Storm of Pirates [NL] ✓

26. Epiloog

Ik voelde me van de 1 naar de andere kant gesleurd worden. Op een bepaald moment dacht ik dat mijn nek zou breken.

Daarna werd ik omhuld door duisternis en mijn zorgen en pijn voelden verdoofd aan.

Ik voelde dat iets me omhoog trok. Warmte omhulde me en al mijn angst verdween als sneeuw voor de zon.

Ik strekte mijn armen.

Ik hoorde stemmen verwonderd door elkaar praten.

Ik was thuis! Ik was eindelijk thuis!

Luidde voetstappen kwamen mijn kant uit. Een warme, tedere hand pakte mijn wang vast en begon langzaam cirkelvormige bewegingen te maken met zijn duim.

'Josh!', dacht ik en probeerde vurig mijn ogen te openen.

"Hallo, Elizabeth.", fluisterde de stem van de persoon van wie de hand afkomstig was.

Mijn hart stopte met kloppen. Deze keer openden mijn ogen, vechtend tegen het felle licht.

Mijn wang brandde op de plaats waar de hand het aanraakte.

"Welkom op Dark Waters, Elizabeth.", zei Kai met de meest wrede glimlach ooit.

Het was fijn om Emily zoveel plezier te zien maken. Sinds de verdwijning van haar zus kwam ze nauwelijks nog buiten.

Vandaag was ze zelf naar Josh gegaan om te vragen of hij meekwam naar het strand. Hij kon haar moeilijk weigeren ondanks zijn grote haat voor die woeste wateren.

Toen ze waren aangekomen op het strand, hadden zowel Emily als Josh sceptisch naar het water gekeken. Uiteindelijk besloot Emily er toch maar in te gaan. Josh had willen protesteren maar zag zelf in hoe stom en hopeloos hij dan zou overkomen.

Sinds het voorgeval met Lis zag hij, als hij naar de zee keek, niets anders dan dood en ongeluk.

Emily kwam lachend vanuit het water naar hem toe en trok hem mee tot hij vlak voor de zee stond.

Hij kon het water over zijn voeten voelen stromen. Hij rilde.

"Kom je niet mee de zee in om samen met mijn strandbal te spelen?", vroeg ze. Josh glimlachte maar schudde tevergeefs zijn hoofd terwijl hij haar losliet. Haar glimlach vervaagde een beetje. Dan trok ze haar schouders op en liep terug het water in terwijl ze haar bal naar voren smeet om hem daarna terug uit de zee te vissen.

Hij bedekte zijn gezicht met zijn handen. Dit was echt ongezond aan het worden.

Hij had nooit eerder problemen gehad met zowel in als op zee te gaan. Waarom zou dat nu zo anders moeten zijn?

Hij haalde zijn handen van zijn gezicht toen hij iets tegen zijn been voelde aanbotsen.

Het was Emily haar strandbal.

Met kloppend hart keek hij naar de plaats waar Emily het water was ingegaan en daarna keek hij verwilderd uit over de rest van de zee en naar de steeds donker wordende lucht. Onweer...

Hij brulde haar naam uit.

1 keer.

2 keer.

5 keer.

10 keer.

Ze was verdwenen.