Storm of Pirates [NL] ✓

5. Mijn schuld...

Song: Let her go by Passenger

Schuld; verantwoordelijk zijn voor een fout.

"Guilt is to the spirit, what pain is to the body."

Toen ik nog klein was, speelde ik dit spelletje, waarbij ik een verpleegster was voor mijn opa. Ik zou heen en weer lopen om hem eten en drinken te brengen, om een kussen achter zijn rug te steken enzovoort.

Ik wist toen al dat hij ziek was ook al was ik nog maar 7 jaar. Ik wist dat hij dood kon gaan, maar daar hield ik mij niet mee bezig. Wanneer hij mij zag, lachte hij een brede glimlach die hem er direct beter liet uitzien. Moest ik toen 17 zijn geweest had ik zijn bleke huidskleur en de nauwelijks zichtbare wallen gezien, maar ik was jong en zag alleen mijn lieve opa die naar me glimlachte.

Toen zijn longkanker hem had overwonnen stortte mijn wereld ineen. Ik huilde voor dagen aan een stuk met alleen het popje dat hij me had gegeven voor mijn 3de verjaardag als gezelschap.

Uiteindelijk kwam ik er bovenop, maar die leegte bleef. Het enige dat die leegte wat opvulde was verpleegster spelen voor mijn pop en doen alsof hij opa was. Ik vond het geweldig, het eten brengen, gezondheid checken, zelfs schoonmaken.

Nu, hier op dit schip in deze vreemde tijd, haatte ik het. Met eten in emmers sleuren naar het dek om de bemanning eten te geven. Water inschenken zonder er zelf aan te mogen komen, hoeveel dorst je ook maar mag hebben. Het dek kuisen, de keuken kuisen, de kleren wassen,.. Ah ik werd er gek van!

Ik stond terug in de keuken na mijn ronde op het dek te doen met iets wat stoofpot moest voorstellen. Het zag er eerder uit als modderige vloeistof met hier en daar wat stukjes van iets in. Het deed me denken aan iets wat mijn vader ooit eens had proberen te maken. Hoe trots hij wel niet was toen ik zei dat ik het lekker vond (met een zuur gezicht). Toen proefde hij het zelf en zijn gezicht betrok.

"Laten we dit maar niet aan Em geven.", zei hij toen en ik knikte. Ik was voor de rest van de dag ziek van dat klein beetje blubberend goedje.

Hier maakte Jack overdag het eten en niemand leek iets over zijn kookkunsten te zeggen. Ofwel waren ze bang van hem oftewel vonden ze het echt lekker, ik alle sinds niet.

Hij stond vlak naast me in de kleine ruimte die de keuken moest voorstellen. Hij was druk bezig met het snijden van vis, de graatjes verwijderen, in reepjes snijden,...

Ik daarentegen zat aan de tafel aardappelen te schillen. Vrijwel het enige dat ik goed kan doen voor zover eten betreft.

Ik was net klaar toen Jade binnen stormde.

Ze leek me nauwelijks op te merken, zoals altijd sinds die keer dat ik in mijn nachtkleed, hyperventilerend, naar het dek ben gelopen, voor de kapitein en daarna ben flauwgevallen.

"Hou je vast, we gaan zo dadelijk aan land." Ik sprong recht, "Land?"

Jade doorboorde me met haar blik, "Ja, Pirate Bay." Die naam zei me niets, maar Jack leek het wel te herkennen. Hij keek op van zijn 'werk', recht naar zijn zus.

"Pirate Bay? Is de kapitein zijn verstand verloren?" , vroeg hij met oprechte bezorgdheid.

Jade trok haar schouders op, iets wat ik haar nog niet veel had zien doen, "Dat dacht ik ook, maar hij is vastberaden om daar te stoppen. Waarschijnlijk een politieke kwestie met de Coral Reef Navi."

"Dat is juist het probleem die verraders zien ons liever dood, waarom zouden ze met ons willen praten over politieke kwesties?"

Jade trok weeral haar schouders op en deed haar mond open om terug te antwoorden, toen ze naar mij keek. Ze sloot abrupt haar mond en wenkte haar broer buiten de kamer. Ook hij keek naar mij en knikte naar zijn zus.

Toen ze de kamer uit waren voelde ik me zeer verontwaardigd. Ze vertrouwen me niet. Waarom zouden ze ook. Ik was niemand, gewoon een meisje die ze op wonderlijke wijze uit de zee hebben gehaald.

Hoe dan ook, mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Coral Reef Navi? Pirate Bay? 'Me no snappie.' Zoals mijn zus altijd zegt.

De gedachte aan haar deed pijn.

Wanneer zou ik haar terugzien? Zou ik haar überhaupt nog ooit terugzien?

~

POV Josh

Het was nu al dagen geleden sinds Lis verdwenen is. Haar vader moest nog elke dag Emily proberen te kalmeren. Ze lag te huilen en te schreeuwen dat ze haar zus wou zien, moest zien.

Ik daarentegen, zit mezelf de schuld te geven. De politie heeft al woord doorgegeven dat ze haar niet hebben gevonden op de bodem van de oceaan waar het schip is gezonken.

Lis' vader zit zichzelf te verwijten dat hij haar nooit naar het dek mocht laten gaan in haar toestand. De laatste keer dat hij haar namelijk had gezien was ze helemaal van streek met rode ogen van het huilen.

Ik weet waarom. Het is mijn fout, door die vervloekte brief.

Ik had hem nooit mogen schrijven, had ik dat niet gedaan, dan was Lis nooit naar het dek gegaan, was ze nooit verdwenen, of volgens de politie, in de zee gevallen en dus waarschijnlijk dood zijn, en zou ze nu hier veilig bij mij - haar familie zijn.

Op het moment dat ik de brief schreef dacht ik niet echt na, mijn hoofd was helemaal leeg. Ik kon alleen maar denken aan hoe Lis haar leven zou zijn moest ik bij haar blijven.

Ik verhuisde over een paar dagen. Dat was al een paar maanden geleden gepland, maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om het aan Emily en zeker niet aan Lis te zeggen.

En op zee kon ik aan niets anders denken dan aan Lis die ik alleen nog maar elke dag zou kunnen zien via skype. Ze zou maanden moeten wachten op iemand die kilometers verder woont.

Toen ik die brief schreef kon ik alleen maar denken: 'Het is beter zo. Het is beter als we nu uit elkaar gaan.'

Ik weet nu al dat moest ik het haar eerder hebben opgebiecht ze gewoon zou zeggen dat het haar niet uitmaakte, dat ze van me hield en zou wachten zolang het nodig was. Zo was ze nu eenmaal.

En toch zijn we nog zo jong, zij pas 17 en ik bijna 18.

Het is veel te vroeg om te zeggen dat we voor de rest van ons leven bij elkaar willen blijven, maar toch ben ik zeker dat ze dat zou hebben gezegd, moest ik tenminste dapper genoeg zijn geweest het haar recht in haar gezicht op te biechten in de plaats van een vage brief te schrijven.

Nu is ze weg, en het is allemaal mijn schuld.