En Güzele Giden Yolum

"Öfkesini daha derinlere tanıtmak ister gibiydi."

Multi: Irmak
Eymen Hoca sinirimden alacaklı gibi çalmış olduğum evin kapısını açıp bize şaşkın ve bir o kadar da endişeli bakıyordu. Evet sinirliydim çünkü insan kardeşinin olduğunu bilmez miydi? Ona ne olmuştu da kardeşi ondan saklanıp ona yardım etmek istiyordu? Eğer ortada yardım edilebilecek bir konu varsa neden bize anlatmıyor ,biz kardeşinden öğreniyorduk?
- Kızlar neler oluyor? İçeri geçin.
İkiletmeden içeri geçtik ve oturduğumuzda bu hayalimizden tek anlayacağı şeyi bizlere sormayı tercih edip :
- Kızlar artık başlasanız??
Zeynep başlamıştı çünkü çenesini tutamayan ve bir o kadar da patavatsız olanımızdı. Aslında bu iyi bir şeydi çünkü bazen patavatsızlık işe yarıyordu fakat biz sustuğumuzda Zeynep konuşurdu. Buda demek oluyordu ki; patavatsız Zeynep'i seviyorduk.
Zeynep:
- Eymen Abi insan kardeşi olup olmadığını bilmez mi ? Peki ya kardeşin olduğunu söyleyen bir kız sana neden yardım etmek istiyor? Ve neden şuanlık saklanmak istiyor? Peki ya yardıma ihtiyacın varsa biz - kardeşim dediğin kişiler- neden bilmiyoruz? Varsa neden bizimle paylaşmıyorsun?!!
Eymen Hoca neler olduğunu anlayamamış , şaşkın bir şekilde yüzümüze bakıyordu, o acı kahve tonlarındaki gözlerini tek tek yüzümüzde gezdiriyordu...
En sonunda duyduklarını sindirmiş olmalı ki konuşmak için dudaklarını  araladı fakat söyleyemiyor, ya da yanlış anlaşılmamak için susuyordu . Kim bilir belki de konuşmak için cesareti yoktu.!
- Kızlar ; bakın benim gerçekten bir kardeşim olup olmadığını bilmiyorum ama gerçekten varsa onu pekte kardeş olarak görmeyecek ve hatta çok az konuşmaya çalışacağım. Çünkü bu ona değmez!
Son cümlesini tıslayarak söylemişti. Sanırım kardeş konusunda sindiremedikleri vardı.
- Fakat bu yardım konusuna gelirsek ; ne anlamda yardım etmek istediğini bilmiyorum fakat benim hiçbir konuda yardıma ihtiyacım yok!!
Dedi kesin ve şiddetli bir sesle. Ürkmüştüm çünkü şu ana kadar bana samimi, anlayışlı bakan gözleri şu anda gözlerini gözlerime dikmiş acı ve öfkeyi aynı anda gözlerimle kurduğu bağdan iletiyordu. Ve ürkmemek elde değildi.
- Ah! Elbetteki bir konuda yardıma ihtiyacım var !
Bir sessizlik oluştu ve Eymen Hoca gözlerimizin daha da derinine inmek ve öfkesini orada da tanıtmak istercesine bakıyordu. Gözlerimizin içine sırayla baktıktan sonra konuşmaya devam etti.
- Kardeşim dediğim insanların bana güvenmesine ihtiyacım var!!
Gözlerinin içindeki acıyı görmüştüm fakat acısının ne dolayısıyla oluştuğunu anlayamamış ve anladıktan sonra sıra benim gözlerimdeydi. O acıyı benim gözlerimde görüyorlardı şimdi. Gerçi kızlar utançtan başlatı eğik olduğundan bana bakamıyorlardı ,Eymen Hoca ise odadan çıkmıştı. Arkasından ise kapıyı olabildiğince ,kırarcasına hızla kapatıp odadan çıkmıştı.
Biz birbirimize on dakika sonrasında utancımızdan önümüze eğdiğimiz başlarımızı kaldırıp bakabilmiştik anca. Birbirimize üzgün olduğumuzu ve yanlış yaptığımızı, kendimizi onaylamayan bakışlar attıktan hemen beş dakika sonra sessizlikten kurtulup bir kırılma sesi duymuştuk. Cam mıydı ?!!
Sessizliğin üzerinden on beş dakika sonra böyle bir ses duymak içimi parçalamıştı. Çünkü Eymen Hocanın kendine bir şey yapmasından korkuyordum.

😌😌💕
İlk defa sizden bir şey isteyeceğim. Desteğinizi lütfen esiremeyin. Bir küçük yıldıza dokunup ne kaybedersiniz ki??
Teşekkürler.😊