Storm of Pirates [NL] ✓

2. Parel uit de Zee.

Song: In too deep by Tijana Bogicevic

'Parel; Een parel is een hard, rond voorwerp dat door bepaalde weekdieren (hoofdzakelijk oesters, soms slakken) wordt gemaakt, en dat opgevist wordt om als sieraad te dienen.'  

"Pearls don't lie on the seashore. If you want one, you must dive for it."

De storm was eindelijk ten einde. De zeemeerminnen hadden er nogal een spektakel van gemaakt.

Hij keek naar het punt waar het water zich samenvoegde met de horizon. Hij was daar en verder al geweest, naar de dorpen, naar The Golden Coast. Hij was overal al geweest, alleen op de Dark Waters durfde hij zich niet te wagen. Het was niet omdat hij bang was van de piraten die over de wateren daar waakte, maar omdat het een oorlog zou ontketenen waarvoor de wereld nog niet klaar was.

Waarschijnlijk zou Kai me onmiddellijk vermoorden. De gedachte deed hem grinniken. Kai zou hem inderdaad meteen vermoorden en hem vooraan zijn schip hangen als trofee.

Zijn gedachten werden onderbroken door het geroep van zijn bemanning. Hij draaide zich om en zag dat George kwam aangelopen. Hij had een licht gespannen uitdrukking met de gewoonlijke glans van humor in zijn ogen. George was zo iemand die vond dat bijna elke situatie grappig of amusant was. Zelfs als hij oog in oog zou staan met de dood zou hij nog altijd kunnen lachen.

George wist hem ook altijd op te vrolijken met zijn gewoonlijke grapjes. Om die reden waren ze ook goed bevriend geraakt en was George nu de trouwste rechterhand die hij ooit zou hebben.

"Kapitein!", riep hij uit toen hij nog maar een paar meter van de kapitein verwijderd was, "Kapitein! Eén van de mannen heeft een meisje gezien dat lag te dobberen in de zee! Ze zijn haar op dit moment aan het opvissen!"

De kapitein keek naar George en knikte heel traag. "Waar is ze?", vroeg hij. George wees met zijn duim naar het dek achter zich waar een hele groep mannen rond iets, of beter gezegd, iemand stonden.

Hij zuchtte en ging er langzaam naartoe.

Hoewel hij de kapitein was, hadden de taken van het kapitein zijn hem nooit echt aangesproken. Uren in je kajuit zitten documenten lezen en ondertekenen, opzoek gaan naar nieuwe oorlogsstrategieën, zorgen dat je bemanning elkaar niet uitmoord door één of ander stom kaartspel, ...

Geloof het of niet, maar de uren slaap die hij kreeg in een week waren op één hand te tellen.

Eén van de mannen merkte hem op en boog zijn hoofd terwijl hij onmiddellijk opzij ging. De anderen volgde zijn voorbeeld.

Het meisje kon niet ouder zijn geweest dan 18 en had een huid die er gevaarlijk bleek uitzag. Haar kastanjekleurige haar plakte aan haar gezicht. De vreemde kleren die ze aanhad waren eveneens doorweekt. Op het eerste zicht zou hij gezegd hebben dat ze dood was, maar door het zachte rijzen en dalen van haar borst, wist hij dat dat niet zo was.

George keek hem met een amusante blik aan, "Wat zullen we met dit pareltje doen kapitein? Bijhouden?"

"Pareltjes horen in de zee.", snauwde de kapitein en hij draaide zich om.

"Kom op!", zei George, "Ik weet zeker dat ze voor iets goed zal zijn. J&J zitten toch al een hele tijd te klagen dat ze iemand extra nodig hebben in de keuken? Laat ze dat doen..."

De kapitein draaide zich terug om, "Waarom zou ik een vreemdeling toelaten op mijn schip? En dan nog eens één die er zo... raar uitziet."

George grinnikte, "Zoals ik al zij; ze is een pareltje, een heel bijzonder en uitermate raar stukje van de zee." De kapitein rolde met zijn ogen en wilde zich terug omdraaien om naar zijn kajuit te gaan. Soms kon George ook vervelend zijn, spijtig genoeg...

"Natuurlijk, niet iedereen kan zich zo'n pareltje veroorloven. Ik weet zeker dat Kai niet lang zou moeten nadenken, maar ja..."

De kapitein draaide zich terug om en keek woedend zijn vriend recht in de ogen aan.

"Goed," zei hij, "Jij wilt het 'pareltje' zo graag hebben? Doe maar! Stel haar maar aan in de keuken, maar laat mij er alsjeblieft gerust over! En ik zweer het als jouw bijzonder stukje van de zee ook maar iets doet om het schip in gevaar te stellen, dan kan jij haar metgezel zijn in de dood! Begrepen?" Hij had meteen spijt van wat hij had gezegd, maar George knikte en had een victorieuze lach op zijn gezicht.

"Helemaal!"