oczami to na mnie, to na króla. Ciche szepty wypełniły całe pomieszczenie lecz nikt nie odważył się podnieść głosu.

     - Lordzie Galvin! - Młody mężczyzna wstał i wyprostował się czekając na rozkaz - Zwołaj tajną radę. Mają się zjawić za tydzień.

     - Tak jest Wasza Wysokość - Ukłonił się i szybko wyszedł z sali.

Król spojrzał na każdego z nas.

     - Chcę zobaczyć ten znak. Dopilnujecie by nasza Rosalie była obecna na balu z okazji urodzin Lysanis. Rozgłoście na całym dworze, że wszystkie kobiety mają mieć spięte włosy. A jeśli się dowiem, że pisnęliście choć słowo! - Uderzył dłonią w stół - Na temat dzisiejszej rozmowy.. To przygotujcie się na natychmiastową śmierć! - Wszyscy milczeli, nerwowo wpatrywali się w swoje dłonie lub buty. - No już! Wynoście się!

                                                •••

Podążałam przez kamienne ścieżki, przeskakiwałam przez strumyczki i conajmniej pięć razy potknęłam się o gałęzie. Książę aż zbyt dosłownie zrozumiał moją prośbę by nasza rozmowa odbyła się w miejscu, gdzie nikt nas nie znajdzie i nie usłyszy. Zaufałam mu jednak pod tym względem. W końcu wychował się tutaj, znał ten teren bardzo dobrze.

- Daleko jeszcze? - Odważyłam się spytać. Mimo, że były to pierwsze wypowiedziane słowa od jakiś dwudziestu minut, to nie skwitował tego żartem.

- Jeszcze chwila - Rzucił radośnie przez ramię

Zatrzymałam się i skrzyżowałam ramiona na piersi. Zobaczył to, więc również się zatrzymał i powoli obrócił w moją stronę.